خنده ای که دشمنان را به طمع می اندازد نهی شده است

رئیس جمهور محترم در مراسم افتتاحیه چند طرح در عسلویه، با اشاره به داستان حضرت موسی و فرعون، بیان کردند که خداوند به ما دستور می دهد که با قدرتهای بزرگ نرم صحبت کنید. در همین ارتباط به چند نکته اشاره می کنم:

اینکه ایشان، آمریکا را مظهر فرعون و جمهوری اسلامی را مظهر موسی(ع) می دانند، مساله بسیار مهمی است و قاعدتا باید به لوازم و اقتضائات این تشبیه و این تقابل دو جریان حق مطلق و باطل مطلق پای بند باشند.

در قرآن در ارتباط با برخورد با کفار، آیات مختلفی وجود دارد که اگر همه آنها را با هم نبینیم و از مجموع آیات به یک مدل، دست پیدا نکنیم چه بسا دچار برخورد گزینشی با آیات و مصادره آیات در جهت باورهای خود گرفتار شویم که همه باید از این اتفاق، به خداوند پناه ببریم.

داستان حضرت موسی و فرعون و امر به سخن نرم، در مقام هدایت است. چرا که در ادامه می فرماید که امید می رود متذکر شود و یا دلش، خاشع گردد. اینکه چگونه از این آیه، لزوم برخورد نرم با کفار در مذاکرات به دست می آید، از جهت روشی قابل مطالعه است.

در آیات دیگر که اتفاقا در فضای جدی و در شرایط مبارزه است، به مومنین امر می شود که «باید در شما غلظت ببینند».

یکی از اصول قطعی آن است که رفتار در مواجهه با دشمن، نباید آنان را به طمع بیندازد. اینکه بخندیم یا اخم کنیم، مساله نیست. مساله این است که از خنده ما و یا پیاده روی ما در کنار دشمن، او و دیگران چه برداشتی می کنند. آیا این خنده، دشمن را به طمع می اندازد یاخیر؟

امیرمومنان، در خطبه ۲۹ به شدت نهیب می زند که «رفتار شما دشمنان را در مورد شما به طمع می اندازد.