علاقه عربستان، ترکیه و قطر به تغییر قدرت در حکومت سوریه:
تحلیل خبرگزاری سی ان ان از اوضاع دمشق و راهکارهایی که برای حکومت امریکا پیشنهاد می کند از آنجایی جالب توجه است که نویسنده این مقاله خود معترف به متفاوت بودن شرایط سوریه از دیگر کشورهای آشوب زده اخیر است. حتی در جایی از این مقاله می خوانیم: واشنگتن همچنین باید خود را از این اشتباه در آورد که رژیم بیمار سوریه بزودی نابود خواهد شد، [زیرا] این حکومت تحت حمایت ایران، عراق و لبنان قرار دارد...
سرویس بین الملل پایگاه 598؛ بیداری اسلامی در جای جای دنیا، تغییرات قدرت در منطقه خاورمیانه، خروج نیروهای امریکا از عراق و ... دست به دست هم داده تا امریکا درخصوص موازنه قدرت در هر جای کره زمین بیش از پیش حساس باشد.
اما موقعیت ژئوپولتیک سوریه این کشور را متمایز کرده و باعث شده ایالات متحده درباره ی این کشور سرمایه گذاری ویژه ای داشته باشد و تمام توان خود را به کار ببندد تا از شورش ها و ناآرامی های سوریه که به اعتراف تحلیلگران حتی امریکایی، خود آتش آن را تشدید نموده حمایت می کند.
اما تحلیل خبرگزاری سی ان ان از اوضاع دمشق و راهکارهایی که برای حکومت امریکا پیشنهاد می کند از آنجایی جالب توجه است که نویسنده این مقاله خود معترف به متفاوت بودن شرایط سوریه از دیگر کشورهای آشوب زده اخیر است. حتی در جایی از این مقاله می خوانیم: واشنگتن همچنین باید خود را از این اشتباه در آورد که رژیم بیمار سوریه بزودی نابود خواهد شد، [زیرا] این حکومت تحت حمایت ایران، عراق و لبنان قرار دارد...
سی ان ان در مقاله ای با عنوان اینکه" چرا امریکا باید محتاطانه در سوریه گام بردارد؟" این گونه نوشت: "خیزش مردمی در سوریه در برابر رژیم اقلیت علوی به رهبری بشار اسد، یک چالش جدی امنیت ملی برای ایالات متحده در منطقه خاورمیانه قلمداد می شود.
رژیم سوریه که در گرماگرم خشونت های روزافزون، برای بقای خود می جنگد، نه تنها با خطر تعمیق جنگ داخلی رو به رو است، بلکه با تحریک جنگ های فرقه ای در منطقه، به طور بالقوه خود را درگیر دخالت های نظامی امریکا [نیز] کرده است. واشنگتن تا کنون در برخورد با سوریه بسیار محتاط بوده و با بهره گیری از ادبیات خشن و تحریم های سنگین علیه رژیم آن، از تلاش های اعراب به منظور توقف سرکوب خشونت آمیز مردم توسط نظامیان نیز حمایت کرده است. اما با وخیم شدن اوضاع در سوریه، این شرایط نیز می تواند تغییر کند.
ورود اخیر ناظرین عرب به سوریه برای متوقف کردن خشونت ها، به عنوان بخشی از طرح اتحادیه عرب –که مورد تأیید سوریه است- با برخوردهای درهم آمیخته و مختلفی مواجه شده است. اعضای اپوزوسیون سوریه این طرح را که متأثر از [طرح] عراق بود، رد کرده اند. آنها معتقدند این طرح به رژیم بی رحم سوریه فرصت دوباره ای می دهد تا سیاست های وحشیانه خود را ادامه دهد.
برهان غلیون، رئیس جنبش اپوزوسیون شورای ملی سوریه، تأکید کرد که ناظرین قادر به انجام وظایف خود نیستند زیرا ”آنها نمی توانند جایی که مقامات نمی خواهند، بروند." ابتکار اتحادیه عرب، با حضور سزاوار سرزنش ژنرال سودانی، محمد احمد مصطفی دابی که ریاست این مأموریت را بر عهده دارد، لکه دار شده است. ژنرال دابی در حکومت عمر البشیر -که به اتهام نسل کشی در دارفور تحت تعقیب بین المللی قرار دارد- مناصب نظامی اطلاعاتی و امنیتی رده بالایی را در اختیار داشت.
در همین حین، سوریه در حال سقوطی آرام اما پیوسته در جنگ های فرقه ای است. نظامی شدن بخش هایی از اپوزوسیون، که با ایجاد ارتش آزاد سوریه مشخص شد، و قتل های قبیله ای هدف دار که در شهرهای دارای اقوام مختلف -مخصوصا شهر حمص- واقع شده اند، بیانگر این موضوع است. در واقع، بمبگذاری های دوقلوی انتحاری اخیر در شهر دمشق، صرف نظر از هویت مجرمانی که تا کنون شناخته نشده اند، می تواند نشانه خوبی از چیزی باشد که در حال وقوع در این کشور دارای اقوام و مذاهب گوناگون است. افراد زیادی در منطقه، از جمله آنهایی که در دسته ی مخالفین حکومت سوریه قرار می گیرند، در این پیش آگاهی از خشونت های رو به افزایش سهیم اند.
[وضعیت] سوریه، هم قویاً مرتبط با سیاست های اعراب است که تحت تأثر شدید ناآرامی های اخیر مردمی در کشورهای عربی قرار دارند؛ و هم با تغییرات جاری بین محورهای قدرت منطقه –به رهبری عربستان سعودی و ایران- وابسته است که از خروج نیروهای امریکا از عراق ناشی می شود.
بی تردید، این مأموریت اتحادیه عرب است که تقسیمات تکه تکه کننده جهان عرب را به خوبی منعکس می کند: اتحادیه عرب به رهبری عربستان سعودی و قطر، ابتدا تصمیم گرفت به رژیم استبدادی سوریه فشار وارد کند تا تسلیم شود، اما این تصمیم با زیر سوال بردن سیاست صریحاً دوگانه این اتحادیه توسط عراق تضعیف شد. موضع اتحادیه عرب در برابر سوریه در تضادی شدید با موضع این نهاد در قبال بحرین بود.
عربستان سعودی، همراه با دیگر کشورهای عضو شورای همکاری خلیج فارس، نیروهای خود را به بحرین فرستاد تا قیام اکثریت شیعه را علیه نظام پادشاهی سنی مذهب را سرکوب کنند.
به همین نحو، دولت نخست وزیر عراق، آقای نوری المالکی، که ظاهراً مواضع خود را همراستا با ایران اتخاذ می کند، تمایل خود برای در رأس قدرت نگاه داشتن رژیم سوریه را مخفی نمی کند. ایران، خشونت های سوریه را بخشی از توطئه غرب و اسرائیل علیه حکومت بشار اسد می داند. و نیروهای طرفدار ایران در عراق و لبنان، یعنی صدریست ها و حزب الله، آمادگی خود برای حمایت از رژیم سوریه را اعلام کرده اند.
گذشته از این، واضح است که خروج نیروهای امریکایی از عراق نه تنها باعث تقویت اعتماد به نفس ایران در منطقه شده بلکه حاشیه امنیتی برای رژیم سوریه نیز فراهم کرده است.
ایران و حزب الله ”مقاومت" برای اجبار امریکایی ها به خروج از عراق را ستوده، و سوریه نیز دیگر ترسی از دخالت امریکا در عراق ندارد. در حقیقت، این رژیم معتقد است که عراق اکنون یک سپر استراتژیک دیگر را درخصوص دخالت بالقوه نظامی ضد سوری، در اختیار این کشور قرار می دهد؛ سپر دیگر را لبنان تقبل کرده است.
این امر بی شک جامعه بین الملل را نه با راه حل اعراب و نه با راه حل روسیه مواجه خواهد کرد. روسیه اخیرا پیشنویس قطعنامه ای را در خصوص توقف خشونت ها در سوریه به شورای امنیت سازمان ملل ارائه داده است. با این حال، روسیه و چین، با دیگر اعضا اختلاف نظرهای عمیق دارند. دیگر اعضای شورا به اعمال تحریم –از جمله تحریم تسلیحاتی- علیه سوریه تمایل دارند.
واشنگتن به احتمال زیاد درخواست های اعراب و اپوزوسیون سوریه برای دخالت مستقیم در این کشور را خواهد پذیرفت. پیشتر، آقای غلیون از شواری امنیت خواسته بود تا طرح ابتکاری اعراب را بپذیرد؛ در همان زمان، برخی از اعراب و سران اپوزوسیون سوریه شفاهاً درخواست یک منطقه پرواز-ممنوع و همچنین دخالت ناتو برای حفاظت از غیرنظامیان را ارائه داده بودند.
اما باید دقت کرد. خطر این نوع درگیری، در این واقعیت جدی و پیچیده نهفته شده که ایران هنوز امنیت رژیم سوریه را بخشی از امنیت خود می داند؛ و درحالیکه ایران و سوریه از زمان هجوم امریکا به عراق در سال 2003 خود را -با تقویت حامیانشان در منطقه- برای رویارویی با این کشور آماده کرده اند، واشنگتن تا کنون به دنبال سیاست های واکنشی تر در مطابقت با توسعه های منطقه ای بوده است. واشنگتن باید مراقب باشد در دام دوگانه سیاست های خاور میانه گرفتار نیاید.
واشنگتن باید در چارچوبی عمل کند که سوریه پیش تر در تلاطم جنگ داخلی خود گرفتار شده باشد، که تنها قابلیت تشدید شدن و احیانا سرایت به لبنان و عراق را داشته باشد. کشورهای عربی درگیر دو جنگ هستند. یکی نزاع بر سر قدرت در پایتخت هایشان است و دیگری، بر سر قدرت منطقه ای است که از آن حمایت خواهند کرد.
واشنگتن همچنین باید خود را از این اشتباه در آورد که رژیم بیمار سوریه بزودی نابود خواهد شد، [زیرا] این حکومت تحت حمایت ایران، عراق و لبنان قرار دارد و با ترور و شکاف در صف اعراب ترقی می کند. این امر هرگونه دخالت واکنشی یا عکس العملی امریکا در سوریه را با ابهامات و خطرات جدی همراه می سازد.
سیاست های امریکا در سوریه اکنون باید بر توسعه و سازمان دهی همکاری هایش با ترکیه، عربستان سعودی، و قطر متمرکز باشد که تمایل شدیدی به تغییر قدرت در حکومت سوریه دارند؛ امریکا باید از طریق عربستان سعودی و ترکیه از ارتش آزاد سوریه حمایت کند؛ در همراهی با متحدین منطقه ای و بین المللی، تحریم ها علیه این کشور را تقویت کند که در این رابطه می تواند علیه تجار سنی که همکاری نزدیکی با رژیم سوریه دارند تحریم هایی را اعمال کند؛ باید حضور دیپلماتیک خود در عراق و لبنان را حفظ و تقویت کند؛ به دنبال چهره های شاخص علوی و مسیحی بگردد و آنها را مطمئن کند که –در صورت تغییر رژیم- آنها را در [حکومت] سیاسی آینده سوریه بگنجاند.
و مهمتر از همه اینکه امریکا نباید در سوریه، جنگی را رهبری کند که در راهروهای سلطنتی خود پایتخت امریکا طراحی شده است."
اما موقعیت ژئوپولتیک سوریه این کشور را متمایز کرده و باعث شده ایالات متحده درباره ی این کشور سرمایه گذاری ویژه ای داشته باشد و تمام توان خود را به کار ببندد تا از شورش ها و ناآرامی های سوریه که به اعتراف تحلیلگران حتی امریکایی، خود آتش آن را تشدید نموده حمایت می کند.
اما تحلیل خبرگزاری سی ان ان از اوضاع دمشق و راهکارهایی که برای حکومت امریکا پیشنهاد می کند از آنجایی جالب توجه است که نویسنده این مقاله خود معترف به متفاوت بودن شرایط سوریه از دیگر کشورهای آشوب زده اخیر است. حتی در جایی از این مقاله می خوانیم: واشنگتن همچنین باید خود را از این اشتباه در آورد که رژیم بیمار سوریه بزودی نابود خواهد شد، [زیرا] این حکومت تحت حمایت ایران، عراق و لبنان قرار دارد...
سی ان ان در مقاله ای با عنوان اینکه" چرا امریکا باید محتاطانه در سوریه گام بردارد؟" این گونه نوشت: "خیزش مردمی در سوریه در برابر رژیم اقلیت علوی به رهبری بشار اسد، یک چالش جدی امنیت ملی برای ایالات متحده در منطقه خاورمیانه قلمداد می شود.
رژیم سوریه که در گرماگرم خشونت های روزافزون، برای بقای خود می جنگد، نه تنها با خطر تعمیق جنگ داخلی رو به رو است، بلکه با تحریک جنگ های فرقه ای در منطقه، به طور بالقوه خود را درگیر دخالت های نظامی امریکا [نیز] کرده است. واشنگتن تا کنون در برخورد با سوریه بسیار محتاط بوده و با بهره گیری از ادبیات خشن و تحریم های سنگین علیه رژیم آن، از تلاش های اعراب به منظور توقف سرکوب خشونت آمیز مردم توسط نظامیان نیز حمایت کرده است. اما با وخیم شدن اوضاع در سوریه، این شرایط نیز می تواند تغییر کند.
ورود اخیر ناظرین عرب به سوریه برای متوقف کردن خشونت ها، به عنوان بخشی از طرح اتحادیه عرب –که مورد تأیید سوریه است- با برخوردهای درهم آمیخته و مختلفی مواجه شده است. اعضای اپوزوسیون سوریه این طرح را که متأثر از [طرح] عراق بود، رد کرده اند. آنها معتقدند این طرح به رژیم بی رحم سوریه فرصت دوباره ای می دهد تا سیاست های وحشیانه خود را ادامه دهد.
برهان غلیون، رئیس جنبش اپوزوسیون شورای ملی سوریه، تأکید کرد که ناظرین قادر به انجام وظایف خود نیستند زیرا ”آنها نمی توانند جایی که مقامات نمی خواهند، بروند." ابتکار اتحادیه عرب، با حضور سزاوار سرزنش ژنرال سودانی، محمد احمد مصطفی دابی که ریاست این مأموریت را بر عهده دارد، لکه دار شده است. ژنرال دابی در حکومت عمر البشیر -که به اتهام نسل کشی در دارفور تحت تعقیب بین المللی قرار دارد- مناصب نظامی اطلاعاتی و امنیتی رده بالایی را در اختیار داشت.
در همین حین، سوریه در حال سقوطی آرام اما پیوسته در جنگ های فرقه ای است. نظامی شدن بخش هایی از اپوزوسیون، که با ایجاد ارتش آزاد سوریه مشخص شد، و قتل های قبیله ای هدف دار که در شهرهای دارای اقوام مختلف -مخصوصا شهر حمص- واقع شده اند، بیانگر این موضوع است. در واقع، بمبگذاری های دوقلوی انتحاری اخیر در شهر دمشق، صرف نظر از هویت مجرمانی که تا کنون شناخته نشده اند، می تواند نشانه خوبی از چیزی باشد که در حال وقوع در این کشور دارای اقوام و مذاهب گوناگون است. افراد زیادی در منطقه، از جمله آنهایی که در دسته ی مخالفین حکومت سوریه قرار می گیرند، در این پیش آگاهی از خشونت های رو به افزایش سهیم اند.
[وضعیت] سوریه، هم قویاً مرتبط با سیاست های اعراب است که تحت تأثر شدید ناآرامی های اخیر مردمی در کشورهای عربی قرار دارند؛ و هم با تغییرات جاری بین محورهای قدرت منطقه –به رهبری عربستان سعودی و ایران- وابسته است که از خروج نیروهای امریکا از عراق ناشی می شود.
بی تردید، این مأموریت اتحادیه عرب است که تقسیمات تکه تکه کننده جهان عرب را به خوبی منعکس می کند: اتحادیه عرب به رهبری عربستان سعودی و قطر، ابتدا تصمیم گرفت به رژیم استبدادی سوریه فشار وارد کند تا تسلیم شود، اما این تصمیم با زیر سوال بردن سیاست صریحاً دوگانه این اتحادیه توسط عراق تضعیف شد. موضع اتحادیه عرب در برابر سوریه در تضادی شدید با موضع این نهاد در قبال بحرین بود.
عربستان سعودی، همراه با دیگر کشورهای عضو شورای همکاری خلیج فارس، نیروهای خود را به بحرین فرستاد تا قیام اکثریت شیعه را علیه نظام پادشاهی سنی مذهب را سرکوب کنند.
به همین نحو، دولت نخست وزیر عراق، آقای نوری المالکی، که ظاهراً مواضع خود را همراستا با ایران اتخاذ می کند، تمایل خود برای در رأس قدرت نگاه داشتن رژیم سوریه را مخفی نمی کند. ایران، خشونت های سوریه را بخشی از توطئه غرب و اسرائیل علیه حکومت بشار اسد می داند. و نیروهای طرفدار ایران در عراق و لبنان، یعنی صدریست ها و حزب الله، آمادگی خود برای حمایت از رژیم سوریه را اعلام کرده اند.
گذشته از این، واضح است که خروج نیروهای امریکایی از عراق نه تنها باعث تقویت اعتماد به نفس ایران در منطقه شده بلکه حاشیه امنیتی برای رژیم سوریه نیز فراهم کرده است.
ایران و حزب الله ”مقاومت" برای اجبار امریکایی ها به خروج از عراق را ستوده، و سوریه نیز دیگر ترسی از دخالت امریکا در عراق ندارد. در حقیقت، این رژیم معتقد است که عراق اکنون یک سپر استراتژیک دیگر را درخصوص دخالت بالقوه نظامی ضد سوری، در اختیار این کشور قرار می دهد؛ سپر دیگر را لبنان تقبل کرده است.
این امر بی شک جامعه بین الملل را نه با راه حل اعراب و نه با راه حل روسیه مواجه خواهد کرد. روسیه اخیرا پیشنویس قطعنامه ای را در خصوص توقف خشونت ها در سوریه به شورای امنیت سازمان ملل ارائه داده است. با این حال، روسیه و چین، با دیگر اعضا اختلاف نظرهای عمیق دارند. دیگر اعضای شورا به اعمال تحریم –از جمله تحریم تسلیحاتی- علیه سوریه تمایل دارند.
واشنگتن به احتمال زیاد درخواست های اعراب و اپوزوسیون سوریه برای دخالت مستقیم در این کشور را خواهد پذیرفت. پیشتر، آقای غلیون از شواری امنیت خواسته بود تا طرح ابتکاری اعراب را بپذیرد؛ در همان زمان، برخی از اعراب و سران اپوزوسیون سوریه شفاهاً درخواست یک منطقه پرواز-ممنوع و همچنین دخالت ناتو برای حفاظت از غیرنظامیان را ارائه داده بودند.
اما باید دقت کرد. خطر این نوع درگیری، در این واقعیت جدی و پیچیده نهفته شده که ایران هنوز امنیت رژیم سوریه را بخشی از امنیت خود می داند؛ و درحالیکه ایران و سوریه از زمان هجوم امریکا به عراق در سال 2003 خود را -با تقویت حامیانشان در منطقه- برای رویارویی با این کشور آماده کرده اند، واشنگتن تا کنون به دنبال سیاست های واکنشی تر در مطابقت با توسعه های منطقه ای بوده است. واشنگتن باید مراقب باشد در دام دوگانه سیاست های خاور میانه گرفتار نیاید.
واشنگتن باید در چارچوبی عمل کند که سوریه پیش تر در تلاطم جنگ داخلی خود گرفتار شده باشد، که تنها قابلیت تشدید شدن و احیانا سرایت به لبنان و عراق را داشته باشد. کشورهای عربی درگیر دو جنگ هستند. یکی نزاع بر سر قدرت در پایتخت هایشان است و دیگری، بر سر قدرت منطقه ای است که از آن حمایت خواهند کرد.
واشنگتن همچنین باید خود را از این اشتباه در آورد که رژیم بیمار سوریه بزودی نابود خواهد شد، [زیرا] این حکومت تحت حمایت ایران، عراق و لبنان قرار دارد و با ترور و شکاف در صف اعراب ترقی می کند. این امر هرگونه دخالت واکنشی یا عکس العملی امریکا در سوریه را با ابهامات و خطرات جدی همراه می سازد.
سیاست های امریکا در سوریه اکنون باید بر توسعه و سازمان دهی همکاری هایش با ترکیه، عربستان سعودی، و قطر متمرکز باشد که تمایل شدیدی به تغییر قدرت در حکومت سوریه دارند؛ امریکا باید از طریق عربستان سعودی و ترکیه از ارتش آزاد سوریه حمایت کند؛ در همراهی با متحدین منطقه ای و بین المللی، تحریم ها علیه این کشور را تقویت کند که در این رابطه می تواند علیه تجار سنی که همکاری نزدیکی با رژیم سوریه دارند تحریم هایی را اعمال کند؛ باید حضور دیپلماتیک خود در عراق و لبنان را حفظ و تقویت کند؛ به دنبال چهره های شاخص علوی و مسیحی بگردد و آنها را مطمئن کند که –در صورت تغییر رژیم- آنها را در [حکومت] سیاسی آینده سوریه بگنجاند.
و مهمتر از همه اینکه امریکا نباید در سوریه، جنگی را رهبری کند که در راهروهای سلطنتی خود پایتخت امریکا طراحی شده است."
اخبار ویژه
در دیدار هزاران نفر از زنان و دختران؛
بحران انرژی در سایه اختلافات نفت و نیرو؛
سکوت اصلاحطلبان
نظرات بینندگان
جدیدترین اخبار پربازدید ها
