اداهای روشنفکری پس از انحلال خانه سینما

سرویس فرهنگی نقد رسانه پایگاه 598- مسعود اخباری/ وقتی مدیران ارشد فرهنگی کشور بر خروجی رسانه ها ظاهر شدند تا برای سرنوشت خانه ی سینما صحبت کنند، از کلمه ی «انحلال» برای خانه سینما استفاده کردند. اما واقع ماجرا این است که درطول سالهای پس از انقلاب برای رفرم در ساختار مدیریت هر تشکلی از بدنه ی نظام درصورتی که آن تشکل احساس قوت ویکه تازی کاذب پیدا کند، نظام از اهرم انحلال استفاده می کند. اما منظور و هدف نهایی، رفرم در ساختار مدیریت است.

خانه ی سینما هم از آن دسته تشکل های این نظام بود بود که مدیران ارشد به هردری زدند برای یک رفرم آرام و بی سر و صدا درمدیریت آن، نشد که نشد. پس ناچار به اهرم انحلال روی آوردند.

اما به واقع انحلال خانه سینما به چه معناست؟ پرواضح است که انحلال در اینجا همان رفرم زورکی است! اینکه خانه ی سینما درطول سالهای اخیر، کفه ی صنفی اش سنگین تر بوده و خانه ی امیدی بوده برای اهالی جزء سینما یا کفه ی بازی های سیاسی برخی افراد در آن، جای بحث طولانی تری دارد که این یاداشت کوتاه جای این بحث نیست. اما مسئله ی مهم اینکه از ابتدای اعلام خبر انحلال خانه سینما، هر روز که جلوتر آمدیم، عده ای از اهالی سینما بصورت روزانه اعلام موضع خود را از طریق نامه و بیانیه خطاب به مدیران ارشد فرهنگی اعلام کردند. به نظر می رسد همه به ادا درآوردن دچارشده ایم؛ هر روز چند نفر به تعداد نامه بنویس ها اضافه می شود و همه یک موضع و یک حرف تکراری را خطاب به مسئولین فرهنگی قلم می زنند.

اینکه مدیران بارها اعلام کردند صنوف سینما و بقاء آنها از هر چیز برایشان محترم تر است و اینکه بارها گفتند سینما بایستی بدست صنوفش اداره شود، به خوبی نشان می دهدکه هدف استفاده از اهرم انحلال، همان رفرم ساختار این خانه بود که ظاهرا همه ی اهالی نامه بنویس سینما متوجه آن شدند، ولی امان از درد ادا درآوردن.

مرتب در محافل و مصاحبه ها و نامه ها ادای دفاع از چیزی را درمی آوریم که قابل دفاع نیست و مانند کودکان بی خانمان مرتب از عبارت "خانه ی ما" استفاده می کنیم. دراین میان شاید عزت سالخورده و دنیادیده ی سینمای ایران که بواسطه ی پخته گی اش به همه ی اهالی سینما کدی داد که انگار کسی آن را نگرفت.

اشاره به این که اگر خانه نیاز به تعمیر دارد، بنا را ویران نکنید از طرفی به اهالی سینما می فهماند که براستی این خانه نیاز به تعمیر دارد اما اشاره به این که خانه را ویران نکنید برمی گردد به عدم شفافیت بین دو مفهوم انحلال و رفرم. معادل مفهوم تعمیر که استاد انتظامی درنامه اش بیان داشت، مفهوم رفرم است که درابتدا گفتیم مسئولین به هر دری زدند نشد. حالا بنای کلنگی که نیاز به تعمیر دارد، اما تعمیرش به صرفه نیست را باید کوفت و بنایی نوساز به جایش برپا کرد و همه ی اینها به معنای از بین بردن چیزی نیست و تنها به معنای نوسازی است. پس چرا همه ادای نگرانی از ویران شدن را درمی آوریم؟ در ایام کوفتن یک بنای کلنگی و ساخت بنای جدید به جای آن، اهالی بنای کلنگی تا آماده شدن بنای جدید به اجاره نشینی موقت آرام می گیرند، نه به قرزدن و نامه نگاری های بیهوده.

بسیار درد آوراست که هر روز که به خروجی رسانه های مکتوب و مجازی مراجعه می کنیم، با چند نامه و شکوایه جدید مواجه می شویم. انگار هر روز عده ای در رو دربایستی سایر اهالیِ نامه نگاشته، جند خطی می نویسند که فردا شرمنده دوستان نباشند که چرا شما در انحلال خانه مان موضعی نگرفتید! و باز همان اداهای روشنفکری. بایستی به درگاه خداوند برای رشد کودک درونمان دعا کنیم و از این اداها که گریبانمان را گرفته به او پنابریم.