داستان جالب فرشته‌ای که به زیارت حسین(ع) رفت

بسم الله الرحمن الرحیم

قال الله فی کتابه:

«قل ان کنتم تحبون الله فاتبعونی یحبکم الله و یغفر لکم ذنوبکم و الله غفور رحیم» (آل عمران آیه 31)

ای پیامبر به کسانی که ادعای دوستی با خداوند می‌کنند ولی تعهد عملی به برنامه‌های الهی ندارند بگو نشانه دوست واقعی با خداوند این است که اگر خدا را واقعاً دوست می‌دارید از برنامه و دستورات خداوند که به شما اعلان می‌کنم پیروی کنید تا خداوند دوستی شما را تایید کرده و شما را دوست بدارد و گناهان‌تان را (نیز) ببخشد که او بسیار بخشنده و مهربان است.

یکی از راه‌های محبت به اهل بیت پیامبر(ص) زیارت قبر آنها است. قال الرضا علیه‌السلام: «ان لکل امام عهدا فی عنق اولیائه شیعته و ان من تمام الوفا بالعهد و حسن الاداء زیارﺓ قبورهم». (زیارت‌نامه امام رضا ص 116)

امام رضا(ع) فرمود برای هر امامی پیمانی بسته شده در گردن دوستان و شیعیان‌شان و بالاترین وفا به پیمان و تعهد نیکو بودن زیارت قبرهایشان است. 

مسافری از خراسان به حضور امام محمد باقر(ع) در مدینه رسید و عرض کرد این همه راه را پیاده آمده‌ام و پاهایم شکافته و آبله کرده است آیا این پیاده‌روی جز دین است؟ امام(ع) فرمود «هل الدین الا الحب؟» فرمود: آیا دین جز دوستی با خاندان چیزی دیگری هست به یقین نیست.

 قال الصادق(ع): «من احب الاعمال الی الله تعالی زیارﺓ قبر الحسین(ع)» امام صادق (ع) فرمود از محبوب‌ترین اعمال نزد خداوند متعال زیارت قبر امام حسین(ع) است. (کامل زیارات ص 277)

یکی از کسانی که امام حسین(ع) را زیارت کرد فطرس ملک بود. روز فطرس ملک در میان جزیره‌ای نظر کرد 700 نفر از ملائکه‌ها با همراه جبرائیل نازل می‌شوند سوال کرد و از جبرئیل که ای برادر قیامت برپا شده است یا عذاب نازل می‌کند در زمین چه خبر است؟ جبرئیل فرمود:

خداوند به پیامبر حسین عنایت کرده و روز ولادت‌اش است و ما برای زیارت حسین(ع) می‌رویم و فطرس گفت: 700 سال است که در میان جزیره به عذاب خداوند مبتلا هستم، می‌شود من را هم با خود ببرید شاید حسین (ع) عنایتی کرده و او را با خود آوردند  همه ملائک صف کشیدند.

و پیامبر قنداقه امام حسین (ع) را به جبرائیل داد و جبرئیل به ملائکه‌ها داد تا همه زیارت کردند پیغمبر فرمود تو چرا حسین مرا زیارت نکردی؟ عرض کرد: یا رسول‌الله من 700 سال است میان جزیره به عذاب خداوند مبتلا هستم آیا می‌شود حسین شما من را شفاعت کند (علت عذاب ترک ماموریت بوده است).

فرمود رسول‌ خدا بیا در خانه حسین من که جای ناامیدی نیست جلو آمد و پر و بالش را به قنداقه‌اش کشید پر و بالش روئید، پرواز کرد روی سر ملائکه‌ها و می‌گفت «انا عتیق الحسین» من آزاد شده امام حسین(ع) هستم کیست مثل من. (منتهی الامال جلد 1 ص 592)

عمادالدین ابوالقاسم طبری آملی نقل کرده است در کتب «بشارﺓ المصطفی» مستنداً روایت کرده است و از عطیه بن سعد بن جناده عوفی کوفی که در روایت امامیه است و اهل سنت در رجال تصریح کرده‌اند به صدق او در حدیث که گفت: ما بیرون رفتیم با جابر بن عبدالله انصاری به جهت زیارت قبر حضرت حسین (ع) پس زمانی که به کربلا و ارد شدیم جابر نزدیک فرات رفت و غسل کرد پس حوله و لنگ پوشید پس گشود بسته‌ای را که در آن سعد بود.

و بپاشید از آن به بدن خود پس به جانب قبر روان شد و گامی برنداشت مگر با ذکر خدا  تا نزدیک قبر رسید مرا گفت دست مرا بر قبر بگذار من دست روی آبی بر روی او پاشیدم تا به هوش آمد.

و 3 بار گفت «یا حسین» سپس گفت: حبیب لا یجیب حبیبه؟ آیا دوست جواب دوست خود را نمی‌دهد؟ پس گفت کجا توانی جواب دهی و حال آنکه در گذشته از جای خود رگ‌های گردن تو و آمیخته شده است و سرت جدا کردند پس شهادت می‌دهم که تو فرزند خیرالمرسلین و پسر سیدالمومنین و خامس اصحاب کسا و فرزند فاطمه (ع) سیده زنها هستی پس جابر گردانید چشم خود را برد در قبر و شهدا را سلام کرد.

پس گفت سوگند به آنکه برانگیخت محمد صلی‌الله علیه و آله را به نبوت حقه که ما شرکت کردیم در آنچه شما داخل شدید در آن.

عطیه گفت: به جابر گفتم چگونه ما با ایشان شرکت کردم و حال آنکه فرود نیامدیم و بالا نرفتیم کوهی را و شمشیر نزدیم.

جابر گفت: ای عطیه شنیدم از حبیب خود رسول‌خدا (ص) که فرمود هر کس دوسیت دارد عمل قومی را شریک می‌شود در عمل ایشان و پس قم به خداوند که محمد(ص) را به درستی برانگیخته که نیت من و اصحابم بر آن چیزی است که گذشته بر حضرت حسین (ع) و یارانش. (منتهی الامال جلد 1 ص 902)