ناو اسقاط شده وینسس و ماجرای حقوق بشر غربی ها!

زنان، کودکان و مردان بی دفاع و مسافران پرواز 655 هواپیمایی جمهوری اسلامی ایران هیچ گاه گمان نمی کردند حجم ددمنشی آمریکایی ها آنقدر وسعت یافته باشد که با علم و اطلاع از مسافربری بودن هواپیمایشان، آنرا هدف موشک قرار دهند و خم هم به ابرو نیاورند.

گرچه جنایت 12 تیرماه 67 آمریکایی ها در آب های نیلگون خلیج فارس اولین و آخرین جنایت آنها نبود و از کشوری که فاجعه هیروشیما و ناکازاکی را به وجود آورده یا در جنگ های جهانی، حاضر به کشتار و قتل عام دست جمعی میلیون ها انسان بی دفاع شده، و یا جنایاتش در عراق، افغانستان و سوریه قابل کتمان نیست، می توان چنین انتظاری داشت، سردمداران کشوری که حتی به ملت خود برای اهداف پلیدش رحم نمی کند و هنوز پاسخ درستی هم به افکار عمومی ملت خود در ماجرای انفجار 11 سپتامبر نداده اند، نمی توان بیش از این انتظار داشت.

اما این بار موضوع متفاوت بود. جنایت 12تیرماه 67 آمریکایی ها، جنایتی تمام عیار و آگاهانه بود، همان نکته ای که برخی خدمه ناو بعدها به آن اعتراف و اعلام کردند به دلیل منافع ایالات متحده جرات بیان تعمدی بودن اشتباهشان را ندارند.

آری وینسس سال ها بعد اوراق شد تا اثری از این سند جنایت باقی نماند و افکار عمومی نتوانند به بهانه وجود آن پرسش کنند و آمریکایی ها ناچار به ارائه پاسخ و یا اعتراف به اشتباه و تعمدی بودن این واقعه شوند.

هیچ چیز به اندازه اعطای نشان به کاپیتان راجرز ناخدای بی خدای این کشتی، دل ملت ایران را آتش نزد. آن زمان که به جای محاکمه این جنایتکار جنگی، به وی لقب و مدال افتخار دادند که هنوز هم بعد از سال ها به آن فخر می فروشد.

سازمان های مدعی حقوق بشر از سازمان ملل گرفته تا کمیسیون حقوق بشر و اتحادیه اروپا و تشکل های به ظاهر مدافع حقوق بشر که شب و روز از لزوم رعایت حقوق بشر سخن می گویند و حتی برای جانوران و گیاهان مراسم ختم و ابراز تاسف می گیرند، در این فاجعه چشم و گوش خود را بستند و برخی از آنان براثر فشار گسترده افکار عمومی تنها به ابراز تاسف بسنده کردند.

این بشرهای بی گناه به جرم جهان سومی بودن در آن زمان لابد حقوقی نداشتند که استیفا شود و همان دیه ای که بعد از ده سال پیگیری، پرداخت شد برای آنان کفایت می کرد! هیچ سازمان بین المللی مهمی تحقیق جامع و کاملی از این جنایت منتشر نکرد و سازمان ملل و شورای به ظاهر امنیت آن هم ذره ای مسئولیت و انسانیت در خود احساس نکرد که لااقل آنرا محکوم کند.

امروز اما تداوم این کشتارهای دسته جمعی و نسل کشی در کشورهای مسلمان از سوی آمریکایی ها و ایادی و دست پروردگانشان ابعاد دیگری یافته و بعد از جهنم ویتنام، نسل کشی مسلمانان در افغانستان و پاکستان، عراق و سوریه، نیجریه و یمن و بلاد دیگر اسلامی که مستقیم یا با واسطه از سوی استعمار و استکبار جهانی دنبال می شود، حرکت نسل کشی ضدانسانی از سوی گروهک تروریستی و منافق داعش در عراق به دنبال تداوم همان سیاست ضدانسانی آمریکا و برخی حکومت های ارتجاع منطقه است.

جنایات تکفیری ها و داعش در شهرهای مختلف سوریه و عراق این حقیقت را به جهانیان نشان داد که غرب به دنبال تفرقه، تنش و کشتار در بین مسلمانان و با استفاده از خود آنان است و نهادهای بین المللی نیز عنوان و مسئولیت خود در این حوادث را تا حد صدور بیانیه و محکومیت تنزل داده اند و نه تنها تماشاچیان این صحنه هستند بلکه هریک دنبال صید ماهی خود از این آب گل آلوده به جهل تکفیری ها هستند.

در این بین مسئولیت نهادهای مسئول در جمهوری اسلامی به ویژه وزارت امور خارجه در پیگیری مسببین جنایت ناو وینسس بسیار بیش از این هاست و این موضوع همچنان باید از مجاری قانونی و شکایات حقوقی و بین المللی پیگیری شده و منجر به محاکمه جنایتکاران وینسس، عاملان، مسببان و فرماند دهندگان این جنایت شود و با شکایت بین المللی است که عاملان این جنایت را وادار به اعتراف تعمدی بودن حمله به هواپیمای مسافربری جمهوری اسلامی ایران خواهد کرد زیرا مطالبه و خواسته ملت این است که در برابر مصالح، منافع و حقوق ملت نباید ذره ای کوتاه آمد و عقب نشست.

ما در این سال ها تنها به ذکر یاد و خاطره این واقعه بسنده می کنیم و موضوع دوباره تا سال بعد فراموش می شود. متاسفانه عکس، فیلم و مستندات خوبی هم از این جنایت در دسترس نیست و هنرمندان شناخته شده در عرصه هنر سینما، تئاتر، موسیقی، تجسمی و ادبیات نیز به راحتی از کنار این تراژدی غمبار که ظرفیت بسیاری برای پرداختن دارد، گذشته و کمتر به این مهم سوق داده شده اند.

از این همه نهاد فرهنگی، هنری کشور نیز که گاه برای برگزاری یک برنامه با هم رقابت نفس گیر دارند هم ظاهرا" تاکنون کسی احساس مسئولیتی نکرده که در این باره کاری انجام دهد و گویا همه منتظریم طرف آمریکایی با سناریوی ساختگی مانند آرگو و ... این واقعه را نیز در چشم جهانیان تحریف کند آن گاه کمی به خود آئیم.

به امید روزی که همه در برابر شهدا و مظلومان این حادثه جانسوز و دیگر وقایعی که سبب آرامش و آسایش امروز همه ماست، احساس مسئولیت کنیم.