بعد از گذشت چند روز هنوز از شوک لحظه دیدارش با 'علی کریمی' خارج نشده و لحظه ای پیراهن اهدایی علی را از خودش دور نمی کند.
به گزارش 598 به نقل از تماشا: بعد از گذشت چند روز هنوز از شوک لحظه دیدارش با "علی کریمی" خارج نشده و لحظه ای پیراهن اهدایی علی را از خودش دور نمی کند.
شاید برای "محسن" که 13 سال غم بی پدری لحظه ای او را رها نکرده، رسیدن به اولین آرزویش که همانا دیدن و در آغوش گرفتن علی کریمی بود التیامی باشد بر این زخم کهنه.
محسن می گوید چشم انتظار "ایمون زاید" هم بوده تا بر پیشانی او بوسه زند، اما برای او علی کریمی چیز دیگری است.
وقتی با محسن هم کلام می شوی از آرزوی دومش هم سخن به میان می آورد: «صحبت کردن با "عادل فردوسی پور"».
ارتباط تلفنی با عادل برقرار می شود و محسن به دومین آرزویش هم می رسد. چهره معصوم "محسن زمانی" که با عادل صحبت می کند دیدنی است اما آنچه عجیب می نماید شور و اشتیاقی است که عادل از آن سوی خط به این پسرک نثار می کند.
محسن آن قدر از مرام و انسانیت عادل و خنده های معروفش به وجود آمده که چندین بار در طول مکالمه با لحنی دلنشین می گوید: «عادل قربون صدات».
این روزها برای محسن رنگ و بوی دیگری دارد دور تا دور خود را با روزنامه هایی که عکس او را کار کرده اند، پوشانده و به آینده امیدوار شده است.
بدجوری بغض گلویت را می گیرد آنجا که محسن می گوید: «من دوست دارم مثل هم سن و سال های خودم به مدرسه بورم، بازی کنم و گل بزنم».
شنیدن آنچه در زندگی محسن و خانواده اش می گذرد بسیار دردناک است اما دردناک تر لحظه ای است که محسن دوست داشتنی به رغم تمام دردهایی که درونش نهفته است لحظه ای تو را از لبخندهایش محروم نمی کند.