سمفونی دل نواز فوتبال با تنها یک تماشاگر

در جدال تیم های نفت تهران با فولاد خوزستان که هم زمان با بازی های دیگر لیگ در ورزشگاه تختی برگزار شد تنها یک تماشاگر روی سکوها نشسته و تلاش دو تیم را تماشا می کرد آن هم بدون هیچ انگیزه خاصی. تماشاگری که کاملا مشخص بود نه پرسپولیسی است نه استقلالی چون اگر طرفدار این دو تیم بود مثل خیلی های دیگر در خانه می نشست و بازی ها را از تلویزیون تماشا می کرد.

دیدن چنین صحنه ای هم عجیب بود هم تاسف آور چون ثابت کرد با وجود ادعای حرفه ای گری در فوتبال ایران هنوز باشگاه ها ما برای رسیدن به درصد کوچکی از حرفه ای گری راه درازی پیش رو دارند. وقتی تیم های دوست داشتنی مثل نفت و فولاد که سوای از تمام پیشینه قبلی در بحث بازیکن سازی و فضا دادن به جوانان جویای نام حرف اول و آخر را می زنند تنها در حضور یک تماشاگر به مصاف هم می روند این به آن معناست که باشگاه های ما در راه جذب تماشاگر که یکی از اصول ابتدایی حرفه ای گری است چقدر عقب هستند بماند که در سایر مسائل هم دست کمی ندارند.

شهر لندن که حتی نیمی از وسعت و جمعیت تهران را ندارد در حال حاضر چندین نماینده در لیگ برتر جزیره دارد از آرسنال گرفته که در کنار تاتنهام از شمال لندن هستند تا وستهام در جنوب،واتفورد در غرب ، کریستال پالاس در شرق و چلسی در مرکز شهر اما هر کدام از این تیم ها در ورزشگاه های اختصاصی خود همواره حمایت 30،40 تا 60 هزار نفره طرفداران شان را دارند و محال ممکن است در یک بازی صندلی های سکوها خالی باشد. پس اگر باشگاه های ما در این سال ها در بحث جذب تماشاگر هم درست کار می کردند الان شاهد چنین تصاویر دردناکی در بازی های مهم و سرنوشت ساز لیگ برتر نبودیم.