تبیین تفصیلی نظم جامعه از منظر توسعه(نظم حول اقتصاد)

سلام علیکم و رحمة الله و برکاته. اعوذ بالله من الشیطان الرجیم بسم الله الرحمن الرحیم الحمد لله رب العالمین و الصلاة و السلام علی سیدنا و نبینا ابی‌القاسم محمد و علی اهل بیته الطیبین الطاهرین لاسیّما بقیة‌الله فی الأرضین ارواحنا لآماله الفداء و عجّل الله تعالی فرجه الشریف.

در جلسه گذشته عرض کردم موضوع اصلی‌ای که ما را به این نتیجه می‌رساند که نظام برنامه‌ریزیِ فعلی کشور ناکارآمد است و باید یک تغییر بنیادین در آن ایجاد شود، "عدم ملاحظه‌ی نسبت بین نظم اجتماعی و دین‌داری مردم" در این نظام است. به دلیل اینکه نظامات اجتماعی و نظم اجتماعی اخلاق‌ساز، اعتقادساز و بینش‌ساز هستند ما نمی‌توانیم بگوییم نظم اجتماعی می‌تواند بر مبنای هر ملاک و مفهومی بازتعریف شود. همچنین عرض کردم که در جلسات اولِ این دوره‌ی مبارک بحث را به این سمت خواهیم برد که به‌صورت تفصیلی نظم مبتنی بر توسعه را تشریح کرده و آثار این نظم را بر اخلاق و هویت شیعی مردم ایران تبیین کنیم. عرض کردم که این کار را در دو بخش انجام خواهیم داد؛ ابتدا نظم کلانِ حاکم بر تفکر توسعه غربی را تشریح می‌کنیم و سپس ضمن تبیین نظم‌های بخشیِ مبتنی بر توسعه، آثار این نظم‌ها بر هویت شیعی و دین‌داری مردم ایران را بازشکافی می‌کنیم.

در جلسه گذشته مبتنی بر این فهرستِ مفهومی عرض کردم که جریان توسعه غربی به دنبال تعدیل کلان جامعه حول بخش اقتصاد است و کسی نباید فکر کند که جریان توسعه غربی به دنبال کاهش مسئله تورم است، یا اینکه جریان توسعه غربی می‌خواهد صادرات کشور را افزایش دهد، یا اینکه قصدِ جریان توسعه خارج‌کردن کشور از رکود است. در واقع این عناوینی که در فضای گفتمانیِ جریان توسعه‌گرا به‌صورت مداوم تکرار می‌شود، لوازمی را در لایه‌های بعدی ایجاد می‌کند که این لوازم منجر به تعدیل کلان جامعه حول بخش اقتصاد می‌شوند. همچنین بیان کردیم که تعدیل کلان جامعه حول بخش اقتصاد به معنای هماهنگی دینامیک تمام بخش‌ها با بخش اقتصاد است؛ یعنی باید در درون تمام بخش‌های جامعه تغییراتی ایجاد شود تا بخش‌ها همگی به خدمه بخش اقتصاد تبدیل شوند. این نقشه‌ی خطرناک سازمان مدیریت و برنامه‌ریزی کشور، مرکز تحقیقات مجمع تشخیص مصلحت نظام و سایر نهادهای مبتنی بر توسعه برای ملت ایران است.

دیروز توضیح دادم که مبتنی بر این تفکر مثلاً باید بخش آموزش بازتعریف شود؛ این بخش، هم در محتوا و هم در شکل باید به نحوی تغییر کند که مفاهیمِ اقتصاد، آموزش داده شود. اصلاً کارکرد نظام آموزشی در نگاه توسعه‌گرایان، انتقالِ آموزش‌های مورد نیاز بخش خدمات و تولید است، این نظامِ آموزشی مطلوب آنان محسوب می‌شود؛ از نظر جریان توسعه‌گرا نظام آموزشی مطلوب باید بتواند خلاقیت و کارآفرینی را انتقال دهد، همچنین بایستی بتواند مفهوم سود را در سنین پایین به نسل جوان ما منتقل کند، این نظام آموزشی مطلوب است.

بخش قضایی و قانونی نیز باید تغییر کند؛ نظام قوانین کشور باید زیرساخت‌های رونق اقتصادی را ایجاد کند. پس قانون هم باید خدمه بخش اقتصاد باشد. بنده در جلسات گذشته همواره این مثال را مطرح کردم که برنامه پنجم کشور - به‌عنوان برنامه‌ای که الآن در حال اجراست - به تنهایی 108 ماده اقتصادی دارد؛ یعنی 108 ماده از 235 ماده‌ی برنامه پنجم مربوط به بخش اقتصاد است. البته سایر بخش‌هایی هم که در برنامه پنجم بحث شده‌، هماهنگ با بخش اقتصاد تعریف شده‌اند؛ این یعنی نظام قانون‌گذاری کشور - که قانونِ برنامه نیز یکی از قوانین مهم است - باید در تمام ابعاد از بخش اقتصاد پشتیبانی کند. شما می‌دانید که در برنامه پنجم کشور کلّاً چهارده ماده فرهنگی وجود دارد و الآن‌که ما اجرای این برنامه را یک‌سال تمدید کرده‌ایم همین چهارده ماده فرهنگی نیز اجرایی نشده‌ است، یعنی حتی وقتی قانونی را برای راضی‌کردن نیروهای انقلاب و جریان حزب‌الله تصویب می‌کنند آن قانون در عمل اجرایی نمی‌شود.

مهم‌ترین قانون فرهنگی‌ای که ما در برنامه پنجم کشور داشتیم بند اول برنامه پنجم بود؛ این بند دولت و سایر قوا را مکلف کرده است که ابتدا لایحه الگوی اسلامی - ایرانی پیشرفت را تنظیم کند و سپس به مجلس بفرستد و پس از تصویب در مجلس، لایحه‌ی الگوی اسلامی - ایرانی پیشرفت را مبنای تدوین برنامه ششم قرار دهد. این بند ملاک خوبی برای قضاوت است. آیا این بند قانونی محقق شد؟ آیا جریان توسعه‌گرا به‌صورت جدی وارد تدوین این لایحه شد؟ شما می‌بینید که آقای نوبخت به جای اینکه گزارش کار خود را در مورد بند اول برنامه پنجم ارائه دهند به صراحت در صدا و سیمای جمهوری اسلامی اعلام می‌کنند: «اساساً الگوی پیشرفت اسلامی تدوین نشده است و چون تدوین نشده است ما هم برنامه ششم را با نگاه الگوی اسلامی ایرانی پیشرفت تدوین نمی‌کنیم.» انگارنه‌انگار که قانون، خودِ دولت را مکلف به این کار کرده است! دولتی‌ها به این قسمت از قانون هیچ توجهی نمی‌کنند، کاری که خود آن‌ها مکلف به انجام آن بوده‌‌اند را انجام نمی‌دهند و زمانی هم که از آن‌ها مطالبه می‌شود پاسخ می‌دهند که اصلاً لایحه‌ای وجود ندارد تا برنامه ششم را مبتنی بر آن طراحی کنیم. لذا بنده همیشه به نماینده‌های محترم مجلس توصیه‌کرده‌ام - در همین دوره اخیر نیز به جناب آقای حاجی‌بابایی عرض کردم - که باید فکری به حال اجرایی‌شدن قوانین حداقلی‌ای که در برنامه می‌نویسید بکنید.

لذا بازخوانی برنامه پنجم کشور و وضعیت احکام فرهنگی آن به خوبی به ما نشان می‌دهد که انتظار جریان توسعه‌گرا از نظام قانون‌گذاری چیست. به نظر بنده وقتی دولت چنین رفتارِ ناشیانه‌ای را با بند اول برنامه پنجم کشور انجام می‌دهد پیغامی را مخابره می‌کند مبنی بر اینکه حتی اگر شما احکام را مبتنی بر نگاهِ غیر توسعه تصویب کنید این احکام در عمل در نظام برنامه‌ریزی متوقف خواهند شد. جریان توسعه‌ غربی به دنبال این است که نظام قانون‌گذاری کشور به‌صورت خالص در اختیار بخش اقتصاد باشد. البته علاوه بر اینکه این مباحث در کتاب‌های آن‌ها مطرح شده است عمل آن‌ها در حوزه برنامه‌ریزی نیز این موضوع را نشان می‌دهد. از منظر این جریان تمام بخش‌ها و حتی فرهنگ نیز باید در خدمت بخش اقتصاد قرار گیرد. فرهنگ یعنی پذیرش‌های مردم. اگر مردم چیزی را پذیرفته‌ باشند ولی کمکی به ارتقای امر اقتصاد نکند این پذیرش باید تغییر پیدا کند. در جلسه دیروز عرض کردم که جمع قابل توجهی از مردم پذیرفته‌اند که نهاد خانواده و لوازم آن یکی از نیازمندی‌های اساسی زندگی دنیایی آن‌ها محسوب می‌شود. این‌یک پذیرش است که ایجاد شده است و تلاش‌ها [برای تغییر این نگرش] کاملاً قابل مشاهده است؛ وقتی رئیس جمهور محترم راجع به اشتغال صحبت می‌کنند می‌گویند: «نگرانی من این است که چرا دختران جوان و زنان ما بیکار هستند و شغل ندارند.» یعنی این جریان از هر فرصتی استفاده می‌کند تا این فرهنگِ به‌پذیرش‌رسیده را تغییر دهند. اخیراً حتماً شنیده‌اید که معاون آقای رئیس جمهور اظهارِ نظر غیر فنی‌ای را ارائه کرده و گفته‌اند: «چون حضرت معصومه& ازدواج نکرده بودند، مسئله‌ی تجردِ دختران امر قبیحی محسوب نمی‌شود.» جریان توسعه‌گرا سعی می‌کند حتی شواهد دینی را غلط تحلیل کند تا فرهنگِ صحیحی که مانع ایجاد توسعه غربی در جامعه است تغییر کند. خودِ آقای رئیس جمهور دست‌گل تاریخی‌ای را به آب دادند! بنده در جلسات مختلف گفته‌ام که نوع برخورد ایشان در تحلیل مسئله عاشورا نمونه ندارد؛ ایشان تحلیل بسیار عجیبی ارائه کرده و گفتند: «عاشورا به ما درس مذاکره می‌دهد» تا فرهنگ اصلی عاشورا یعنی مفهوم "هیهات من الذلة" را قدری تغییر دهند و پروژه‌ی ناکارآمد، غیر مفید و غیر دینیِ برجام را به پیش ببرند. ببینید؛ این جریان به‌صورت جدی فعالیت می‌کند تا فرهنگ جامعه را تغییر دهد. بنده در جلسه‌ای عرض کردم که اصلاح مسائل فرهنگیِ جامعه در دولت توسعه‌گرای یازدهم به سطح ابرگزاره‌های فرهنگی رسیده است. اینکه معاون آقای رئیس جمهور به زندگی حضرت معصومه& استشهاد می‌کنند [نشان از تلاش ایشان برای اصلاح گزاره‌های فرهنگی است.]

البته عدم ازدواج ایشان در این دنیا به دلیل این است که کفوی برای ایشان پیدا نشد، یعنی ازدواج‌کردن ایشان به یک دلیل کاملاً خاص بود که برای همه عمومیت ندارد. حضرت معصومه& در زمانی که امام کاظم% حضور نداشتند پاسخگوی مسائل فقهی بودند و امام کاظم% مردم را به ایشان رجوع می‌دادند. حضرت معصومه& بانویی محدثه، فقیهه و دارای مراتب عالیِ معنوی بودند که در عصر ایشان کفوی برای ایشان پیدا نشد. ایشان در زمانه خود با کمک حضرت ابا‌الحسن% پروژه انتقال مرکز جغرافیای سیاسی شیعه را مدیریت می‌کردند تا این مرکز از مدینه به ایران انتقال پیدا کند، ایشان درگیر یک کار حکومتی پیچیده بودند و همسرشان باید درک خیلی بالایی داشته باشد تا بتواند همراهی کند، به حدی که اسرار تاریخی و اسرار آل‌الله را متوجه شود. حضرت درگیر چنین مدیریتِ پیچیده‌ی اجتماعی- تاریخی بودند و داشتند مرکز جغرافیای سیاسی شیعه را به امامت امام رضا% از شهر مدینه و کشور عربستان به ایران انتقال می‌دادند.

ببینید حضرت چه سطحی از معرفت داشتند که یک پروژه تاریخی را مدیریت می‌کردند. به هرحال برای ایشان کُفوی پیدا نشد. طبق احکام، مدیریت خانه به عهده مرد خانه است؛ به‌عنوان مثال اگر حضرت معصومه& با غیر هم‌کُفو خود ازدواج می‌کردند، آن پروژه تاریخی به چالش کشیده می‌شد و کسی هم نبود که این درک را داشته باشد و این پروژه را با همکاری حضرت انجام دهد. در داستان کربلا حضرت زینب& هم مانند حضرت معصومه& داشتند یک پروژه تاریخی را مدیریت می‌کردند ولی شوهر حضرت زینب& این مسئله را درک می‌کرد، لذا ازدواج واقع شد و خللی هم در این کار ایجاد نشد. یعنی شما در نقل‌های تاریخی نمی‌بینید که حضرت زینب& با مانعی مانند تحلیل‌های ناقص شوهر مواجه باشند. بالاخره بین حضرت زینب& و همسرشان سطحی از کفویت موجود بود؛ هرچند حضرت زینب& عالمه غیر معلمه و عقیلۀ العرب هستند و قطعاً از شوهر خود سطح معرفت بالاتری داشتند اما شوهر ایشآن‌هم [درصدی از کفویت را داشتند] و درک داشتند که با این کار همراهی کنند. اما در مورد حضرت معصومه& این اتفاق رخ نداد. داستان عدم ازدواج حضرت معصومه& داستانی کاملاً خاص است. با این حال معاون رئیس جمهور این داستان را شاهد گرفته و می‌گویند مجردبودن دختران قبحی ندارد. یعنی سعی می‌کنند پذیرش‌های موجود را اصلاح کنند. این پدیده بسیار عجیبی است، همتی که دولت ناکارآمد یازدهم در اصلاح فرهنگ بنیادین جامعه دارد، برای امثال بنده‌ای که رفتار جریان توسعه‌گرا را حدود دو دهه است که پیگیری می‌کنیم و تاریخ جریان توسعه‌گرا را هم در ایران و هم کشورهای دیگر مطالعه کردیم، بسیار عجیب و خاص است. این‌ها همت بالایی دارند مبنی بر اینکه فرهنگی که مردم ایران به آن معتقد هستند را اصلاح کنند. این کار به جسارتِ خاصی احتیاج دارد [که فرهنگ 1400 ساله عاشورا را تغییر دهیم.] 1400 سال است که محور فرهنگ عاشورا روی مفهوم "هیهات من الذله" است و ما به خاطر اینکه می‌خواهیم طرحی ناکارآمد در حوزه توسعه غربی را در روابط بین‌الملل جلو ببریم، جرأت کنیم و این گزاره‌های بنیادین را اصلاح کنیم. بنده جناب رئیس جمهور را دعوت به توبه می‌کنم، امیدوارم ایشان در همین زندگی دنیایی‌شان [توبه کنند]. این حرف‌ها حرف‌های جدی‌ای است که در کشور ما زده می‌شود. عرض بنده عرض بسیار روشنی است. یعنی در جریان توسعه‌گرا، توسعه اقتصادی اصل قرار می‌گیرد و به بهانه آن حاضرند فرهنگ‌های به پذیرش رسیده‌ای - که سال‌ها برای آن کار شده تا جا بیافتد - را به چالش بکشند. فرض کنید عالِمی این جریان را ببیند و سکوت اختیار کند؛ این عالم حتماً خلاف روایات باب مبارزه با بدعت رفتار کرده است. این افراد این حرف‌ها را ظهور می‌دهند؛ اگر این حرف‌ها قبلاً در کتاب‌های دانشگاهی و بر سر یک کلاس بحث می‌شد، حال در تریبون‌های ملی، مصادیق اصلاح فرهنگ را به نفع توسعه غربی جلو می‌برند. دیروز این بحث را عرض کردم اما الان در حال بیان تفصیلی‌تر نظم پیشنهادی جریان توسعه‌گرا هستم.

آخرین‌ نقطه‌ای که جریان توسعه‌گرا در خواب می‌بیند که آن را اصلاح کند، اصلاح قرائت دینی است. یعنی مِتُد اجتهادی‌ای که باعث می‌شود این گزاره‌ها تولد فقهی و علمی پیدا کنند. در حوزه علمیه قم به دنبال آن هستند که این‌ها را اصلاح کنند. چون اگر کار از سرچشمه فقهی و اجتهادی اصلاح شد، اصلاح فرهنگ جامعه آسان‌تر می‌شود. جریان توسعه غربی به دنبال این است که اصلاحاتی که در مسیحیت ایجاد شد را در اسلام شیعی هم ایجاد کند. حتی برخی تعبیر کرده‌اند که ما به دنبال پروژه پروتستانیزمِ اسلامی هستیم؛ این یعنی همان حرکت تاریخی که در دوره‌ای علیه مسیحیت اتفاق افتاد - و تحریف‌های بنیادینی در دین حضرت عیسی% ایجاد کردند و روی آن تحریف‌های بنیادین تمدن مدرنیته را تثبیت کردند - را می‌خواهند در ایران ‌هم پیاده کنند و ایران را هم به سمت توسعه غربی سوق دهند؛ در این فضا مشکل اصلی آن‌ها حوزه علمیه قم وفقهای عظام شیعه است. مسئله اصلی آن‌ها این قضیه است. اگر بتوانند این اصلاح قرائت دینی را پیاده کنند [کشور ما یک کشور کاملاً غربی می‌شود.] البته قطعاً نمی‌توانند؛ زیرا حساسیت فقهای عظام شیعه روی مسئله ظهورگیری و مِتُد صحیح اجتهاد به قدری بالاست که وقتی کسی از این‌ها تفوّه می‌کند، آقایان علما تا انتهای قضیه را متوجه می‌شوند. بنده در یاد دارم که در سال‌های قبل یکی از این آقایآن‌که خود را مرجع نامیده بودند فتوایی داده بودند که مصداق همین اصلاح قرائت دینی بود. یکی از مراجع معظم فعلی قم با ایشان تماس تلفنی گرفتند و به او گفتند که مبنای این فتوای شما چیست؟! یعنی بلافاصله به یک فتوای غلط اعتراض کرده بودند و بعد هم در جامعه مدرسین، مبانی آن فتوای غلط مورد بررسی قرار گرفت. بعد از آن‌هم بین طلاب و فضلا تردید جدی‌ای در این نحوه از اجتهاد که ایشان تبلیغ و تبیین می‌کردند ایجاد شد. حساسیت بالاست ولی این حساسیت بالا نباید ما را از نقشه شوم جریان توسعه‌گرا غافل کند. جریان توسعه‌گرا حاضر است برای اینکه کشور بخشی از تقسیم کار جهانی شوند، حتی اصلاح قرائت دینی هم ایجاد کنند. بنده تعجب می‌کنم که چرا به گوش برخی از آقایان نمی‌رسد؟! در همین روزهای اخیر آقای رئیس جمهور فرمودند "ارض الله واسعه" یعنی مذاکرات و تعامل. آیه شریفه « أَ لَمْ تَكُنْ أَرْضُ اَللّٰهِ وٰاسِعَةً فَتُهٰاجِرُوا فِيهٰا» اساساً خلاف منظوری است که جناب رئیس جمهور از این آیه تفوّه و قصد کردند. اول آیه این است که اگر شما نمی‌توانید ایمان خود را حفظ کنید، در محیط کفر نمانید و خدا این دعوت به هجرت از محیط کفر و گناه را با یک سؤال مطرح می‌کنند که "الم تکن ارض‌الله واسعه"؟ یعنی اتفاقاً این آیه بیان می‌کند که اگر نتوانستید به شکل سازماندهی‌شده و حکومتی با کفر مقابله کنید و تنها بودید، خودتان از محیط کفر خارج شوید. مگر زمین خدا واسع نیست؟ جریان تحریف را جدی بگیرید. این افراد گزاره‌های دینی را اینگونه اصلاح می‌کنند. آقای رئیس جمهور از آیه "ارض الله واسعه" استفاده کرده و دقیقاً صد و هشتاد درجه عکس منظور خداوند متعال در آیه را حمل به مسئله تعامل کردند. تعامل با کفار! آن‌هم با ابر قدرت ظالمی مانند آمریکا که هر روز یک جنایتی از او علیه مستضعفین عالم و هویت شیعی سر می‌زند. آقای رئیس جمهور شما کار خود را بکن! چه کاری به آیات قرآن داری؟! چرا شما ترجمه آیات قرآن را هم بلد نیستید؟ هر روز این کار را تکرار می‌کند. مقابل این حرف‌ها سکوت جایز نیست. می‌خواهی بگویی که ما باید تعامل داشته باشیم، خُب تعامل ناکارآمد خود را پیگیری کن؛ چرا آیات قرآن را تحریف می‌کنی؟ شما جامع‌المقدمات خوانده‌ای یا نه؟! ترجمه آیات قرآن را بلد هستی یا نه؟ این آیه که دقیقاً می‌گوید با کفار تعامل نکنید! این مسأله‌ای که بنده عرض می‌کنم مسئله مهمی است. این افراد حاضرند همه چیز را تغییر بدهند تا توسعه غربی در جامعه جلو برود. تعدیل کلان جامعه حول بخش اقتصاد به این معناست و این در حال اتفاق افتادن است. توسعه‌گرایان قصد دارند نظم اجتماعی را حول بخش اقتصاد تا اصلاح قرائت دینی تغییر دهند و کار خود را با جدیت جلو می‌برند. این اتفاقی است که در جامعه ما در حال وقوع است و سرعت آن‌هم رو به افزایش است. این واقعیتِ مسئله است. وقتی گفته می‌شود توسعه غربی معنای آن این نیست که می‌خواهند مشکلی را حل کنند، مثلاً می‌گویند می‌خواهیم مشکل اقتصادی را حل کنیم؛ خیر! این‌گونه نیست. باید به قضیه به‌صورت فنی نگاه کرد. بنده از تمام نیروهای جوان انقلاب خواهش می‌کنم که به این مسئله توجه کنند. باید مفهوم توسعه غربی را همه‌جانبه درک کرد. نباید به مسئله نگاه سطحی داشته باشیم.

در ادامه جلسه بنده قصد دارم از چند فریب جریان توسعه غربی پرده‌برداری کنم؛ یعنی این باطن خبیث و ناکارآمد توسعه غربی – که در یک جمله هماهنگ‌سازی همه امور با بخش اقتصاد است – را [به شما نشان دهم.] این افراد در گفت‌وگوهای خود به این صراحت بحث نمی‌کنند بلکه در گفت‌وگوها دست روی معضلات و مشکلات جامعه می‌گذارند و بحث را از این نقطه شروع می‌کنند. به‌عنوان مثال می‌گویند مهم‌ترین معضل کشور مسئله بیکاری است و از مسئله بیکاری شروع می‌کنند. یعنی سعی می‌کنند در تفاهم با جامعه‌ی رشید و فهیم ایران، از یک جایِ مقبول شروع کنند. اما وقتی که بحث را مدیریت می‌کنند و می‌خواهند لوازم مسئله را بگویند به همین بحث تعدیل کلان جامعه حول اقتصاد می‌رسند. لذا مهم است که توجه کنید جریان توسعه غربی دقیقاً با چه مهره‌های مفهومی از یک امر مقبول به این امور نامقبول و غیر شرعی و مضر به هویت شیعی جامعه ایران می‌رسد. یکی از مسائل مقبول مسئله بیکاری است. لذا نباید وقتی در مباحثات، مناظرات، نوشته‌ها یا در یک خبرگزاری‌ها تیتر زدند که "دولت می‌خواهد مسئله بیکاری را حل کند" ما فریب بخوریم. ما باید بصیر باشیم و عبارات سخنرانی یا یادداشت را بررسی کنیم و ببینیم که از منظر گوینده‌ی بحث، لوازم حل مسئله بیکاری چیست. این خیلی مهم است. به اصطلاح ساده‌تر می‌گویم: ما با رفع معضل بیکاری مشکلی نداریم بلکه دعوا بر سر این است که مدل رفع بیکاری چیست. آیا در مدل پیشنهادی جریان توسعه‌گرا به سمت این می‌رویم که همه امور را به محوریت اقتصاد تعدیل کنیم؟ اگر این باشد قطعاً این راه مشکل مردم ایران را حل نمی‌کند و منجر به چالش‌کشیده‌شدن هویت جامعه شیعی ما می‌شود. این هویتی که برای ما همه چیز است. بنده این مسئله را با تأنی تکرار می‌کنم. مهم نیست جریان توسعه­گرا ورودی بحث را چه­چیزی قرار می­دهد، مهم این است که برای تحقق آن مسئله‌ی مقبول، چه لوازمی را بحث می­کند. چون نیروهای انقلاب نقطه ورود­ها را تأکید کرده­اند؛ طبیعتاً این دولت و سایر اعضای جریان توسعه­گرا هم، یک سری نقاط اصلی را مطرح می­کنند و بر همان‌ها تأکید می­ورزند. مثلاً در گفتمان انقلاب، مسئله اقتصاد مقاومتی جا افتاده است، شما در مصاحبه سازمان مدیریت و برنامه­ریزی سابق، رئیس سازمان برنامه و بودجه – که این هم داستانی است؛ هر روز یک ساختاری را تغییر می­دهند. وقتی در سازماندهی خود مانده­اند، می‌خواهند سازماندهی جامعه انقلابی ایران را هم به عهده گیرند. – نباید وقتی یک کلمه اقتصاد مقاومتی را به زبان آوردند، خوشحال شوید. دعوا سر این مسئله است که برای مقاوم­سازی اقتصاد چه پیشنهادی می­کنند!

امروز بنده کتابی را آورده­ام، می­خواهم در ادامه این جلسه، محتوای آن را خدمت شما بازگو کنم. بالای این کتاب اقتصاد مقاومتی و عدالت اجتماعی نوشته‌شده است. ببینید: ورودی، ورودی مقبولی است. ممکن است انسانی که بصیرت لازم را به خرج ندهد، بگوید یک کتاب در حوزه برنامه­ریزی کشور پیدا شده که می­خواهد به مسئله اقتصاد مقاومتی بپردازد. ببینید! نقطه ورودی، خیلی نقطه ورودی خوب و جذابی است. حال به سخنرانی دیگری می­روید، گفته می­شود: می­خواهیم صادرات کشور را رونق دهیم. به هرحال مسئله صادرات یک مسئله مقبولی است، سخن در این است لوازمی که شما برای تحقق این امر مقبول پیشنهاد می‌کنید چیست؟ حال بنده ابتدای این کتاب را می­خوانم و مقداری از آن را توضیح می­دهم. لوازمی که بیان می­کنند، تعدیل کلان جامعه حول بخش اقتصاد است، اما نقطه ورود تغییر پیدا کرده است. یعنی به عبارت فنی­تر جریان توسعه­گرا، نسل جدید تفکرات خود را مطرح کرده است. قبلاً ما در ایران با تکنوکرات­ها روبرو بودیم. تکنوکرات­ها خیلی مسئله فرهنگ و جامعه را یا تحلیل نمی­کردند و یا می­خواستند نادیده بگیرند. خیلی تکنیک‌محور وارد حوزه برنامه­ریزی می­شدند. حالا نسل جدید تفکرات توسعه و تحلیل‌های توسعه­غربی، می‌خواهند اجتماع محور و فرهنگ محور، جامعه را به سمت همان نظم قبلی ببرند.

این بحثی است که بنده مطرح می­کنم و متأسفانه این کتاب را وزارت تعاون، کار و رفاه اجتماعی برای پشتیبانی مفهومی برنامه ششم و مسئله اقتصاد مقاومتی چاپ کرده است؛ کتاب در انتشاراتی در واشنگتن­دی­سی چاپ‌شده؛ این انتشارات با بانک جهانی مرتبط است ولی روی جلد نوشته‌شده که موضوع، اقتصاد مقاومتی است. خدا را شکر! در آمریکا هم جمعیت­هایی در حال نظریه‌پردازی برای مسئله اقتصاد مقاومتی هستند(خنده حضار). به‌واقع فقط آمده­اند اسم اقتصاد مقاومتی را بر روی این کتاب گذاشته­اند. خب حالا می­خواهند چه­کار کنند؟ ورودی بحث در این کتاب، رفع فقر است؛ یعنی از رفع فقر شروع کرده­اند. این نکته را هم اضافه کنم: این کتابی که بانک جهانی نوشته و چاپ‌شده، درواقع پشتیبان طرحی است که UNDP در سراسر جهان در حال پیشبرد آن است. این نکته هم خیلی مهم است، باید توجه بدهم. یعنی یک برنامه مبارزه با فقری، UNDP در همه­ی دنیا پیگیری می­کند، این کتاب در واقع پشتیبان نظری آن است. خب، در ایران‌هم ترجمه شده، فقط بالای آن اقتصاد مقاومتی نوشته‌شده است. ببینید، خود این کتاب سندی از فریب­کاری جریان توسعه غربی است. اقتصاد مقاومتی یکی از لوازمش نظریه­پردازی است؛ به هرحال با امثال این کارها روبرو می­شود. برویم داخل کتاب: من می­خواهم نشان دهم که این فریب­ها چطور انجام می­شود: جریان توسعه­غربی به دنبال تعدیل کلان جامعه حول بخش اقتصاد است و می‌خواهد همه­چیز را به محوریت بخش اقتصاد تغییر دهد ولی نوع ادبیات­شان تغییر کرده­ است. در اینجا بحثی کرده حول مسئله فقر که اولاً فقر به چه معنا است؟ فقر را به این تحلیل کرده که بهداشت، آب، گاز، برق، جاده، آموزش و غیره نباشد؛ فقر را به‌صورت صریح تقلیل داده است. ما در ادبیات قرآن و ادبیات وحی – دوستان وزارت­خانه و سازمان مدیریت و برنامه­ریزی توجه کنند - ما ادبیاتی با عنوان «رفع استضعاف» داریم. در مفهوم استضعاف چند مفهوم خوابیده است. وقتی شما کلمه استضعاف را بکار می­برید، یعنی می­گویید که طرف ضعیف شمرده شده است. یعنی طرف در یک برنامه‌ی ظالمانه­ای به چالش کشیده شده است. قرآن شریف با استعمال کلمه استضعاف در واقع می‌گوید که یک نظامات اجتماعی که اُمرا و حُکما نوشته‌اند، نتیجه­اش ایجاد یک ظلمی است که عده­ای ضعیف شمرده شده­اند. این مهم است که به‌عنوان مثال: ما امثال مردم شریف قلعه­گنج را دیده‌ایم و یا به سایر مناطق محروم ایران سرکشی کرده‌ایم - که توصیه می­کنم: بروید از نزدیک استضعاف تحمیل‌شده به این مناطق را از سوی نظام برنامه­ریزی کشور ببینید - قرآن توجه می­دهد که یک فرآیند غلط و یک برنامه ظالمانه بوده که نتیجه­اش این شده است. این نکته مهمی است. حالا این کلمه را بکار نبرده­اند. گفته­اند: می­خواهیم فقر را رفع کنیم. یعنی با خود نقطه شروع یک انحراف جدی ایجاد کرده­اند. بجای اینکه بگویند: یک فرآیندهای ظالمانه­ای بوده و این فرآیندهای ظالمانه تحت یک نظام اجتماعی بوده که منجر به این معضل شده است؛ فقط به نتیجه بحث گیر کرده­اند؛ فقط گفته­اند: می­خواهیم فقر را جلو ببریم. حالا این بحث باشد.

دومین معنایی که ایجاد کرده­اند این است که وقتی ما درباره فقر صحبت می­کنیم که فقر یعنی آب، گاز، برق، جاده، آموزش، بهداشت و غیره؛ یعنی نیازهای فکری انسان­ها را نادیده گرفته­ایم. اصلی­ترین نیاز انسان­ها این است که چقدر گزاره­های ذهن او مبتنی بر هدایت است؟ چقدر غلط فکر می­کند! توجه کنید این، بحث دقیقی است؛ مبتنی بر این بحث­ها که گفتم: وقتی کلمه آموزش هم گفته می­شود، نظام آموزشی خدمه بخش اقتصاد خواهد بود؛ آموزش­های اقتصادی داده می­شود. یعنی مسئله هدایت جامعه و فربه کردن بخش فکر را که یک جامعه فکورتر شود، یک جامعه اهل فکرتر شود، کاملاً این موارد را نادیده گرفته‌اند و بحث در واقع بر مسئله فقر به این معنای حداقلی که عرض کردم تمرکز پیدا کرده. این اول بحث است. حال بعداً می­توانید این کتاب را ببینید؛ ملاحظه کنید چقدر فقر را فقیرانه معنا کرده است. دوستانی که در بانک جهانی هستند اساساً در تعریف فقر دچار فقر مفهومی هستند. نیامده­اند ریشه فقر را فقر فکری تعریف کنند. در همه­جا که آدم­ها دچار مشکل می­شوند، ریشه اصلی در آن است که گزاره­های صحیح مبتنی بر فطرت­شان، مبتنی بر واقعیات عالم در ذهن­ آن‌ها شکل نمی­گیرد. خب­ حالا با این معنای حداقلی، نادیده گرفته است. خب، حال از این بحث عبور می­کنیم.

چه­کاری می­خواهید انجام دهید تا فقر برطرف شود؟ [در کتاب آمده] چهار کار باید انجام شود: ابتدا باید دسترسی به اطلاعات برای مردم فقیر را تسهیل کنیم، اطلاعات مردم یعنی چه؟ آیا منظور اطلاعاتی دینی است؟ همین اطلاعاتی که ما می­گوییم: همین اطلاعات مربوط به «قَد تَبَیّن الرّشدُ مِن الغىِّ» یعنی این‌ها؟ «إِنَّا هَدَيْناهُ السَّبيلَ إِمَّا شاکِراً وَ إِمَّا کَفُوراً»؟ نفهمیدن و عدم توجه به این مسائل ریشه‌های ایجاد استضعاف هستند. اما این مسائل منظورشان نیست. اطلاعات را معنا کرده­اند، من از کتاب می­خوانم: «گزارش عملکرد بخش­های دولتی و خصوصی به جمعیت فقیر داده شود.» این ساختار حکومتی است که اقتصاد محور است و همه چیز در اختیار اقتصاد است. می­گویند: اینکه این‌ها که فقیر شدند، گزارش این موارد را ندارند؛ اگر اطلاعات داشتند که این روال­ها چه­ مفاهیمی هستند، از این روال­ها استفاده می­کردند و در این نظم مشغول به کار می­شدند. توجه بفرمایید؛ یعنی مفروض گرفته که نظم قبلی سرمایه­داری بماند، نظم سرمایه­داری که من مختصراً توضیح دادم، این بماند، این پابرجا باشد؛ بعد ما باید فقر اطلاعاتی مردم نسبت به این سیستم را رفع کنیم. در واقع معنای این می­شود. در حقیقت یک تحلیل پسینی دارد. یک تحلیلی دارد که می‌گوید: اگر این اطلاعات را بدهیم، طرف مقابل شما می­فهمد چطور باید وارد این سیستم شود و بخشی از کار را بپذیرد و بعد فقرش برطرف شود. خیلی خب، پس این دسترسی به اطلاعات شد. البته مصادیق دیگری هم در کتاب گفته است، مثلاً نوشته قوانین و مقررات را هم بشناسد. یعنی فقر به این علت است که این فقیر قوانین و مقررات را نمی­داند. فقر برای این علت است که فقیر خدمات مالی بازارها را نمی­داند. بازارهای مالی و سرمایه را نمی­داند. مثلاً نمی­داند چطور باید وارد بازار بورس شد! نمی­داند اصلاً کدام خیابان است! ببینید این­طور دارد تحلیل می­شود.

پس اولین کاری که باید برای رفع فقر بکنیم این است که دسترسی اطلاعاتی مجموعه فقیری که می‌خواهیم فقر آن‌ها را برطرف کنیم ارتقا دهیم. در پایان نیز توصیه را مطرح کرده و گفته است توصیه می‌کنیم دسترسی اطلاعات از راه فناوری‌های اطلاعاتی و ارتباطی صورت گیرد، یعنی اول باید اینترنت و رسانه بیاوریم تا فقر اطلاعاتی آن‌ها برطرف شود. این تدبیر اول کتاب برای رفع فقر است. پس در تدبیر اول همان‌طور که شرح دادم ساختار نظامِ سرمایه‌ی توسعه غربی را تغییر نداده و گفتنه‌اند اطلاعات مربوط به نحوه فعالیت و مشارکت در ساختار سرمایه‌ی توسعه در اختیار فقرا نیست و اگر ما این اطلاعات را در اختیار آن‌ها قرار بدهیم فقرِ افراد برطرف می‌شود.

کار دومی که برای رفع فقر گفته‌اند این است که رویکرد توانمندسازی ما باید مبتنی بر مشارکت باشد. در تعریف این موضوع - که تعریفِ ساده‌ و روانی نیز می‌باشد - گفته‌اند به مردمِ فقیر به‌عنوان یک همکار تولید نگاه کنید. در این پیشنهاد نیز ساختار موجود را پذیرفته و گفته‌اند افراد فقیر باید در این ساختار کار کنند. در واقع این کتاب در پاسخ به این سؤال که چرا یک فرد فقیر است می‌گوید چون در ساختار به بازی گرفته نشده و مشارکت داده نشده است. اگر ما سعی کنیم او را در ساختار مشارکت دهیم فقر او برطرف می‌شود.

سومین عاملی که برای رفع فقر گفته‌اند این است که مقامات دولتی سطح پاسخگویی خود به فقرا را ارتقا دهند؛ یعنی از یک طرف باید فقرا را دعوت کنیم تا همکار تولید شوند و از طرف دیگر نیز کارشناسانِ تصمیم‌ساز در وزارت‌خانه‌ها باید این افراد را به حساب آورده و برای آن‌ها برنامه‌ریزی کنند. بنابراین سومین کار، پاسخگویی و مسئولیت‌پذیریِ ساختار حکومتی و حکمروا نسبت به طبقه فقیر است.

چهارمین کار این است که ظرفیت‌های سازمانیِ محلی را فعال کنیم؛ یکی از بحث‌های جدیِ توسعه این است که توسعه برای به وجود آمدن، در بخش‌های مختلف نیاز به زیرساخت دارد و مهم‌ترین زیرساخت نیز آموزش است. این کتاب در چهارمین راهکار خود این گزاره‌ی توسعه را تغییر داده و می‌گوید در عوض نهادسازی - که ازجمله آن‌ها نهاد آموزشی است - باید ظرفیت‌های محلی را فعال کنیم.

یکی از مباحث مهم در توسعه آن است که اجرای برنامه‌های توسعه نیاز به بسترسازی در بخش‌های مختلفی دارد و مهم‌ترین بستر اجرای برنامه‌های توسعه، زیرساخت‌های آموزشی است. این، حرف روشن جریان توسعه‌گرا است. اما در این کتاب، این اصل تغییر کرده است. در اینجا بیان می‌شود که به‌جای نهادسازی که ازجمله‌ی آن‌ها نهادهای آموزشی است باید به سمت فعال‌سازی ظرفیت‌های محلی رفت و از روابط مدیریتی خودشان باید استفاده کرد. به‌عنوان‌مثال در یک روستا، کدخدا یا نخبه‌ای به‌عنوان محور کار و سازمان‌دهی قرار گیرد که حرف او شنیده می‌شود. به‌عبارت‌دیگر وقتی می‌‌گوید از ظرفیت‌های محلی استفاده کنید در برخی از مناطق به‌جای نهادسازی از نهادهای مدیریتی و فرهنگی موجود استفاده شود.

همان‌گونه که در هر چهار مورد توضیح دادم ساختار کلان نظام سرمایه‌داری دچار هیچ تغییری نشده و این ساختار به پذیرش هم رسیده است. در مورد اول بیان شد که اطلاعات مردم راجع به ساختار باید بالا برود. در مورد دوم بیان شد که مشارکت مردم افزایش یابد. در مورد سوم بیان شد که برنامه‌های نهادهای دولتی برای افزایش مشارکت تغییر کند. در مورد چهارم نیز بیان شد به علت محدودیتِ زمانی و فوریت فقرزدایی، از ظرفیت‌های محلی در این راستا استفاده شود. درنتیجه همان نظام پیشین باقی ماند اما برای جلب مشارکت و به پذیرش رساندن این ساختار، چند طرح فرعی پیشنهاد شد تا درنتیجه مردم مجدداً در نظم قبلی ضرب شوند.

با ورود این کتاب به بازار ممکن است دانشجوی ما فکر کند این کتاب در مورد کاهش فقر به نگارش درآمده است؛ اما آنگاه‌که وارد تحلیل جزئیات مسئله می‌شویم درمی‌یابیم که باطن این کتاب بر بقای نظم سرمایه‌داری فعلی - که اقتصاد، محور آن است - تأکید می‌کند و درنهایت با طرح مسائل فرعی، مردم را در نظم فعلی ضرب نموده و کمی از فقر مردم – البته فقر به همان معنایی که آن‌ها می‌گویند - می‌کاهد. نکته حائز اهمیت آنجاست که این کتاب در کشوری به رشته تحریر درآمده است که مردم آن معتقدند نودونه درصد سرمایه‌ها در دست یک درصد وال‌استریتی‌هاست و یک درصد سرمایه‌ها نیز در دست نودونه درصد مردم است. بنابراین نباید از عناوین ابتدایی استفاده‌شده توسط جریان توسعه‌گرا فریب بخوریم. در این موضوع باید سؤال کرد که لوازم طرح آن‌ها برای فقرزدایی چیست؟ در این کتاب هر چهار مؤلفه عنوان‌شده موجب تثبیت دستگاه حاکمی خواهد شد که همه‌چیز را حول ساختار اقتصاد تعدیل می‌کند.

این موضوع [- فریب دادن دیگران - ] در همه‌جا هست و بنده به‌اندازه‌ای که وقت هست برخی از موضوعات مرتبط را نیز شرح خواهم داد. به‌عنوان‌مثال رهبر معظم انقلاب سند چشم‌انداز را ابلاغ نموده‌اند. عبارت بنیادین بند چشم‌انداز این است که "ایران کشوری است توسعه‌یافته با هویت اسلامی و الهام‌بخش در جهان اسلام با جایگاه اول منطقه". چهار عبارت مهم در این عبارت وجود دارد! حال جریان توسعه‌گرا چه می‌کند؟ این جریان، عبارات اول را حفظ می‌کند، " ایران کشوری است توسعه‌یافته". اما در مورد مابقی عبارات حتی در یک مقاله و گفت‌وگو در مورد روش تحقق الهام‌بخشی در جهان اسلام بحثی به میان نمی‌آورد. به‌عبارت‌دیگر مابقی بخش‌ها توسط این جریان حذف‌شده است. در ابتدای کتاب‌ها، منابع و برنامه‌های این جریان، متن سند به‌طور کامل نوشته‌شده است اما در متن برنامه‌ها، فقط بر روی قسمت اول این سند بحث شده است و در مورد مابقی عباراتِ سند یعنی هویت اسلامی و الهام‌بخشی در جهان اسلام تحلیل جدی و مهمی وجود ندارد و همان تحلیل‌های غربی مبتنی بر توسعه است.

در مورد اقتصاد مقاومتی نیز همین اتفاق در حال وقوع است. پس باید در متنِ برنامه‌ها و منابع مراقب ادبیات التقاطی جریان توسعه‌گرا باشیم. ادبیات التقاطی و خطرناکی که نه‌تنها در ایران بلکه در سایر کشورها نیز وجود دارد؛ اما در ایران بسیار خطرناک‌تر است. این جریان، اعتقاد و مطالبات مردم و فعالیت‌های پیگیرانه جبهه فکری - فرهنگی انقلاب را - که برکات آن به‌زودی در جهان اسلام و جهان مستضعفین قابل‌رؤیت است - در حوزه اقتصاد رصد کرده و وقتی می‌بیند این جریان اقتصاد مقاومتی را مطالبه می‌کند در برنامه‌های خود از نام اقتصاد مقاومتی به‌عنوان شروع بحث استفاده می‌کند.

جناب آقای رئیس‌جمهور، جناب آقای نوبخت - رئیس محترم سازمان برنامه‌وبودجه - با چه مدلی مشکل اشتغال را برطرف خواهید کرد؟ نیروهای انقلاب نیز خواستار حل مسئله اشتغال هستند؛ اما آنچه برای جبهه انقلاب دارای اهمیت است، مدل رفع مسئله بیکاری است. این سؤال باید به‌عنوان مطالبه نیروهای انقلاب قرار گیرد.

بنابراین به‌طور خلاصه باید بیان گفت جریان توسعه غربی به دنبال تعدیل کلان جامعه در همه بخش‌ها حول بخش اقتصاد است و کاملاً واضح است که این نوع از نظم اجتماعی، ضد هویت اسلامی است و حالا شما فکر کنید ما در این فضا وارد تبلیغ محض بشویم؟ به نظر شما آیا تأثیری دارد که ما اسلام را به‌صورت نظری توضیح دهیم؟ جریان توسعه‌گرا نه‌تنها با این نظمِ خطرناک آثار تبیین نظری اسلامی را از بین می‌برد، بلکه یک ذهنیت دوگانه نیز در مردم ایجاد می‌کند. به‌عنوان‌مثال مردم سؤال می‌کنند خطابه‌های نماز جمعه صحیح است یا ماجرای فیش‌های حقوقی؟! مردم به‌صورت مکرر مقابل این دوگانه‌ قرار می‌گیرند که حرف‌های خوبی زده می‌شود؛ اما از آن‌سو، مسئول نظام 59 میلیون تومان حقوق ماهیانه دریافت می‌کند که ازقضا بر مبنای قانون برنامه پنجم توسعه نیز هست. بسیاری از مردم، توانایی تفکیک نداشته و می‌گویند این قانونی است که در جمهوری اسلامی نوشته‌شده است. از این قبیل موضوعات، یک علامت سؤال جدی ایجاد می‌کند. بنده اخیراً در سفر به اصفهان به جهت نقد برنامه خطرناک ششم توسعه با فرد متدینی صحبت کردم که سابقه انقلابی داشت. او به من گفت که خودش ناامید شده است و فقط به اصرار همسرش که به او گفته است سؤالات خود را از یک آدم کارشناس بپرسد این سؤالات را می‌پرسد. جنسِ سؤالات او نیز دقیقاً مانند همین مثال‌ها بود. بر سر منبر از حرمت ربا بحث می‌شود؛ اما در بانک‌ها، ربا رواج دارد. در مباحث از عدالت بحث می‌شود؛ اما نظم مبتنی بر توسعه معتقد است آن‌کسی که حقوق 59 میلیون تومانی می‌گیرد ذخیره نظام است. در همه بخش‌ها با همین اتفاق روبرو هستیم. در بخش قضایی نیز همین‌طور است؛ به‌عبارت‌دیگر آنگاه‌که مردم با نوعی بی‌عدالتی که حاصل از نظم اجتماعی حاکم است مواجه می‌شوند این سؤال برای آن‌ها پیش می‌آید که آیا این نظام اجتماعی مسیر صحیح را می‌رود یا تبیینی که در خطبه نماز جمعه صورت گرفته است. درنتیجه اگر به سمت بازتعریف نظم اجتماعی حرکت نکنیم ممکن است تبیینِ موجود اثر معکوس داشته باشد؛ چون نظم اجتماعی اداره کشور و روال زندگی مردم را تنظیم می‌کند.

ان‌شاءالله فردا این بحث کلان را به حوزه‌های بخشی خواهیم برد. به‌عنوان‌مثال در مورد نظام آموزش‌وپرورش و زیرمجموعه‌های آن مانند ریاضی و فیزیک و زیست و... بحث خواهیم کرد. بخش قانون‌گذاری نیز به بحث گذاشته خواهد شد؛ بنده عناوین برخی از قوانین مهم و مادر کشور که پیش‌زمینه‌ی اقتصادی دارند را تحلیل خواهم کرد تا مشخص شود که چگونه ماهیت نظام قانون‌گذاری را تغییر می‌دهند. سعی ما بر آن است تا در ده جلسه اولِ مباحث به‌صورت بخشی بحث کنیم تا در پایان این دهه‌ی ابتدایی، یک تصویرِ تفصیلی از نظمِ مبتنی بر توسعه غربی شکل گیرد و در ادامه‌ی دوره به بازتعریفِ نظم پیشنهادی الگوی پیشرفت اسلامی بپردازیم.

وصل الله علی سیدنا و نبینا ابی‌القاسم محمد$

پرسش و پاسخ:

یکی از حضار(1):....

استاد کشوری: ببینید در خلال جلسات گذشته عرض کردم که دو بحث وجود دارد، یک بحث اینکه ما به‌عنوان جبهه‌ی فکری فرهنگی انقلاب اسلامی چه چیزی را موضوع اصلی انقلاب می‌دانیم؟ عرض کردم که حفظ، تثبیت و تکمیل هویت شیعی و اسلامی در ایران موضوع اصلی ماست. پس بنابراین هرکس قصد دارد برای هر بخشی، راه‌حلی ارائه دهد نباید راه‌حل او حاوی نقض این هویت باشد. این‌یک بحث است که بحث اصلی است. یک بحث دیگری وجود دارد - که در ادامه به آن می‌پردازیم - که این نظمی که به اسم کارآمدی و حل مسئله حاکم شده است آیا منجر به حل مسئله خواهد شد، یا خیر؟ این بحث دوم است که برای مثال جریان توسعه‌گرا نتوانسته در هیچ جای دنیا مسئله‌ی بیکاری را حل کند. نمونه‌ی بارز این مثال کشور آمریکاست. وقتی در توسعه‌یافته‌ترین کشور دنیا پنجاه میلیون نفر کوپن غذا دریافت می‌کنند که ارزش کوپن غذا تنها یک و نیم دلار است، معنای آن این است که آن‌ها شغل ندارند که بتوانند یک و نیم دلار را که به‌اندازه‌ی تأمین دو وعده‌ی غذایی است را به دست آورند. اگر شغل وجود داشت این‌یک و نیم دلار تأمین می‌شد و نیاز نبود دولت روزانه از بیرون یک و نیم دلار آن‌هم برای اینکه آن‌ها از فقر فوت نکنند به این اشخاص پرداخت کند. این هم بحث دوم است که در آن‌هم بحث جدی‌ای داریم. برای مثال آیا تدبیرهای جریان‌های توسعه‌گرا برای جریان‌های اجتماعی به سرانجام خواهد رسید، یا خیر؟ آیا بیکاری را به سرانجام خواهند رساند، یا خیر؟ عدالت را به سرانجام می‌رسانند؟ یا خیر؛ در اینجا نوشته است که من می‌خواهم عدالت اجتماعی را حل کنم. این‌یک بحث دوم است که هر دو آن‌ها دو بحث را تشکیل می‌دهند و بحث دوم جدل احسن است. ما دائماً آمار خواهیم آورد و تحلیل‌ها را نشان خواهیم داد که جریان توسعه‌گرا حتی نمی‌تواند این ادعاهای خود را حل کند که در ادامه به این نیز خواهیم پرداخت.

یک از حضار(1): آیا برای حل ادعای خود؛ اعتقاددارند که اول باید تعدیل نمایند.

استاد کشوری: بله از مسیر تعدیل می‌گذرد اما به سرانجام هم نمی‌رسد.

یکی از حضار(2): ببخشید جلسات و همایش‌هایی که ..........الگوی اسلامی در راستای مقابله با همین بحث است؟

استاد کشوری: ببینید اجمالاً به محضر شما عرض کنم که در مورد برنامه‌ی ششم یک حساسیتی به‌صورت موردی و مصداقی در مراجع محترم نسبت به‌نظام برنامه‌ریزی ایجاد شد؛ نمونه‌‌‎ی بارز آن قیام مبارک مراجع و فتوای تحریم تجاری‌سازی مسئله‌ی تراریخته‌هاست که یک مورد خیلی روشنی است. مسئله دوم مسئله‌ی فضای مجازی است که علمای محترم و فقهای عظام شیعه نسبت به‌ نظام‌ برنامه‌ی ریزی حساسیت پیداکرده‌اند که این‌ها مصادیقی از قضیه است. لذا یک فعالیت‌هایی است که انجام می‌شود. اما حالا این همایش خواص را بنده حضور ذهن ندارم.

یکی از حضار(2): خیر در ارتباط با دانشگاه، کتبی که در دانشگاه تدریس می‌شود.

استاد کشوری: بله این لازمه‎ی آن است. تحول در علوم انسانی جزء لازمه‌ی همین بحث است. اگر آن همایش در مورد علوم انسانی بوده باشد؛ این‌گونه خواهد بود.

یکی از حضار(2): نه یعنی پیامد نیز دارد یا هنوز تمام نشده است؟

استاد کشوری: خیر عرض می‌کنم این کاری که مطرح می‌کنیم، هم‌اکنون الگوی پیشرفت در مرحله‌ی پرورش است یعنی در مرحله‌ی تفاهم با نخبگان هستیم و این مسئله‌ی مهمی است که ان‌شاءالله اگر فعالیت‌ها جدی‌تر هم بشود وارد مرحله‌ی پردازش نیز خواهیم شد. البته اینکه ما در مرحله‌ی پرورش الگو هستیم ناقض پردازش آزمایشگاهی نیست و ما به‌صورت آزمایشگاهی وارد میدان شده‌ایم و راجع به برنامه‌ی ششم پیشنهاد‌هایی را مطرح کرده‌ایم و این مصاف سنگین ناشی از پردازش آزمایشی الگوی پیشرفت است. بنده به دوستان توسعه‌گرا توصیه می‌کنم خود را برای مصاف‌های جدی‌تر نیروهای انقلاب آماده کنند.

یکی از حضار(3): اینکه حالا ایران را با تئوری‌های توسعه در آمریکا مقایسه می‌کنید، اینکه این مقدار جمعیت در آنجا هستند که هنوز کوپن غذا می‌گیرند و حتی در آنجا هم [تئوری‌های توسعه] جواب نداده است، دوستان می‌گویند که چرا شما به آمریکا استناد می‌کنید؟ مثلاً خود را با کانادا مقایسه کنید و یا مثلاً با کشورهایی مانند دانمارک و کشورهای حوزه‌ی اسکاندیناوی که ظاهراً – البته بنده زیاد خبر ندارم ولی – مثل‌اینکه وضع آن‌ها ازلحاظ فقر و غیره، خیلی بهتر است. یکی این مطلب را بیان می‌کنند و یکی اینکه چرا از تجربه‌ی بشری استفاده نکنیم؟ پس تجربه بشری و آن قسمت از آن‌که ما می‌خواهیم از آن استفاده کنیم چه می‌شود.

استاد کشوری: استفاده‌ی ما از تجربه‌ی بشری از باب عبرت‌آموزی است. بنده این موضوع را به‌صورت صریح عرض می‌کنم. خود بنده زیاد تجربه‌های بشری و کتاب‌های آن‌ها را متأسفانه طی دو دهه قبل مطالعه کرده‌ام. اخیراً یک مقداری موفق به توبه شده‌ام و کمتر مطالعه می‌کنم. اما قبلاً به‌صورت مفصل مطالعه می‌کردم. از مارکس تا تئوری‌های هشتاد سال پیش تا تئوری‌های ده سال پیش آن‌ها را درجاهای مختلف مطالعه کرده‌ام. بنده از باب تجربه‌آموزی قبول دارم. مانند برجام، زیرا انقلاب آن را قبول کرد تا اینکه عبرت و تجربه مردم ایران افزایش پیدا کند. خوب است این موارد بحث شود، بنده یک انتشاراتی دیدم که کار خود را در زمینه‌ی باز نشر آثار ضد توسعه‌یِ جریان‌های ضد توسعه در غرب شروع کرده است. بنده از این باب استفاده از تجربه‌ی بشری را خیلی می‌پسندم و واقعاً استفاده‌ی خوبی هم است. امیرالمؤمنین می‌فرماید: «ما أكثَرَ العِبَرَ، و أقَلَّ الاعتِبارَ ». همه کشورهای دنیا مصداق "ما اکثر العبر" هستند. یعنی باید از این موارد استفاده کرد، بنده هم موافق هستم. منتهی نکته بحث این است که مثلاً در کشورهایی مانند اسکاندیناوی که بیان می‌کنید؛ در آنجا فقر به شکلی دیگر رواج دارد، یعنی مفهوم تقلیل نیافته از فقر [وجود دارد]. بله اگر فقر را به جاده و برق و گاز و این موارد معنا کنیم شاید در یک کشوری و یا چند کشور پیدا شود اما در آمریکا و بسیاری از کشورها همین هم وجود ندارد. مثلاً بی‌خانمانی در آمریکا یک پدیده‌ای است. اما در کشورهای اسکاندیناوی ما با مشکل فروپاشی نهاد خانواده در حدود هشتاد درصد به بالا مواجه هستیم. در آنجا فقر فکری – فرهنگی وجود دارد. چرا بنده باید قبول کنم که کشورهای اسکاندیناوی توسعه‌یافته هستند؟! وقتی آنقدر حداقلی فکر می‌کنند که روابط انسانی آن‌ها در نهاد خانواده هم به چالش کشیده شده است. وقتی ما در روایت داریم که مدارا نصف عقل هست، پس معنای اینکه در آن کشورها مدارا وجود ندارد یعنی حداقل نصف عقل در آنجا وجود ندارد. فروپاشی نهاد خانواده نتیجه فقدان عقل است. برای چه ما باید آن‌ها را پیشرفته به حساب بیاوریم؟! حالا اجازه دهید بنده در ادامه بحث داستانِ تلخ و ترادژی کشورهای اسکاندیناوی را بیشتر خدمت شما خواهم شکافت.

اللهم صل علی محمد و آله محمد