درست است که فوتبال دوستان ایرانی در مراسم ختم، زیاده روی می کنند و اکثرا احترام صاحب عزا را نگه نمی دارند و با در دست داشتن دوربین، فقط دنبال عکس گرفتن با فوتبالی ها هستند اما این دلیل نمی شود که طارمی و دیگر فوتبالی ها، در چنین مراسم هایی شرکت نکنند.
هواداران فوتبال ما همان قدر حرفه ای هستند که فوتبال ما حرفه ای شده است. درست به اندازه حرفه ای شدن خبرنگارهایمان!
طارمی در این مصاحبه عکس گرفتن برخی از مردم با اسطوره هایی چون کریمی و
دایی و آویزان شدن برخی به بزرگانی چون پروین و دزدی از پسر همایون بهزادی
را عامل اصلی نرفتن شان به مراسم بهزادی عنوان کرده است اما آیا این اولین
بار است که چنین اتفاقاتی رخ می دهد؟
جهان پهلوان تختی در برگشت از یکی از مسابقات و آوردن قهرمانی برای مردم،
در فرودگاه با استقبال چشمگیری مواجه شده بود. او را روی دوش ازهواپیما تا
ماشین همراهی کردند و او وقتی به خانه رسید متوجه شد جیبش را زده اند و کل
پول و مدارکش را برده اند. تختی البته یک بار هم به این مساله اشاره نکرد و
باز هم در کوچه و خیابان وقتی با استقبال مردم مواجه می شد، از استقبال
آنها اظهار خوشحالی می کرد.
خیلی از فوتبالیست های امروز روزی بوقچی ورزشگاه ها بوده اند که نمونه اش
برادران محمدی هستند که در راه آهن فصل خوبی را شروع کردند. همه می دانند
در استادیوم ها، بوقچی ها چه رفتارهایی انجام می دهند. پس نمی توان فرهنگ
آنها را بالاتر از طرفدارانی دانست که در مراسم ختم با اسطوره هایشان سلفی
می گیرند.
درد فوتبال ما یکی دو تا نیست و این را هم طارمی می داند و هم همان فردی که
با دوربینش دنبال ستاره های فوتبال می دود. او هم در شرایطی دیگر، با
فرهنگ می شود و با کامنت هایش در فضای مجازی، حمله به پیج مسی را تقبیح می
کند. کسی که به پیج مسی حمله کرده به خبرنگارها خرده می گیرد که چرا چنین
اخباری را پخش می کند و با پخش کردنش به ادامه دار شدن ماجرا دامن می زند و
خبرنگار به فوتبالیست انتقاد می کند و این چرخه می چرخد و می چرخد و می
چرخد.