اسناد بحران سازی هاشمی رفسنجانی در موضوع هسته ای از سال 85 تا به امروز/ آیا بحران سازی های هاشمی برای نظام تصادفی است؟

به گزارش سرویس بین الملل پایگاه 598، دشمن شناسی و شناخت حربه های متخاصمین، یکی از اصول اولیه ی مملکت داری است که به نظر می رسد متاسفانه برخی از مسئولین، تبحر کافی را در آن ندارند! دشمن که در دوازده سال گذشته، شدیدا به مستمسک واهی خطرناک بودن برنامه ی هسته ای ایران چسبیده و آن را دستاویزی برای توطئه علیه نظام مقدس اسلامی و ملت ایران قرار داده بود، بارها از همین عدم تبحر برخی مقامات سوء استفاده کرده است.

یکی از حربه های مذکور، استناد دشمن به اظهارات مقامات داخلی ایران درخصوص مسائل مختلف است و باز هم متاسفانه، باید اقرار کرد که برخی افراد در مقاطع حساسی نظیر ماجرای قتل های زنجیره ای، کوی دانشگاه، فتنه ی 88 و اینک نیز مذاکرات هسته ای، اظهاراتی بیان می کنند که دشمن به راحتی با سوء استفاده از آن ها به امنیت کشورمان ضربه می زند.

آقای هاشمی رفسنجانی اخیرا و در مصاحبه با پایگاه خبری امید هسته ای ایرانیان با اشاره به تسلیحات هسته ای اظهار داشته بود: ” اوایل که شروع کردیم، در جنگ بودیم و دنبال این بودیم که چنین امکانی برای روزی که دشمن ما بخواهد از سلاح هسته‌‌ای استفاده کند، داشته باشیم...". و اینگونه بود که سیل تحلیل های یکجانبه ی غربی ها از این سخنان آغاز شد. اول از همه و در صف اول حمله، تحلیلگران صهیونیست با اشاره به سخنان هاشمی ادعا کردند: ”ایران خود اعتراف کرد که پیش از این به دنبال ساخت و داشتن سلاح هسته ای بوده است." آنها، این اظهارات را در تناقض با فتوای صریح رهبر معظم انقلاب مبنی بر حرمت در اختیار داشتن و استفاده از تسلیحات هسته ای عنوان کرده و از دولت امریکا خواستند با بدبینی به فعالیت های ایران بنگرد.

این در حالی است که دولت نیز با تعلل های بی دلیل و بی بهانه ی خویش در عملی کردن شروط 9 گانه ی رهبر انقلاب برای پذیرش برجام، زمینه ی پیشبرد اهداف دشمن را هموارتر می سازد: دولت پیش از اخذ تضمین های لازم یعنی نامه ی کتبی رئیس جمهور امریکا و اتحادیه ی اروپا اقدام به جمع آوری سانتریفیوژ ها کرده است! بدین ترتیب اگر امریکایی ها با استناد به این سخنان در انجام تعهدات خود کوتاهی کنند، ضرر فقط متوجه ایران خواهد شد زیرا نه تحریمی برداشته می شود و نه فعالیت های هسته ای ایران در مرتبه ی پیشین قرار دارد.

درهر حال این اولین بار نیست که هاشمی با اظهارات و اقدامات نسنجیده زمینه ی فشارهای بین المللی را فراهم می آورد. فروردین ماه 1385 هاشمی با انتشار یک نامه ی محرمانه با بی تدبیری محض، به بحران هسته ای که دشمن برای ما رقم زده بود، دامن زد. آن زمان کمتر از دو سال از تغییر دولت اصلاحات و روی کار آمدن دولت جدید گذشته بود. در اواخر دولت خاتمی، با اصرار قاطعانه ی رهبر انقلاب تعلیق ظالمانه ی برنامه ی هسته ای برداشته شده بود و ایران در آستانه ی جهش علمی درخصوص مسائل هسته ای قرار داشت.

سیاست خارجی نیز از قالب انفعالی و وادادگی خارج شده و به سیاست تهاجمی تبدیل شده بود. در چنین شرایطی، هاشمی رفسنجانی با انتشار نامه ی محسن رضایی خطاب به خود که مورد مطالعه ی امام خمینی (ره) نیز قرار گرفته بود [نوشته شده در دوم تیرماه 1367] سعی داشت علت اصلی پذیرش جام زهر توسط امام را بیان کند. در گوشه ای از این نامه با اشاره به عدم دسترسی ایران به تسلیحات مورد نیاز برای ادامه ی جنگ آمده بود: ”تا پنج سال دیگر ما هیچ پیروزی نداریم، ممکن است در صورت داشتن وسائلی که در طول پنج سال به دست می‌آوریم قدرت عملیات انهدامی و یا مقابله به مثل را داشته‌ باشیم و بعد از پایان سال ۷۱ اگر ما دارای ۳۵۰ تیپ پیاده و ۲۵۰۰ تانک و ۳۰۰۰ توپ و ۳۰۰هواپیمای جنگی و ۳۰۰ هلیکوپتر و قدرت ساختن مقدار قابل توجهی از سلاح های لیزر و اتم -که از ضرورتهای جنگ در آن موقع است-، داشته باشیم می‌توان گفت به امید خدا بتوانیم عملیات آفندی داشته باشیم..."

همین بند کافی بود تا دشمن دستاویز جدیدی برای خصومت های خود داشته باشد. روزنامه ها، شبکه های تلویزیونی و رادیویی و همچنین سایت ها و خبرگزاری های بسیاری انتشار این نامه را تیتر یک خود قرار دادند و تا مدت ها با ارائه ی تحلیل های سیاسی، ایران را دروغگو و در تلاش برای دسترسی به بمب اتم معرفی می کردند. انستیتو واشنگتن (ویژه ی مطالعات شرق آسیا) در گوشه ای از تحلیل خود درخصوص چگونگی متوقف کردن (نفوذ و تاثیر) روحانیون در ایران به واکاوی نامه ی رضایی به هاشمی می پردازد و از آن به عنوان یکی از اسناد تلاش ایران برای دستیابی به بمب اتم یاد می کند. یکی دیگر از سایت هایی که به تحلیل این نامه پرداخته بود، آن را اهرمی برای فشار به رئیس جمهور وقت از طریق به وجود آوردن فشارهای بین المللی عنوان کرد!

اما باید دید آیا بحران سازی های هاشمی برای نظام اسلامی تصادفی است؟ آیا هاشمی ناآگاهانه و بدون در نظر گرفتن عواقب کار خویش در سال 85 دست به افشای نامه ی محرمانه محسن رضایی زد و آیا اظهارات اخیر وی مبنی بر پیگیری ایران برای در اختیار داشتن سلاح اتمی در جنگ [که رسانه های معاند، آن را موید نامه ی محسن رضایی می دانند] بدون قصد و غرض خاصی صورت گرفته است؟ اگر چنین است این پرسش پیش می آید که آیا مصاحبه و انتشار اظهارات گاه و بیگاه از کسی که بارها با بی تدبیری نظام را تحت فشارهای بین المللی قرار داده است کاری عقلانی است؟

البته رسانه های وابسته به جریان هاشمی و حامیان او، بلافاصله با توجیهات عجیب، دست به تطهیر وی زده و رسانه های غربی را متهم به سوء استفاده از سخنان وی کردند. اما اصل مطلب همین دشمن ناشناسی اینان است که گرگ را متهم به داشتن پنجه های تیز می کنند! در حالی که این طبیعت گرگ است که پنجه ی تیز داشته باشد و وظیفه ی ما نه متهم کردن او، که پذیرفتن این حقیقت و تلاش برای در امان ماندن است!

یکی از حربه های گرگ های رسانه ای، سوء استفاده از سخنان و اظهارات نسنجیده ی مقامات داخلی است. حال برخورد عاقلانه کدام است؟ اعتراض به آنها و یا شناختن آنها؟ آقای هاشمی و حامیانشان بهتر است به جای توجیه اظهارات ایشان، به فکر این باشند که در آینده سنجیده و با اینده نگری بیشتری سخن بگویند تا مشکلات کمتری را برای نظام اسلامی رقم بزنند.

برای دسترسی به منابع کلیک کنید

+، +، +، +، +، +