وزنه‌برداری قربانی غرور کیانوش رستمی

به همان اندازه که سهراب مرادی می‌درخشد و بی‌حاشیه چند سالی است به کارش ادامه می‌دهد و طلای المپیک 2016 ریو، طلای جهانی آناهیم آمریکا و حالا طلای بازی‌های آسیایی همراه با رکوردشکنی محصول این بی‌حاشیه بودن و همراهی با تیم ملی وزنه‌برداری است، کیانوش رستمی سال‌هاست که زیر بار تمرینات اردویی نمی‌رود.

بعد از اینکه فدراسیون وزنه‌برداری با درخواستش برای تمرینات اختصاصی پیش از المپیک 2016 موافقت کرد، او طلای دسته 85کیلوی المپیک 2016 را به خود اختصاص داد. در همان ریو با افتخار سرش را بالا گرفته بود و به خبرنگار ایرانی و خارجی می‌گفت "مربی ندارم و بدون مربی قهرمان شدم" و بعد هم اعلام کرد "اگر بخواهند مانعش شوند، وزنه‌برداری را کنار می‌گذارد" و به همین شکل توانست باز هم مجوز تمرینات تنهایی و اختصاصی را بگیرد.

این‌طور که خودش می‌گفت و با توجه به اینکه در جهانی آناهیم حضورش در آمریکا با مشکلاتی مواجه شده بود، مشخصاً برادرش را به‌عنوان مربی انتخاب و با او کارش را در کرمانشاه دنبال کرد. در جهانی آناهیم در وزن 85 کیلو ناموفق نشان داد که همه گفتند و نوشتند که این محصول تمرینات انفرادی و تن ندادن به برنامه‌های اردویی است،‌ اما کیانوش رستمی باز هم حامی‌ای داشت به‌عنوان فدراسیون وزنه‌برداری که همچنان کارش را تأیید کرده و او هم با وجود ناکامی در جهانی آمریکا، خودش انفرادی برید و دوخت و خودش را برای بازی‌های آسیایی آماده کرد.

رستمی تصمیم گرفت که وزنش را تغییر دهد و همین کار را در روز رکوردگیری لیگ برتر انجام داد و گرچه ناکام بود، اما در لیست اعزامی به بازی‌های آسیایی قرار گرفت. شورای عالی وزنه‌برداری هم گوش به فرمان رئیس فدراسیون حضور او را در دسته بالاتر تأیید کرد و همچنان به او مجوز داد که بدون مربی و به‌تنهایی تمرین کند.

چیزی که امروز بیش از هر چیزی به‌چشم می‌آمد، تنهایی کیانوش رستمی در حین مسابقه و ناتوانی فدراسیون وزنه‌برداری در مبارزه با ورزشکارسالاری بود. او نمی‌خواهد مربیان تیم ملی کنارش باشند، خودش انتخاب وزنه را انجام می‌دهد،‌ کاری که همه اهالی وزنه‌برداری می‌دانند چقدر می‌تواند در کسب مدال تعیین‌کننده باشد و یک کار کاملاً تخصصی است. او در بازی‌های آسیایی 2018 تنها بود و همان‌طور که در ریو با خوشحالی به‌انگلیسی و فارسی می‌گفت که مربی ندارد و خودش تنهایی این طلا را به دست آورده و این مقام محصول برنامه‌ریزی‌های خودش بوده، این‌بار در جاکارتا و چندی پیش هم در آناهیم، محصول تنها بودن و البته مغرور بودنش را برداشت کرد و چیزی که در این میان حاصل فدراسیون وزنه‌برداری شد؛ ناکامی در مبارزه با ورزشکارسالاری بود و نقطه منفی‌ در کارنامه این فدراسیون.

دیگر وقت آن رسیده باشد که فدراسیون وزنه‌برداری فکری به حال معضل بزرگی به‌نام «خودمحوری»، «خودخواهی» و «ورزشکارسالاری» کند، چیزی که بیش از پولاد سرد و سخت، می‌تواند وزنه‌برداری ایران را بازنده کند. انتظار از علی مرادی رئیس فدراسیون وزنه‌برداری چیزی جز این نیست؛ او باید مماشات را کنار بگذارد و ریشه ورزشکارسالاری را در این رشته بخشکاند چرا که در صورت برخورد نکردن این بدعت خطرناک می‌تواند گربیان کل ورزش را هم بگیرد.