معاینه فنی سیاستمداران!

به گزارش پایگاه 598، برعکس آنچه دیروز تیتر شد هم صادق است؛ چرا دشمن این همه امید دارد به سیاستمداران؟ و چرا این همه امیدوار است که از ورای سرمایه‌گذاری روی سیاستمدار غرب‌زده، محصولاتی چون فتنه و تحریم و تفرقه و اگر بتواند جنگ داخلی درو کند؟ یاسر عرفات‌های داخلی چه کسانی هستند که فکر می‌کنند تحریم‌های پسابرجام، تنها و تنها ناقض روح توافق است؟ دشمن مشغول ادامه دشمنی است، رسما و علنا برجام را نقض کرده، لیکن سیاستمدار غرب‌زده به روی مبارک هم نمی‌آورد! و جوری مصمم بر عمل یک‌طرفه به تعهدات است کانه برجام، بیعت ما بوده با آمریکا!

بعضی‌ها همچین گارد گرفتند که گویی ایران از کشورهای جهان اسلام نیست و سیاستمدار غرب‌زده ندارد! خود یانکی‌ها، هم با رفتار و هم با گفتار معترف بر ادامه خصومت علیه جمهوری اسلامی هستند، اینجا سیاستمدار غرب‌زده انکار می‌کند این دشمنی را! و خیلی بخواهد حالا یک عکس‌العمل انقلابی نشان دهد می‌آید تلویزیون می‌گوید: «برجام هنوز به قوت خود باقی است، یک مقدار فقط به روح توافق جسارت شده»! راستی که به سیاستمدار ماله‌کش خصومت‌های مکرر دشمن در همین ایران خودمان چه امیدی می‌توان داشت که حالا بخواهیم امیدوار باشیم به ورژن‌های برون‌مرزی ایشان در جهان اسلام؟ از قضا، موضوع سیاستمدار ایرانی در قضایای مربوط به جهان اسلام پیش چشم ملت است.

حادثه تروریستی فرانسه را فی‌الفور محکوم می‌کنند اما متأثر از بزرگ‌ترین جنایت ممکن علیه مسلمانان نیجریه یا جنایت منا واقعا چه کردند؟ به این سیاست و این سیاستمدار، واقعا امیدی هم می‌توان داشت؟ جهان اسلام، ایران و عراق و سوریه و لبنان و بحرین و یمن و نیجریه ندارد. یک کل به هم پیوسته است، لذا سیاستمداری که به جای دوست، بر مدار دشمن، سیاست‌ورزی می‌کند، به هر زبانی و میان هر قومی خطبه بخواند، «خطبه ضرار» خوانده است. فلان سیاستمدار سوری که با داعش علیه مقاومت می‌بندد و بهمان سیاستمدار ایرانی که با غرب علیه جمهوریت، هر دو مشغول دشمن‌پرستی‌اند.

سال 88 اگر قرار بود امید ملت به نامه سرگشاده باشد و اگر قرار بود 40 میلیون رای مردم باطل شود و اگر قرار بود قانون قربانی نیات شوم حضرات سیاستمدار شود و اگر قرار بود یوم‌الله 9 دی نباشد تا هتک حرمت عاشورا به کار هر روزه هرزه‌های عرصه سیاست بدل شود، ما الان باید با لعین داعشی در همین میدان جمهوری اسلامی تهران می‌جنگیدیم، نه کوچه پس‌کوچه‌های شهر حلب. اگر سیاست این است، هم ننگ بر این سیاست، هم مرگ بر این سیاستمدار! اینکه در جمهوری اسلامی هنوز می‌شود انتخابات برگزار کرد، از آن روست که ملت، خط خود را تنها و تنها از «ولایت» می‌گیرد و الا «سیاست» آن هم از نوع بی‌پدر و مادرش یعنی ابطال هر انتخاباتی اگر که نتیجه را عالیجنابان سیاستمدار نپسندند! سیاستمدارانی از این دست، از آن رو که با سوخت نامرغوب غرب حرکت می‌کنند، قراضه‌تر از آن هستند که حتی با «معاینه فنی» هم بتوان صلاحیت‌شان را برای عبور و مرور در خیابان انتخابات تایید کرد. خودمانیم!

باز نزدیک انتخابات شد، بوی کباب خورد به دماغ بعضی‌ها! در جمهوری اسلامی اما انتخابات محل مراجعه به رای مردم است، نه فقط رای سیاستمداران!