پارکِ کدام ملت؟!

 

شهیدی فرد در برنامه شب گذشته اش حتی در حد یک اشاره کوتاه نیز به ترور صبح تهران نپرداخت و به جای آن فرهاد آییش و مائده طهماسبی را روی صندلی مهمان ویژه برنامه اش نشاند. در بخش ابتدایی برنامه نیز ضمن ارائه گزارشی کوتاه از آنچه در 100 برنامه پارک ملت گذشته بود، کلیپی از مجموعه گفتگوهای فوتبالی برنامه های قبل را روی آنتن فرستاد تا نشان دهد مردان علم و استقلال ایران حتی زمانی که شهید می شوند به اندازه حرفهای تکراری فوتبالی ها مهم نیستند!

 

گفتگوی شهیدی فرد با دو بازیگر مهمانش از کارهای سینمایی و تئاتری آنها و اعتراض آییش به توقف فعالیت خانه سینما آغاز شد و با صحبت های مهمی (!) از جمله صحبت از ارتباطات خانوادگی و سبک زندگی آن دو ادامه یافت. در این گفتگو آییش با افتخار اعلام کرد که در خانه آشپزی می کند و طهماسبی (همسرش) ماشین را تعمیرگاه می برد و هر دو موتور سواری را دوست دارند!

 

آییش در پاسخ به سوال شهیدی فرد که دوست داشته چه نقشی را بازی کند نیز گفت که خیلی دوست داشته نقش یک روحانی را بازی کند چون این قشر را نمی شناسد. پاسخی که شهیدی فرد را به وجد آورد و باعث شد وی چندبار جمله «دوست دارم این قشر را بشناسم » را تکرار کند.

 

در انتهای گفتگو نیز مائده طهماسبی به شیوه خاص فردوسی پور در تحقیر فرهنگ ایرانی در مورد موتور سواری و استفاده از لباس ایمنی گفت: «شما در هیچ جای دنیا نمی بینید که بدون شلوار چرم و کت چرم و زانو بند موتور سوار شوند. این جا فقط به کلاه ایمنی گیر می دهند. این را شما در هیچ کجای دنیا نمی بینید.»

 

بعد از این گفتگوی مهم مجددا کلیپی از برنامه های گذشته پارک ملت پخش شد که بخش انتهایی اش در مورد اظهار نظرهای میهمانان برنامه درباره شهدای دفاع مقدس بود؛ در فضای همیشگی و معمول تلویزیون: «ما نمی توانیم حق آنها را ادا کنیم.» این کلیپ در کنار بی تفاوتی شهیدی فرد به «شهید» هسته ای دیروز تهران نشان داد برای تلویزیون و شهیدی فرد، «شهیدِ» خوب، «شهید» روی طاقچه است! «شهید» که متعلق به گذشته باشد و آه و سوز و گداز برای او در حدّ یک ادای روشنفکرانه بماند و نیازمند هزینه ی بیشتر ی نباشد.