دلیل‌کاهش حملات روسیه در سوریه چیست؟

در بیانیه ای که 26 اکتبر توسط وزارت دفاع روسیه منتشر شده، آمده است: «در 24 ساعت اخیر، گروه هوایی روسیه 59 سورتی پرواز برای حمله به 94 هدف تروریست ها در حماه، ادلب، لاذقیه، دمشق، حلب و دیر الزور صورت داده اند. در سه روز اخیر نیروی هوایی روسیه 164 سورتی عملیاتی برای هدف قرار دادن 285 هدف تروریست ها انجام داده اند.»

این بدان معنا است که به طور میانگین ۵۵ سورتی پرواز توسط جنگنده های سوخو سو-24، سو-25، سو-۳۰ اس ام و سو-34 صورت گرفته و این میزان سرعتی آهسته تر در مقایسه با گذشته پیدا کرده است. اما این آمار و ارقام براساس پیش بینی های مقامات پنتاگون مبنی بر این که با تعداد جت های روسیه چه میزان می توان حمله کرد، انجام شده است. روس ها 32 تا 36 جنگنده در پایگاهشان در لاذقیه دارند که به این معنا است که آنها می توانند بین ۴۸ تا ۹۶ سورتی پرواز در روز انجام دهند.

در حالی که روس ها در ابتدا همه را با ۸۸ سورتی پرواز شگفت زده کردند، اکثریت مقامات دفاعی ایالات متحده پیش بینی کردند که این میزان نمی تواند به مدت طولانی باقی بماند. دلیلش این است که روسیه تجربه استقرار هوایپما در خارج را ندارد و همچنین از لحاظ لجستیکی نمی تواند آنها را برای مدت زمان طولانی آماده عملیات نگه دارد. در واقع اکثریت مقامات پنتاگون، مسائل لجستیکی را پاشنه آشیل روسیه معرفی کرده بودند.

در واقع یو اس ای تودی به نقل از یک مقام ناشناس در پنتاگون، گزارش داده است که حدود یک سوم جنگنده های روسیه و پنجاه درصد تجهیزات جابجایی آنها در سوریه بلااستفاده مانده اند. شرایط سخت بر پرسنل و هواپیماهایشان تاثیر گذار بوده اند.

منابع من هم نظرات مشابهی دارند و می گویند مسائل لجستیکی احتمالاً بزرگترین عامل در این کاهش حملات هستند، آنها به این نکته هم اشاره می کنند که هواپیماهای روسی معمولاً به خاطر طراحی شان در سخت ترین شرایط هم به خوبی فعالیت می کنند. با این وجود نتیجه این است که روس ها نمی توانند به خوبی با نیروی هوایی و دریایی ایالات متحده رقابت کنند.

علاوه بر این عامل دیگری هم وجود دارد که در این زمینه نقش ایفا می کند. بخش عمده ای از هواپیماهایی که در سوریه مستقر شده اند، با وجود این که مورد تعمیر و ارتقا قرار گرفته اند، اما سن بالایی دارند. جنگنده های با سن بالا با وجود تعمیراتی که بر روی آنها صورت می گیرد، مشکلات زیادی دارند. این همان دلیلی است که نیروی هوایی ایالات متحده تمایل دارد تا جنگنده های قدیمی اش را جایگزین کند.

اما یک نکته درباره مدل های جدید جنگنده ها وجود دارد، تا هنگامی که پرسنل نگهداری از جنگنده با ویژگی ها و قطعاتی از آن که باید در مواقع لزوم تعویض شوند، آشنا می شوند، وارد کردن جنگنده های جدید به ماموریت ها اقدامی با ریسک بالا است. همین اتفاق زمانی که جنگنده اف-22 برای اولین بار معرفی شد اتفاق افتاد و در حال حاضر هم با ورود اف-35 رخ داده است. روسیه هم از این مشکل مصون نیست.

هنوز باید منتظر بمانیم و ببینیم که آیا روسیه این فرصت را پیدا می کند تا مشکلات لجستیکی اش را حل کند. اما اگر این اقدام صورت بگیرد و روسیه در صورتی که پرسنلش با محیطی که در آن دست به عملیات می زنند، آشنا بشوند، می تواند تعداد عملیات هایش را افزایش بدهد.