مهدی فاطمه خورشید جلی آمد

دست باید که بیفشانم و پا کوبم

که رسید از سفر خاطره ها خوبم

مهربانی که غزلواره ی باورهاست

سینه اش لانۀ احساس کبوترهاست

خنده آموز دهان همه ی گلها

عطر صد باغچه در همهمه ی گلها

نازنینی که نوازشگر شب بوهاست

سخت دلواپس پرواز پرستوهاست

آمد از راه یکی هور اهورایی

صبح را زمزمه ای در شب یلدایی

آمد از راه و گوارا خبری دارد

خبر دوست به دلها اثری دارد

مژده از رویش گلهای یقین با اوست

غزل عاطفه را نابترین با اوست

دست باید که بیفشانم و پا کوبم

شب اگر معرکه آراست بیاشوبم

که یکی نور فراگیر ز راه آمد

سحر عشق درخشید و پگاه آمد

دیگر از یورش بیداد نمی ترسم

دیگر از غائله ی باد نمی ترسم

آمدآن پشت و پناهی که خدا بااوست

شرح منظومه ی بیداری ما با اوست

هدیه آورد برای دل ما شادی

نقش بر رایت او آیت آزادی

هله شو خانه ی دل آینه بندان کن

طلب از میکده می با لب خندان کن

مهدی فاطمه خورشید جلی آمد

آخرین پرتو انوار علی آمد.