در كنفرانس هاي ضد انقلاب چه می گذرد؟

به گزارش «کیهان» اين مطلب را «پتكين آذرمهر» يكي از فراريان خارج نشين عنوان كرده است. وي مي نويسد: به ياد دارم اولين باري كه به يكي از اين كنفرانس هاي اپوزيسيون رفتم، كنفرانسي در اشتوتگارت در سال 1996 بود. آن روز شور و شوق فراواني داشتم و گمان مي كردم كه جاي بسيار مهمي مي روم و مهم تر اين كه با شخصيت هاي مهمي آشنا خواهم شد. به سالن كنفرانس رفتم، با دقت به صحبت هاي مدعوين گوش مي دادم، اما هنوز نيم ساعت از شروع جلسه نگذشته بود كه متوجه عمق فاجعه در اپوزيسيون خارج از كشور شدم. كشمكش و جدال لفظي مدعوين درباره اين كه چه كسي اول صحبت كند، در گرفت. كشمكش هاي بچه گانه اي كه حاضرين را نااميد از آينده اپوزيسيون خارج از كشور مي كرد.
پس از لحظات طولاني بر جنجال و بگومگوهاي بچه گانه، هركس بدون توجه به شرايط كنوني جامعه ايران و موضوعات مبتلا به سخنراني بي اساس و واهي و شعارگونه اي را مطرح كرد. در مورد ريشه عقب ماندگي هاي دوران صفوي صحبت كرد، يكي در مورد ماهي قزل آلا، يكي در مورد روحانيان زرتشتي در زمان ساسانيان، يكي در مورد ايل خمسه و همينطور سخنراني هايي كه نه ربطي به هم داشت و نه دردي از دردهاي مردمان سرزمين مان را دوا مي كردند. اما سخنرانان بسيار خوشحال بودند كه لحظاتي را به عنوان يك سخنران، پشت ميكروفن بوده و از سخنانشان فيلمبرداري شد و البته عكس هايي يادگاري هم گرفته شد.
وي ادامه مي دهد: واقعا قلم به من اجازه نمي دهد توصيف كنم كه با چه روحيه اي به آن كنفرانس رفته بودم و با چه روحيه اي از آن كنفرانس برگشتم. كنفرانس هاي بعدي هم كه متاسفانه وقتم را در آنها تلف كردم، فرق چنداني نداشتند. باز هم همان آش و همان كاسه، با اندكي تفاوت در مدعوين و شكل و شمايل سالني كه كنفرانس در آنجا برگزار مي گرديد.
در انتهاي اين كنفرانس ها معمولا يك هيات 12 نفره تا 16 نفره تحت عنوان كميته هماهنگي انتخاب مي شوند و بعد از چند جلسه پالتالك يا تعداديشان خسته مي شوند و يا اختلاف ها بيشتر مي شوند و استعفانامه ها يكي بعد از ديگري در سايت ها چاپ مي شود و دوباره برمي گرديم به همان نقطه آغاز كار. به نظر من بدترين تجربه براي نيروهاي جوان و كساني كه اميدشان به قدرت هاي خارج از كشور است، رفتن به اينگونه كنفرانس هاي واهي و بي نتيجه است كه در نهايت باعث بي انگيزگي نيروهاي تازه نفس و قطع ارتباط از آنها از مسايل و فعاليت هاي سياسي براي هميشه مي شود.
آذرمهر در «خودنويس» مي نويسد: تجربه به من نشان داده كنفرانس هايي از اين دست كه براي وحدت اپوزيسيون تشكيل مي شود، اغلب بدون نتيجه ثمربخش در كوتاه مدت و بلند مدت، صرفا براي وقت تلف كردن بوده است. چرا كه نه تنها تا به حال امروز باعث وحدت و شكل گيري يك جريان موثر و كارآمد نشده اند بلكه برعكس باعث نفاق بيشتر و ريزش نيروها هم گشته اند.
وي خاطرنشان كرد: چند هفته پيش از كريسمس، اقبال اين را داشتم كه در يك كنفرانس نيروهاي سكولار اپوزيسيون سوريه در پارلمان اروپا شركت كنم، به راحتي مي شد با كنفرانس ها و سمينارهايي كه ايراني هاي مقيم خارج از كشور برگزار مي كنند مقايسه كرد.
متاسفانه اين كنفرانس هم چيزي شبيه همان كنفرانس هاي اپوزيسيون ايران خودمان بود. سخنراني ها همانگونه شعارگونه و تبليغاتي بودند. هياتي كه همراه آنها از لندن به بروكسل رفته بودم نيز در راه بازگشت همه اظهار تاسف مي كردند.