تل آویو جایگزین مسکو می‌شود

پس از حمله نظامیان رژیم صهیونیستی به کشتی مرمره در آب های بین المللی که حامل کمک های انسان دوستانه برای فلسطینیان ساکن غزه بود، آنکارا روابط خود با تل آویو را به پایین ترین سطح ممکن کاهش داد. مقامات ترکیه در آن هنگام دو شرط اساسی را برای ازسرگیری روابط با رژیم صهیونیستی عنوان کردند؛ ۱ـ عذرخواهی نتانیاهو. ۲ـ رفع حاصر غزه. 

با وجود گذشت پنج سال از وقوع حادثه حمله به کشتی مرمره و کشته شدن ۹ فعال صلح ترک‌تبار، شرط اول آنکارا محقق نشد و تنها پس از دو سال از این حادثه «بنیامین نتانیاهو» نخست وزیر رژیم صهیونیستی در تماس تلفنی با «رجب طیب اردوغان» که در آن زمان نخست وزیر بود، در این زمینه ابراز تأسف کرد.

اما شرط دوم؛ در حالی که این شرط با گذشت حدود ۶ سال از مطرح شدن آن توسط آنکارا همچنان محقق نشده و فلسطینیان ساکن نوار غزه تحت محاصره شدید صهیونیست ها قرار دارند، به نظر می رسد اردوغان که کشورش دارای روابط اقتصادی و امنیتی با رژیم صهیونیستی است، بار دیگر حال و هوایی احیای روابط سیاسی با تل آویو نیز وی را سرمست کرده است به طوری که از بهبود روابط با تل آویو به عنوان اولویت سیاست خارجی ترکیه ـ اما با همان شروط سابق ـ یاد می کند؛ شروطی که خود به خوبی می داند صهیونیست ها هیچگاه تن به اجرای آنها نخواهند داد. با این حال، اردوغان تلاش کرد تا از طریق مطرح ساختن چنین اظهاراتی، به صورت رسمی تمایل خود برای ازسرگیری روابط سیاسی با تل آویو را به گوش صهیونیست ها برساند.

در همین ارتباط، روزنامه صهیونیستی «یدیعوت آحارانوت» می نویسد: «رایزنی های مقامات ترکیه و تل آویو برای ازسرگیری روابطی که به دنبال حمله اسرائیل به کشتی مرمره رو به تیرگی نهاد، به زودی آغاز می شود». این روزنامه ادامه می دهد: «یک مقام اسرائیلی به زودی به منظور آغاز رایزنی ها با مقامات ترکیه ای به آنکارا سفر خواهد کرد. وی قصد دارد در این سفر با مقامات آنکارا به این جمع بندی برسد که آیا وقت حل بحران ۶ ساله میان دو طرف رسیده است یا نه».

مقامات آنکارا طی سال های گذشته نیز از احتمال عادی سازی روابط با صهیونیست ها سخن به میان آورده بودند اما به نظر می رسد تیرگی روابط میان مسکو و آنکارا موجب شده تا اردوغان به صورت رسمی از عادی سازی روابط با تل آویو به عنوان یکی از اولویت های سیاست خارجی ترکیه یاد کند. پس از اقدام ترکیه در هدف قرار دادن جنگنده روسی «سوخو ـ ۲۴» و کشته شدن یکی از خلبانان آن، روابط میان مسکو و آنکارا با تنش جدی مواجه شد. روسیه برخی تحریم های اقتصادی را علیه آنکارا اعمال کرده و اعلام کرد تا زمانی که ترکیه به صورت رسمی عذرخواهی نکند، دست از اقدامات تلافی جویانه برنخواهد داشت.

مقامات آنکارا در واکنش به تحریم های روسیه اعلام کردند: اگر دری به روی ترکیه بسته شود، بدون شک درهای دیگری هستند که باز خواهند شد. اکنون پر واضح است آن دری که ترکیه از آن سخن می گفت رژیم صهیونیستی بوده است. ترکیه که تاکنون بخش اعظمی از نیاز آن به گاز را روسیه تأمین می کرد، اکنون تصمیم گرفته تا منابع تأمین کننده گاز خود را تنوع بخشیده و به همین دلیل به این نتیجه رسیده است که گاز صهیونیست ها می تواند بهترین جایگزین برای گاز روسیه باشد.

روزنامه صهیونیستی «یدیعوت آحارانوت» در این خصوص نیز می نویسد: «طی هفته های اخیر شرکت های تجاری ترکیه ای رایزنی هایی را با شرکت های گازی اسرائیل به منظور تأمین گاز مورد نیاز ترکیه آغاز کرده اند». این روزنامه همچنین تصریح می کند: «سرمایه داران اسرائیلی اذعان می کنند که آنکارا به دنبال حل بحران به وجود آمده با تل آویو و ازسرگیری دوباره روابط بوده است».

آنچه که به گمانی زنی ها پیرامون تصمیم ترکیه برای واردات گاز از سرزمین های اشغالی رنگ واقعیت می بخشد، اظهارات اخیر «یوفال اشتاینتیس» وزیر انرژی رژیم صهیونیستی است که گفته بود: «اسرائیل اقدام به صادرات گاز به دیگر کشورها می کند و شاید در این میان ترکیه یکی از این کشورها باشد».

اردوغان از عادی سازی روابط با رژیم صهیونیستی سخن می گوید و بار دیگر شرط «رفع محاصره از غزه» را به میان می آورد؛ شرطی که در سال ۲۰۱۰ نیز از آن سخن گرفته بود. در این میان، این سؤالات به ذهن متبادر می شود که اگر آنکارا به راستی به دنبال شکسته شدن محاصره نوار غزه بود چرا هیچگاه کمک های مالی هنگفت به حماس و جهاد اسلامی ارائه نکرده است؟ چرا هیچگاه تلاش نکرده تا با مسلح ساختن گروه های مقاومت حماس و جهاد اسلامی راه شکسته شدن محاصره غزه را برای آنها فراهم کند؟ چرا هیچگاه از روابط خود با آمریکا و کشورهای غربی برای شکسته شدن محاصره غزه خرج نکرده است؟

در واقع حمایت های ظاهری آنکارا از مسأله فلسطین هیچگاه از سطح گفتار فراتر نرفته و دردی از مردم فلسطین به ویژه فلسطینیان ساکن غزه دوا نکرده است. به نظر می رسد ترکیه در عرصه دیپلماتیک صهیونیست‌های جنایتکار را به عنوان یک دولت به رسمیت می شناسد و در عرصه رسانه ای بر روابط خود با آنها سرپوش نهاده و مدعی می شود که نجات فلسطینیان غزه مقدمه ازسرگیری روابط خواهد بود.

در این میان سهم مردم مظلوم فلسطین از حمایت های ترکیه تنها «حمایت سیاسی» یا به عبارت بهتر «حمایت بی‌ثمر» است؛ این در حالی است که سهم اشغالگران قدس از حمایت های آنکارا، روابط اقتصادی و نظامی ـ هر چند محدود ـ با آن است. به نظر می رسد آنکارا فلسطین را حتی در جرگه کشورهای عربی نیز نمی بیند چه برسد به کشورهای اسلامی که اگر چنین بود، سهم فلسطین از سطح حمایت های آنکارا به اندازه سهم اعراب بود. بنابراین باید گفت که فلسطین بزرگترین قربانی سیاست خارجی ترکیه به شمار می رود.

البته نباید این نکته را نیز فراموش کرد که ترکیه همانند بسیاری از کشورهای دیگر مانند چین و هند، اقدام سازمان آزادی‌بخش فلسطین در به رسمیت شناختن رژیم صهیونیستی را دستاویزی قرار داده تا تحت شعار «ما نمی‌توانیم بیش از خودِ فلسطینی‌ها، فلسطینی باشیم» به برقراری روابط سیاسی، اقتصادی و امنیتی گسترده با صهیونیست ها مبادرت کند. ترکیه از جمله کشورهایی است که در روابط خود با اشغالگران صهیونیستی و حمایت از مردم مظلوم فلسطین میان «سیاست» و «اقتصاد و امنیت» تفاوت ویژه ای قائل می شود؛ از یک سو اقدام به اتخاذ مواضع سیاسی در حمایت از مردم فلسطین می کند و از سوی دیگر روابط نظامی و اقتصادی خود با صهیونیست ها را روز به روز گسترش می دهد.

در همین ارتباط یک سازمان آماری ترکیه در گزارشی با اعلام اینکه حجم روابط تجاری میان این کشور و رژیم صهیونیستی طی پنج سال گذشته به بیش از دو برابر رسیده است، اعلام کرد: «حجم مبادلات تجاری میان آنکارا و تل آویو به بیش از پنج میلیون دلار رسیده است و به همین دلیل ترکیه در حال حاضر هفتمین شریک تجاری تل آویو به شمار می رود».

علاوه بر این، «بنیامین نتانیاهو» نخست وزیر رژیم صهیونیستی نیز در این ارتباط تصریح کرده بود: «روابط تجاری کنونی میان تل آویو و آنکارا در بالاترین سطح ممکن ادامه دارد و این روابط در طول تاریخ بی سابقه بوده است». 

از سوی دیگر، نقش آفرینی بسزای ترکیه در تخریب عراق و سوریه در نهایت منجر به نابودی عمق عربی استراتژیک مقاومت در فلسطین خواهد شد. بنابراین ادعای ترکیه مبنی بر حمایت از ملت فلسطین به ویژه فلسطینیان ساکن نوار غزه در سایه حمایت های همزمان آنکارا از تروریست های تکفیری در سوریه و عراق بیش از پیش دروغ بزرگ اردوغان در خصوص حمایت از مسأله فلسطین را آشکار می کند.