تروریست ها چگونه کارخانه های حلب را غارت و به ترکیه منتقل کردند؟

به گزارش پایگاه 598، استان حلب با مساحت 18.500 کیلومتر مربع در شمال سوریه به عنوان حلقه ارتباط بین دو کشور عراق و ترکیه، در برگرفتن 1.430 روستا و 1.424 مزرعه زراعی و نقطه تلاقی 3 قاره آسیا، اروپا و آفریقا دارای موقعیت استراتژیک و ویژه در کشور سوریه است.

حلب در کنار 2 شهر دمشق و اریحا، قدیمی‌ترین منطقه مسکونی در جهان و از حیث فعالیت صنعتی و اقتصادی تا پیش از آغاز بحران سوریه در 15 دسامبر سال 2011 میلادی، اولین و مهمترین شهر سوریه بود، به گونه‌ای که به «پایتخت اقتصادی سوریه» معروف شده بود.

صنایع حلب

رشد و نمو اقتصاد حلب تنها مرهون رشد و شکوفایی بخش کشاورزی آن نبود، بلکه پا به پای رشد و شکوفایی بخش کشاورزی در استان، بخش صنعت نیز شاهد رشد و پیشرفت بوده و در برخی صنایع مانند نساجی، پنبه زنی، صنایع غذایی، تولید روغن زیتون و صابون سازی حلب دارای تاریخی قدیمی است و از جمله استان‌های سوریه است که به داشتن صنایع و تولیدات سنتی معروف است.

پایگاه خبری حلب اصل الحضاره درباره صنایع حلب می‌نویسد: اما جدای از صنایع سنتی با ورود سوریه به عصر صنعت، صنایع امروزی و مدرن نیز وارد این شهر شد تا در کنار کارخانه‌های سنتی حلب شاهد فعالیت صنایع مدرن و امروزی نیز باشد که صنایع شیمیایی و پتروشیمی، ماشین آلات صنعتی و خودرو، لوازم خانگی، کاشی و سرامیک، آهن و فولاد، چرم، شیشه و چوب را در برمی‌گرفت.

جدای از شهر صنعتی حلب که به مساحت 3500 هکتار بین جاده قدیم الباب و المسلمیه ساخته شده، مهمترین مناطق صنعتی حلب «الراموسه»، «اللیرمون» و «العرقوب» به شمار می‌آمدند.

آغاز بحران سوریه و تاثیر آن بخش صنعت در حلب

بخش اقتصاد از جمله بخش‌هایی بود که ضربات مهلک و سنگینی از بحران سوریه و پای گذاشتن آن به مرحله رویارویی‌های مسلحانه خورد، به گونه‌ای که موجب توقف اغلب فعالیت‌های اقتصادی در مناطق مختلف سوریه به طور عام و استان و شهر حلب شد.

ناامن شدن و بسته شدن راه‌های بین المللی، توقف واردات مواد اولیه و صدور محصولات تولید شده رکود بخش صنایع در حلب را درپی داشت، اما مصایب بخش صنایع حلب به اینجا ختم نشد، بلکه این بخش و صاحبان مشاغل آن در معرض فجایع دیگری قرار گرفتند.

بسیاری از کارخانه‌ها و مراکز صنعتی شهر حلب توسط گروه‌های مسلح گلوله باران شدند و صاحبان صنایع و کارخانه‌های حلب تهدید به ربوده شدن و قتل شدند تا شرایط بیش از پیش سخت شود.

تعداد کارخانه‌ها و مجتمع‌های صنعتی موجود در حلب

براساس گزارشی که پایگاه خبر پرس درباره وضعیت کارخانه‌های حلب پس از آغاز بحران سوریه منتشر کرد، نوشت: تا پیش از آغاز بحران سوریه، بیش از 30 هزار کارگاه و کارخانه و مجتمع صنعتی در حلب مشغول به کار بودند و برای بیش از یک میلون و 500 هزار نفر شغل ایجاد می‌کردند.

با آغاز بحران سوریه نه تنها اغلب این کارگاه‌ها و کارخانه‌ها تعطیل و نیروی کار آنها بیکار شدند، بلکه دخالت‌های ترکیه به نوعی دیگر زمینه نابودی اقتصاد حلب و بخش صنعت این منطقه را فراهم کرد.

به این ترتیب بیش از 1300 کارگاه و کارخانه‌ها را تکه تکه و تفکبک و گروه‌های مسلح تروریستی قطعات و دستگاه‌های آنها را به ترکیه منتقل کردند و این جدای از صدها کارگاه‌ و کارخانه‌ای بود که وقتی گروه‌های تروریستی و مسلح مشاهده کردند، توان انتقال تجهیزات و دستگاه‌های آنها را ندارند، این کارگاه‌ها و کارخانه‌ها را به آتش کشیده و طعمه حریق کردند.

کارخانه‌های «علبی»، اولین قربانی

سریال نابودی صنایع حلب با آتش زدن دو متجمع صنعتی نساجی «علبی» در بزرگراه بین المللی حلب – دمشق کلید زده و شایع شد که عاملان آتش سوزی هواداران نظام عامل این آتش سوزی بودند و دلیل آن عدم پرداخت حقوق کارگران بود، به این ترتیب بزرگترین مجتمع کارنجات ریسندگی و بافندگی حلب نابود شد و بیش از 3 هزار کارگر پس از بیکاری، برای یافتن کار راهی مناطق ریف ادلب شدند تا در آنجا به دام وعده و وعیدهای مالی و حقوقی گروه تروریستی «ارتش آزاد» بیفتند، گروهی که حقوق عناصر خود را از غارت و چپاول صنایع و کارخانه‌های حلب تامین می‌کرد.

روزنامه لبنانی الاخبار در گزارشی که در این خصوص منتشر کرده بود، نوشت: پس از آن نوبت به مجموعه کارخانه‌های «الویس» از آن خاندان الویس رسید. اما گروه‌‌های مسلح این‌بار این کارخانه‌ها را آتش نزدند، بلکه یکی از سهامداران آن «محمد الویس» را به قتل رساند و پس از غارت و چپاول تجهیزات و دستگاه‌های آن، 2 نفر از اعضای این خاندان توسط تروریست‌ها ربوده شوند.

پس از آن نوبت به دیگر کارخانه داران و صاحبان صنایع حلب رسید تا علاوه بر غارت و چپاول کارخانه‌هایشان و یا آتش زدن آنها، اعضای خانواده‌های آنها را به قتل برسانند و یا پس از ربودن آنها، آزادیشان را مشروط به پرداخت غرامت‌های مالی هنگفت و کلان کنند.

به این ترتیب کارخانه داران، پزشکان، دانشمندان و تجار حلب و خانواده‌هایشان توسط گروه‌های مسلح تروریستی کشته ویا ربوده و به اسارت گرفته شدند و دارایی‌ها و کارخانه‌های آنها غارت و چپاول و میان گروه‌های مسلح تقسیم شد.

مرحله دوم نابودی صنایع حلب: انتقال کارخانجات به ترکیه

از رمضان سال 2012 میلادی دومین مرحله از نابودی صنایع حلب آغاز شد که در غارت و چپاول هدفمند کارخانجات باقی مانده نمود پیدا کرد.

در این مرحله گروه‌های مسلح تروریستی به جای آتش زدن و یا گلوله باران این کارخانجات، اقدام به انتقال تجهیزات و دستگاه‌های آنها به کشور ترکیه کردند و آنها را به یک دهم قیمت فروختند.

مسئولان سوری در این خصوص تاکید می‌کنند که خسارات وارده به بخش صنایع حلب ناشی از انتقال تجهیزات و دستگاه‌های کارخانجات آن توسط گروه‌های تروریستی به ترکیه بالغ بر 300 میلیارد لیره سوری است.

گزارش‌ منتشر شده توسط روزنامه سوری تشرین تاکید می‌کند که تنها از مارس 2012 تا مارس 2013 میلادی 158 مرکز مهندسی به ارزش 27 میلیارد لیره سوری، 140 کارخانه مواد شیمیایی به ارزش 26 میلیارد لیره سوری و 83 کارخانه صنایع غذایی به ارزش 15 میلیارد لیره سوری از سوی گروه‌های تروریستی غارت و تجهیزات و دستگاه‌های آنها به ترکیه منتقل شد.

این گزارش‌ها می‌افزایند: در مواردی که امکان انتقال دستگاه‌ها و تجهیزات صنعتی وجود نداشت، گروه‌های مسلح با اره‌های آهن قطعه قطعه و به عنوان «آهن قراضه» به واسطه‌های ترکیه‌ای فروخته می‌شدند.

 سرنوشت کارحانه داران و صاحبان صنایع حلب

بسیاری از کارخانه داران و صاحبان صنایع حلب اگر بدست گروه‌های مسلح کشته یا ربوده نشده باشند، برای حفظ جان خود و خانواده‌اشان حلب را به قصد شهرهای دیگر سوریه یا کشورهای دیگر ترک کرده‌اند و هم اکنون در شرایط سختی بسر می‌برند.

پایگاه خبری زمان الوصل می‌نویسد: یکی از این کارخانه داران سوری درباره نحوه از دست دادن کارخانه‌اش تعریف می‌کند که یک روز یک کارخانه‌دار ترکیه با من تماس گرفت و گفت که به فکر فروش کارخانه‌ات در منطقه صنعتی الشیخ نجار حلب باش. وقتی با مخالفتم مواجه شد، گفت که 15 روز فرصت داری فکر کنی، چون عملیات تصرف کارخانه‌ات و تفکیک و انتقال تجهیزات و دستگاه‌های آن 15 روز بیشتر طول نخواهد کشید.

وی تاکید می‌کند: به این ترتیب مجبور شدم، کارخانه‌ام را به یک سوم ارزش واقعی آن به کارخانه دار ترکیه‌ای بدهم.

«محمد بیطار»، یکی دیگر از این کارخانه‌ داران است که در منطقه صنعتی الشیخ نجار دارای یک کارخانه ریسندگی و بافندگی بود، وی می‌گوید: عناصر گروه تروریستی ارتش آزاد تمام تجهیزات و دستگاه‌های کارخانه‌اش را سرقت کردند و دستگاه‌هایی را که خیلی بزرگ بودند و در مواردی طول آنها به 15 متر هم می‌رسید و امکان انتقال آنها وجود نداشت، با اره‌های آهن‌بر تکه تکه و به عنوان آهن قراضه به یک دهم قیمت به دلالان ترکیه‌ای فروختند.

«ابو احمد» نیز که دارای یک کارخانه ریسندگی و بافندگی در شهر حلب بود، می‌گوید که کارخانه‌اش توسط عناصر مسلح تروریستی غارت و دستگاه‌های آن سرقت شد و من هم اکنون به همراه پسرانم دست فروشی می‌کنیم.

آنچه گذشت، بخشی از مصایبی بود که کارخانه داران و صاحبان صنایع حلب طی بحران سوریه و حمله گروه‌های مسلح به شهر حلب و غارت و چپاول کارخانه‌هایشان با آن مواجه بودند.