به گزارش پایگاه 598، احمد پرویز سرپرست هیات شناسایی دشت سیلاخور اظهار داشت: قدیمیترین
محوطههای شناسایی شده در کف دشت سیلاخور دارای سفال موسوم به" باغ نوخرم
آباد" هستند که با دهکدههای هفت هزارساله همزمانی پیدا میکنند.
وی
گفت: نتیجه نهایی این برنامه علاوه بر تعیین دقیق موقعیت مکانهای باستانی
و شناخت بهتر آثار اهمیت ویژهای در پژوهش الگوهای اسکان و گاهنگاری
آنها، شناسایی زیست بوم باستانی، تاریخ تحولات سیاسی فرهنگی انسانها و
نگاشتن گذشته و تاریخ بخشهایی از این حوزه دارد.
به گفته این
باستان شناس، یافتههای بدست آمده شامل بقایای معماری و آثاری از مواد
فرهنگی قابل مشاهده سطحی است که به کمک آن و با کاوشهای باستان شناختی و
بررسی منابع مکتوب و بستر جغرافیایی منطقه میتوان بخش مهمی از گذشته و
تاریخ منطقه را بازسازی کرد.
به گزارش میراث فرهنگی پرویز در ادامه
گفت: در بررسی دشت سیلاخور به مدارک مربوط به سبکهای معماری، منابع
تاریخی، شجره شناسی، اظهارات سیاحان، سفرنامهها، اسناد و فرامین حاکمان،
طرحها، نقشهها و تصاویر قدیمی، هوایی و ماهوارهای، واحدهای ژئومورفولوژی
منطقه، زمین سیما و چشم اندازهای آن، مطالعه خواص هیدرودینامیکی و خصوصیات
هیدروژئولوژیکی سازندها از نظر تأثیر آنها بر کیفیت آبهای زیرزمینی،
مطالعه پدیده کارست و ذخائر آبخوان در گستره مورد نظر توجه ویژهای شده
است.
وی افزود: اغلب استقرارگاهها در کنار رودخانههای سیلاخور و
تیره و چشمههای کارستی قرار دارند که به دلیل وفور آب و خاک بسیار حاصلخیز
شاهد بیشترین برپایی استقرارهای کهن در دشت سیلاخور هستیم.
این
باستان شناس خاطرنشان کرد: اغلب محوطههای این منطقه بزرگ و در دورههای
طولانی مدت دارای استقرارهای دائمی و یکجانشین بوده است و میتوان گفت که
این دشت در مقایسه با دیگر نواحی منطقه بیشترین جمعیت را در دورههای کهن
در خود جای داده است.