راه ناگزیر روحانی در یوم‌الحساب انتخابات

سرویس سیاسی پایگاه 598: از ابتدای روی کار آمدن دولت آقای روحانی و حتی از زمان کوران رقابت‌های ریاست‌جمهوری سال 92 که مسئله «تسلیم هژمونیک در مقابل آمریکا» مطرح شد، رویکردها و رخدادهای عمومی دولت آقای روحانی به وضوح قابل پیش‌بینی و تفرّس بود.

یکی از این رخدادها که برخی تحلیلگران امنیت ملی پافشاری صریحی بر آن داشتند «بی‌دستاوردی محرز دولت آقای روحانی» در مقابل شعارهای ارائه شده از سوی شخص ایشان بود.

آن تحلیلگران در اثبات این بی‌دستاوردی 4 سال آینده، سه مؤلفه «بزرگی سطح وعده‌ها و شعارهای روحانی»، «کم‌تحرکی دولت به واسطه سن بالای کابینه و منش بالانشینی دولت یازدهم» و «بی‌دستاورد بودن قطعی برجام به دلیل مبانی غلط آن» را مورد اشاره و ابتنا قرار می‌دادند.

ادامه صحبت من یادآوری تحقق این تحلیل‌ها و رخ دادن سرجمع بُرداری آنها یعنی «بی‌دستاورد شدن دولت یازدهم» نیست بلکه یادآوری این نکته است که آن تحلیل‌های محقق شده اما بخش‌های ناگفته‌ای هم داشتند که کمتر مورد توجه قرار گرفت...

از جمله اینکه تحلیلگران معتقد بودند رئیس‌جمهور روحانی در هنگام فرا رسیدن صفحات آخر این رمان، رفتارهای خاصی را برای توجیه اینهمه بی‌دستاوردی در پیش خواهد گرفت.

*روحانی در مواجه با «نمره منفی وضع موجود» چه خواهد کرد؟/ 4 فرمان برای رئیس‌جمهور

اکنون که به روزهای فرا رسیدن انتخابات رسیده‌ایم و هنگامه تبلیغات و مناظرات انتخاباتی نزدیک است، شاید بازخوانی دوباره این تحلیل‌های کمتر منتشر شده، یک ضرورت باشد زیرا افکار عمومی باید بصورتی دقیق در جریان باشد که رئیس‌جمهور روحانی چه راهکارها و راهبردهایی را برای توجیه «وضع موجود» و پوشش بی‌دستاوردی آشکاری که به ارمغان آورده است، در نظر دارد؟!

آن راهکارها که با تحلیل به دست آمده‌اند، از این قرارند:

یکم: دستاوردسازی: رئیس‌جمهور روحانی یقیناً «دستاوردسازی» را یکی از راهکارهای پوشش وضع موجود می‌داند.

رفتاری که البته می‌توان تبلور آنرا در سخنانی مثل «هدف برجام رفع سایه جنگ بود» و یا «بدون برجام مثل ونزوئلا می‌شدیم» دید!

در واقع از آنجا که برجام و فعالیت‌های دولت، تأثیر ملموسی در زندگی مردم نداشته و افکار عمومی شعارهای دولت را شکست خورده می‌پندارند، بایستی که به اوهام و مقولات فرضی روی آورد و آنها را بعنوان دستاورد به مردم خورانید.

جالب آنکه بر اساس نظر کارشناسان، خطر همیشگی جنگ نه تنها با برجام از ایران رفع نشده بلکه افزایش هم یافته است.

در بحث ونزوئلا نیز یادآوری این نکته کافیست که جمهوری اسلامی ایران حتی در زمان جنگ 8 ساله که کشتی‌های غذای کشور در خلیج فارس با موشک هدف قرار می‌گرفتند نیز دچار قحطی غذا و مبتلا شدن به شرایط امروز ونزوئلا نشد. (این مثال نخستین بار توسط حجت‌الاسلام حیدر مصلحی، وزیر سابق اطلاعات مطرح شد.)

دوم: بزرگنمایی دستاوردک‌ها: یقینا دولت و حتی برجامِ آقای روحانی صاحب برخی دستاوردها هستند. اما نظر مردم و کارشناسان این است که این دستاوردها در حوزه برجام به شدت ناچیز و گاهی ضد دستاورد هستند و در حوزه عملکرد دولتی نیز آنطور که باید نبوده‌اند.

به سخن دیگر اینکه سطح کلی دستاوردهای دولت آقای روحانی هرگز اقناع‌کننده نیست.

در این حالت نیز رئیس‌جمهور مجبور خواهد بود به رفع چند تحریم غیر مؤثر، برخی عواید ناملموس برجامی و چند دستاورد نه چندان پررنگ دولت اشاره کند و آنها را دستاوردهایی بزرگ معرفی کند...

این در حالی است که می‌توان وعده‌هایی مثل «حل مشکلات کشور در 100 روز» و «دنیای پسابرجام دنیای دیگریست» را باطل‌السحر این راهکار انتخاباتی و این بزرگنمایی‌ها دانست.

سوم: انکار وعده‌ها: تحلیلگران پیش از این گفته بودند که روحانی در راهی که در پیش گرفته، راهی جز انکار وعده‌هایش نخواهد داشت.

رفتاری که از چند ماه قبل توسط سمپات‌های اصلاح‌طلب روحانی و با گفتن حرف‌هایی مثل «روحانی هیچ وعده خاصی به مردم نداده»(گفتاری منقول از علی مطهری، نماینده تهران در مجلس) و «برجام قرار نبود مشکلات اقتصادی را حل کند» آغاز شد، به انکار وعده مشهور «حل مشکلات در 100 روز» توسط آقای روحانی رسید و پس از این و در ایام مناظرات انتخاباتی شاهد پرده‌های دیگری از این تئاتر تراژدی نیز خواهیم بود.

و چهارم: پوشیدن شنل منتقدان: نمره منفی وضع موجود تا آن حد هست که حتی آقای روحانی هم مجبور است به مشکلات وضع موجود اشاره کند.

او اگرچه طبق پیش‌بینی تحلیلگران، از یکسال قبل هم‌آوایی با منتقدان برجام را آغاز کرده و در زمینه برخی مشکلات برجام اعترافاتی داشته است اما این روند در روزهای انتخابات پر رنگ‌تر خواهد شد و بایستی منتظر انتقادات آقای روحانی هم از وضع موجود باشیم.

البته اینکه او با چه روشی از وضع موجود انتقاد کند و در کنایه‌هایش چه کسی را «مانع اصلی» بی‌دستاوردی طرح‌هایش معرفی کند بحث دیگریست...

*نتیجه‌گیری

هدفی که در ورای این 4 راهبرد تعقیب می‌شود، همراه‌سازی افکار عمومی است.

اینکه مردم در میان دوراهی لمس وضع موجود و ژست‌ها و فرمولهای ستاد دولت یازدهم، کدامیک را برمی‌گزینند؛ مسئله‌ایست که باید برای روشن شدن آن منتظر اعلام نتایج انتخابات دولت دوازدهم ماند.

البته نقش خواص و رسانه‌های دلسوز مردم نیز در این میان بی‌بدیل خواهد بود...