از آسیب شناسان حوزه و روحانیت تا باصطلاح آسیب شناسان مداحی و مداح

به گزارش سرویس فرهنگی پایگاه 598، حجت الاسلام دکتر علی جعفری از اساتید حوزه ارتباطات در یادداشتی نوشت: وقتی رضاخان به محوریت وزارت اوقاف دولتش عزم اصلاحات در حوزه های علمیه را کرده بود و تحت عنوان تفکیک آخوند باسواد از بی سواد و خوب از بد از لزوم برگزاری امتحانات در حوزه و آسیب زدایی از نابهنجاریهای آن دم میزد -که شعار وجیه و پرطمطراقی هم بود- برخی علما با خوش بینی عزم همراهی و یا لااقل مدارای با آن را کرده بودند؛ برعکس اغلب علمای خوش بین، امام خمینی بشدت با همکاری علماء با اوقاف برای برگزاری امتحانات حوزه مخالف بود و آن را توطئه مرموزی برای هدم اصل حوزه و روحانیت می دانست.

امام خمینی در یکی از بیانات خود به نقل گفتگویی که بین ایشان و مرحوم آیت الله العظمی آقای فیض از علمای بزرگ وقت حوزه که به همکاری با وزارت اوقاف خوش بین بودند پرداخته است. امام بیان می کنند که یکبار مرحوم آقای فیض به من گفتند که "امتحان چه اشکالی دارد که با آن مخالفی؟ وقتی می توان از طریق آن بین خوبها و بدها تمییز داد؟"

امام در ادامه بیان میکنند که: "من به آقای فیض عرض کردم آنها می خواهند خوب و بد را تمییز دهند تا خوبها را بکوبند نه بدها را!!"

در سالهای اخیر همان گفتمان مشکوک آسیب شناسی حوزه و روحانیت این‌بار بر "نهاد مداحی شیعی" تمرکز کرده است. به صورتی که با نزدیک شدن به حال و هوای محرم فریاد واآسیبا و وانابهنجاریا در مورد هیات و تکیه و روضه و مادحین اهلبیت خصوصا مداحان شاخص از سر گرفته می شود و فارغ از اینکه روند واقعی و عمومی مداحی چه وضعیتی دارد و چقدر میل به بهسازی و ارتقاء داشته است، به مثابه عادتی سالانه مدام تکرار می شود. البته به زعم برخی روحانیون و حوزویان مثبت اندیش، کارکرد این جریان هدفمند و هماهنگ نه تنها بهسازی آیین های عاشورایی نیست بلکه تضعیف و هدم آن است.

جالب است که این "باصطلاح آسیب شناسان" که نورافکن هایشان مدام روی این مداح و آن هیات و فلان جلسه مذهبی دنبال خُرده اشکال و ایرادی می گردند تا بلافاصله بمبارانش کنند، به ترقه بازی های خشن و خرابکاریهای تمام عیار آیینی غلط و انحرافی مثل چهارشنبه سوری که میرسند فیل تحلیل های باشکوهشان یاد باستانستانشان می کند و به به و چه چه از لب و لوچه شان می چکد!!

در چارچوب نگاه بدبینانه امام خمینی به آسیب شناسان داغ تر از آش و متقابلا، نگاه خوش بینانه ایشان به مناسک عاشورایی، آسیب اصلی همین "هجوم آسیب شناختی" به فرهنگ عاشورایی جاری ساری در بین مردم و رگبار زخم زبان هایی است که از برج عاج روشنفکری مذهبی بسوی آن شلیک می شود. امام خمینی محرم و صفر را نه تنها مبدا آسیب های مذهبی و آفت های تربیتی نمی دانست بلکه آن را عامل حفظ اصل اسلام اعلام می کرد. چگونه ممکن است فرهنگی مملو از اینهمه آفت باشد اما مانایی اصل اسلام هم مدیون آن بوده باشد؟؟!

بدبین کردن آحاد اجتماعی و خصوصا نخبگان ایرانی به فرهنگ عاشورایی ایرانیان و تخریب کانون‌ها و نیروهای تولید و توزیع کننده آن -که پیامد مستقیمی در سرد کردن بازار دین و از رونق انداختن آیین دارد- از سرراست ترین پروژه های دشمنانه علیه تشییع است؛ اما بسیار عجیب است که برخی نخبگان مذهبی ما از رصد آسیب های دمیدن در آن غافلند.

در دورانی که تقریبا اغلب جریان‌ها و رشته های فعالیت فرهنگی و هنری در ایران یا زمینگیر هستند و یا دچار انواعی از کَژکارکردها شده اند، وانهادن آسیبهای پرشمار آنها و اتحاد معنی دار باصطلاح آسیب شناسان بر "همنشین جلوه دادن هیات با آفت" اتفاق عجیب و تلخی است که متاسفانه برخی متدینین انقلابی ما را هم همراه خود کرده است.