رسوایی تازه در سازمان‌های بشردوستانه

این گزارش تاکید کرده که در بیشتر موارد این اذیت و آزارها، علنی نشده و پیگیری هم نمی‌شوند و به اصطلاح «گرد وخاکی است که با جارو زیر فرش پنهان می‌شود». زنانی که در این گزارش با آنان گفت‌وگو شده به گاردین گفته‌اند که آزار جنسی زنان در بزرگترین سازمان‌های غیردولتی و موسسات وابسته به سازمان ملل تا خیریه‌های کوچک رواج دارد و در هیچیک از این موسسات حمایتی از این زنان و یا اقدامی برای پیشگیری از این گونه آزارها صورت نمی‌گیرد.

به گفته مصاحبه‌شوندگان، زنانی که خشونت‌های جنسی علیه خود را در این سازمان‌ها علنی می‌کنند اغلب مارک "زنان دردسرساز" می‌خورند. یکی از این زنان به گاردین گفته که پس از آنکه توسط یکی از همکارانش در یک سازمان غیردولتی محلی در سودان جنوبی مورد تجاوز قرار گرفت و این موضوع را فاش کرد، از کار اخراج شد.

این زن آمریکایی که برای موسسه کارتر، ثبت شده در آتلانتا کار می‌کرده گفته است که پس از اعلام تجاوز، هیچ گونه کمک فکری یا پزشکی به او نشد و حتی از او نپرسیدند که اصلا به کمک نیاز دارد یا نه. پس از آنکه او اعتراضاتش را نسبت به بی‌توجهی‌های موسسه محل کارش درباره موضوع تجاوز ادامه داد، از کار اخراج شده است. موسسه کارتر اما در واکنش به این سخنان به گاردین گفته که زن یادشده هم کمک‌های پزشکی دریافت کرده و هم برای گرفتن کمک‌های مشاوره‌ای ترغیب شده اما درباره علت اخراج او چیزی نگفته است.

به گزارش دویچه‌وله، اخیرا انستیتوی «هدینگتون» در کالیفرنیا که کمک‌های روانپزشکی برای امدادرسانان را سازماندهی می‌کند به تحقیق درباره موضوع خشونت جنسی در سازمان‌های کمک‌رسان پرداخته است.

«آلیسیا جون»، معاون این موسسه به گاردین گفت: این موضوع در ابعاد بزرگی پنهان نگاه داشته شده است. تاکنون هیچ تحقیق دقیقی در این باره صورت نگرفته است. در داخل بیشتر سازمان‌ها زمزمه‌هایی در این مورد شنیده می‌شود اما قربانیان به دلایل گوناگون از علنی کردن این موضوع پرهیز می‌کنند.

به گفته او در خوش‌بینانه‌ترین حالت تنها یک درصد از این خشونت‌ها گزارش می‌شوند.

«کریستینا وایل» که در ایجاد امنیت انسانی در محیط‌های کاری تخصص دارد، می‌گوید: متاسفانه هیچ آمار طبقه‌بندی‌شده و دقیقی از خشونت جنسی وجود ندارد. این گونه خشونت‌ها اغلب بسیار به ندرت و تنها از طریق بخش تدابیر امنیتی بشردوستانه و به صورت اتفاقی گزارش می‌شوند.

به گفته این کارشناس، اطلاعات درباره نوع این خشونت‌ها و موقعیت و مکانی که این خشونت‌ها در آنها اتفاق افتاده می‌تواند بسیار مفید باشد و موضوع را تا حدی روشن کند؛ موضوعی که به گفته او تاکنون «تنها به زیر فرش جارو شده است».

بنابر این گزارش، در هفته‌های گذشته «پروژه بین‌المللی حقوق زنان» (IWRP) در کانادا سعی کرده آمار خشونت‌های جنسی در میان کسانی را که فعالیت‌های بشردوستانه انجام می‌دهند، مشخص کند.

سازمان مزبور از بیش از ۱۰۰۰ نفر که بیشتر آنها زن هستند دعوت کرده است که تجربیات خود از خشونت جنسی در میان سازمان‌های بشردوستانه را در اختیار این نهاد بشردوستانه قرار دهند. بسیاری از این افراد ابتدا شروع به بازگویی تجربیات خود در این زمینه کرده‌اند اما پس از مدتی از ادامه این افشارگری خودداری ورزیده‌اند. به نظر کارشناسان این سازمان، ترس عامل اصلی این خودداری است.

«مگان نوبرت»، یکی از قربانیان تجاوز جنسی که برای یک موسسه امدادرسان وابسته به سازمان ملل در سودان جنوبی کار می‌کرد، چندی پیش این موضوع را علنی کرد. او فاش کرد که به او مواد اعتیادآور خورانده شده و سپس به او تجاوز شده است.

او می‌گوید کسانی که مورد خشونت جنسی قرار می‌گیرند از گزارش کردن این خشونت پرهیز می‌کنند چرا که در نبود حمایت‌های درون‌سازمانی از عواقب این بازگویی واهمه دارند.

یک منبع آگاه که در کمیته نجات بین‌المللی IRC کار می‌کند به گاردین گفته است در این موسسه که از سوی «دیوید میلی‌بند»، وزیر امور خارجه پیشین بریتانیا اداره می‌شود، انتظاری که از قربانیان خشونت جنسی و حتی تجاوز وجود دارد این است که اگر در جریان ماموریت در یک کشور دیگر مورد تجاوز قرار گرفتند، این موضوع را به سازمان خود اطلاع ندهند.

اکثر کسانی که در این باره با گاردین گفت‌وگو کرده‌اند بر این نظرند که سازمان‌های امدادرسان باید فضای داخلی خود را تغییر داده و با حفظ منزلت انسانی قربانیان خشونت جنسی به آنها این امکان را بدهند که تجربیاتشان را در این مورد به راحتی بیان کنند و این اطمینان را داشته باشند که مورد حمایت سازمان‌های مربوطه قرار می‌گیرند.