بريتانياي كبير، صغير مي‌شود!

به گزارش پایگاه 598 به نقل از نسيم، زماني كه بحران مالي يونان بالا گرفت، بسياري از تحليلگران فروپاشي اتحاديه اروپا را پيش بيني مي كردند اما كمتر كسي تصور مي كرد يكي از قطب هاي اصلي اتحاديه، كشوري كه در ظاهر سياستي يك پارچه دارد و گرچه مانند ساير كشورهاي جهان با پيامدهاي بحران اقتصاد جهاني دسته و پنجه نرم مي كند،  اما از ثبات اقتصادي بهتري برخوردار بوده، نخستين كشوري باشد كه با اتحاديه اروپا خداحافظي مي كند.

گرچه اختلاف ميان دو گروه حاميان خروج و مخالفان ترك اتحاديه اروپا بسيار اندك و جزئي بوده، اما اين همه پرسي در واقع طغيان ميليون ها نفر از راي دهندگان بريتانيايي بود كه از دولت خود، رهبران احزاب سياسي، شركت هاي تجاري و نخبگان، خشمگين بودند.

مصاحبه هاي تلويزيوني و اظهارات مردمي كه همچنان از نتايج اين همه پرسي شوكه بودند، تصويري از بريتانيايي است كه به نوشته اكونوميست، از نظر جغرافيايي، طبقه هاي اجتماعي، سن و حتي دين با شكاف هاي عميق و جدي رو به رو است.

حضور مردم در پاي صندوق هاي راي در پايتخت، كمتر از آن چيزي بود كه مخالفان خروج از اتحاديه اروپا اميدوار بودند رخ دهد، لندن شهري است كه انتظار مي رفت راي دهندگان تحصيلكرده، با درآمد بالاتر و رنگين پوست ها- كه همگي در نظرسنجي ها جز گروه هايي طبقه بندي شده اند كه خواهان باقي ماندن در اتحاديه اروپا بودند- در آن حضور موثري رقم بزنند.

مبرهن است كه نتيجه همه پرسي، مهر تاييدي بر شكاف اجتماعي انگليس است، حدود 70 درصد از افرادي كه تحصيلات دانشگاهي داشتند، خواستار باقي ماندن در اتحاديه اروپا بودند. دو سوم از كساني كه در 16 سالگي ترك تحصيل كردند، خواهان خروج از اتحاديه بوده اند. و لندن، آكسفورد، و كمبريج هم خود هر كدام مانند اراضي مستقلي هستند كه خواهان باقي ماندن در اتحاديه اروپا هستند اما حالا مجبورند به ترك اتحاديه تن بدهند.

ساكنان ثروتمند و "به روز" پايتخت نشين، به حاميان ژوليده خروج انگليس از اتحاديه اروپا را به تمسخر مي گيرند و اين افراد را خارجي مي خوانند. تلگراف در اين باره مي نويسد: در ميان اين تنش ها و درگيري ها، يك موضوع كاملا مشخص است، سفيدپوستان طبقه كارگر احساس مي كنند براي نخستين بار، صدايشان شنيده شده و بر اين باورند كه به سيستم و طبقه حاكم پايتخت نشين ضربه خوبي وارد كرده اند.

اما مشكل اين جاست كه اين كمپين به زودي مي فهمند نخبگان حامي باقي ماندن انگليس در اروپا، همان هايي كه قدرت را ازشان گرفته اند، به سرعت با گروه هايي مشابه جايگزين مي شوند.

فراتر از شكاف ميان دو جناح حاميان و مخالفان ترك اتحاديه، در جبهه حاميان بركسيت هم شكاف ديگري مشاهده مي شود كه به زعم كارشناسان بريتانيا را با بحران ها و تنش هاي سياسي بيشتري درگير خواهد كرد.

نخستين جبهه در جناح حاميان خروج انگليس از اتحاديه اروپا، طبقه كارگر سفيدپوست است، كارگراني كه فكر مي كنند به حاشيه رانده شده اند، كساني كه بازندگان جهاني شدن هستند و آن را نمي خواند كه مي توان رهبر آن را نايجل فاراژ دانست. و جبهه دوم هم طرفداران "استقلال و حاكميت" ، متشكل از افراد فقير و بي كار است كه رهبرشان را مي توان مايكل گوو و بوريس جانسون دانست.  به نوشته تحليلگران بريتانيايي، اين دو گروه به اندازه حاميان خروج و مخالفان ترك اتحاديه اروپا تضاد و اختلاف دارند و تنش هاي ميان آن ها ناگزير است.

آنچه در همه پرسي پنجشنبه بريتانيا رخ داد، اتفاقي بي سابقه بود اما صرفنظر از نتايج نهايي، شكاف اجتماعي گسترده در جاي جاي بريتانيا، موضوعي به مراتب مهمتر و قابل تامل تر است.