پس وارثان انقلاب نمی توانند این کهن ساله های کهن فکر باشند که با افکار خاک آلود تنها ناامیدی را به ملت هدیه می دهند!
به گزارش پایگاه 598، در طول تاریخ هر مردمی که از حکومت کشورشان ناراضی بودند به ناچار سختی هایی را تحمل کردند، خون ها دادند و فقر و اسارت را چشیدند تنها به این امید که وضعیت بهتری بر کشورشان حاکم شود. تنها برای آیندگان که بدانند آرمانخواهی نیاز به مجاهدت دارد. ایران یکی از بهترین این جنبش ها را پشت سر گذاشت. انقلابی که هنوز هم پابرجاست و علاوه بر آن همچنان با سرعت بالایی در حال پیشرفت است.
همه این مردم با ملیتهای مختلف، آنهایی که از ظلم زمانه به تنگ آمده بودند، به دنبال استقلال بودند. استقلال را رمز پیشرفت در کشورشان می دیدند. اتکاء به خود و افزایش بهره وری از توان داخلی.
شعار انقلاب اسلامی ایران، استقلال آزادی جمهوری اسلامی بود. استقلال در همه جنبه های آن، نه فقط در امور فردی. و همین استقلال خواهی مردم سالها رمز پیشرفتشان بوده است. تحریم ها را پس از انقلاب بوجود آوردند تا بقول خودشان مردم کم بیاورند و ببینند که این کار خیلی هم آسان نیست و تنها راه وابستگی به غرب و آمریکاست. اما همین تحریم ها باعث شد تا چشم امیدمان بعد از خدا به دستان توانمند دانشمند، دانشجو و کارگر خودمان باشد. استقلال در صنایع داخلی که محصول پیشرفت در تولید تجهیزات کارخانجات بود، در صنایع موشکی، هوافضا، نانو تکنولوژی، ... همه در سایه توکل به خدا و اعتماد به نفس ملت بوجود آمد.
اما چند صباحیست که عده ای این شعار را منسوخ می خوانند. و پیشرفت را تنها در سایه وابستگی به جامعه جهانی می دانند. آنهم نه کشورهای شرق آسیا و جهان اسلام، تنها کشورهای غربی و آمریکا! و جالب این است که همین افراد مدام دم از آزادی فردی می زنند ولی وقتی به استقلال یک ملت که همان آزادی در ابعاد یک ملت و کشور است را نفی می کنند و می خواهند وابستگی ایجاد کنند. می گویند جهان غرب یک کل بهم پیوسته است و نمی شود اقتصادش را پذیرفت ولی سیاست و فرهنگش را نپذیرفت، مگر اینکه کشوری ابر قدرت باشد و راه نفوذ سیاست و فرهنگ غرب را ببندد.
این افراد هنوز باور ندارند که کشور ایران به چه میزانی پیشرفت کرده است و در مسائل نظامی هم جز ابرقدرت ها به حساب می آید. گویا باید وصف قدرت کشورشان را از سربازان آمریکایی و اسرائیلی بشنوند تا باور کنند.
همچنین این اولین گام این افراد است تا به وسیله این حربه نه تنها در اقتصاد، بلکه در فرهنگ و سیاست هم پای غربی ها و بقولی جامعه متمدن جهانی را به کشور باز کنند. کم کم مردم را نسبت به ارزش ها و اصول نظام بی تفاوت کنند و وابستگی همه جانبه را در رگ های ملت تزریق کنند.
باید گفت که این افراد تنها یک خودباختگانی هستند که در برابر غربی ها سرتعظیم فرود می آورند ولی وقتی به دانشمندان جوان داخلی می رسند که با دستان خالی کم از غربی ها ندارند ادعای وارث انقلاب و دلسوز مردم بودند را دارند. از ملت و بدبختی هایشان دم می زنند و می گویند تحریم ها برای مردم ناگوار است اما در زندگی خودشان بهترین ها را دارند و روز به روز هم وضعشان بهتر از دیروز می شود. دلسوزی هایی که تنها برای منافع خودشان است.
این تکنوکرات های 50-60 ساله باید بروند مفهوم استقلال را از نوجوانان 12 – 13 ساله بسیجی یاد بگیرند که با تجربه کم و کمبودهای مختلف تجهیزاتی توانستند 8 سال در برابر کل دنیا بایستند و بینی استکبار جهانی را به خاک بمالند. پس وارثان انقلاب نمی توانند این کهن ساله های کهن فکر باشند که با افکار خاک آلود تنها ناامیدی را به ملت هدیه می دهند!
همه این مردم با ملیتهای مختلف، آنهایی که از ظلم زمانه به تنگ آمده بودند، به دنبال استقلال بودند. استقلال را رمز پیشرفت در کشورشان می دیدند. اتکاء به خود و افزایش بهره وری از توان داخلی.
شعار انقلاب اسلامی ایران، استقلال آزادی جمهوری اسلامی بود. استقلال در همه جنبه های آن، نه فقط در امور فردی. و همین استقلال خواهی مردم سالها رمز پیشرفتشان بوده است. تحریم ها را پس از انقلاب بوجود آوردند تا بقول خودشان مردم کم بیاورند و ببینند که این کار خیلی هم آسان نیست و تنها راه وابستگی به غرب و آمریکاست. اما همین تحریم ها باعث شد تا چشم امیدمان بعد از خدا به دستان توانمند دانشمند، دانشجو و کارگر خودمان باشد. استقلال در صنایع داخلی که محصول پیشرفت در تولید تجهیزات کارخانجات بود، در صنایع موشکی، هوافضا، نانو تکنولوژی، ... همه در سایه توکل به خدا و اعتماد به نفس ملت بوجود آمد.
اما چند صباحیست که عده ای این شعار را منسوخ می خوانند. و پیشرفت را تنها در سایه وابستگی به جامعه جهانی می دانند. آنهم نه کشورهای شرق آسیا و جهان اسلام، تنها کشورهای غربی و آمریکا! و جالب این است که همین افراد مدام دم از آزادی فردی می زنند ولی وقتی به استقلال یک ملت که همان آزادی در ابعاد یک ملت و کشور است را نفی می کنند و می خواهند وابستگی ایجاد کنند. می گویند جهان غرب یک کل بهم پیوسته است و نمی شود اقتصادش را پذیرفت ولی سیاست و فرهنگش را نپذیرفت، مگر اینکه کشوری ابر قدرت باشد و راه نفوذ سیاست و فرهنگ غرب را ببندد.
این افراد هنوز باور ندارند که کشور ایران به چه میزانی پیشرفت کرده است و در مسائل نظامی هم جز ابرقدرت ها به حساب می آید. گویا باید وصف قدرت کشورشان را از سربازان آمریکایی و اسرائیلی بشنوند تا باور کنند.
همچنین این اولین گام این افراد است تا به وسیله این حربه نه تنها در اقتصاد، بلکه در فرهنگ و سیاست هم پای غربی ها و بقولی جامعه متمدن جهانی را به کشور باز کنند. کم کم مردم را نسبت به ارزش ها و اصول نظام بی تفاوت کنند و وابستگی همه جانبه را در رگ های ملت تزریق کنند.
باید گفت که این افراد تنها یک خودباختگانی هستند که در برابر غربی ها سرتعظیم فرود می آورند ولی وقتی به دانشمندان جوان داخلی می رسند که با دستان خالی کم از غربی ها ندارند ادعای وارث انقلاب و دلسوز مردم بودند را دارند. از ملت و بدبختی هایشان دم می زنند و می گویند تحریم ها برای مردم ناگوار است اما در زندگی خودشان بهترین ها را دارند و روز به روز هم وضعشان بهتر از دیروز می شود. دلسوزی هایی که تنها برای منافع خودشان است.
این تکنوکرات های 50-60 ساله باید بروند مفهوم استقلال را از نوجوانان 12 – 13 ساله بسیجی یاد بگیرند که با تجربه کم و کمبودهای مختلف تجهیزاتی توانستند 8 سال در برابر کل دنیا بایستند و بینی استکبار جهانی را به خاک بمالند. پس وارثان انقلاب نمی توانند این کهن ساله های کهن فکر باشند که با افکار خاک آلود تنها ناامیدی را به ملت هدیه می دهند!
اخبار ویژه
نظرات بینندگان
جدیدترین اخبار پربازدید ها
