آیا می توان به «تامین امنیت ملی»، طبق متن برجام و قطعنامه 2231 خوشبین بود؟

به گزارش سرویس سیاسی پایگاه 598، ممکن است یک رئیس جمهور اعتقاد داشته باشد که: ” امنیت... تنها در بحث جنگ نیست + " و به همین دلیل حتی اگر توان موشکی ما تضعیف شود، دلیلی ندارد که تصور کنیم امنیت ما خدشه دار شده است! همین که امنیت برای فعالیت های اقتصادی، سیاسی و اجتماعی فراهم بشود هم کافی است! یا حتی ممکن است معتقد باشد می توان با یک بیانیه، جلوی اجرایی شدن یک قطعنامه را گرفت[1] و اصلا مهم نیست طرف مقابل تا چه حد بر اجرایی شدن قطعنامه -ولو در صورت اجرای آن طبق تفسیر به رای شخصی خود- اصرار دارد.

اصلا شاید پیش بیاید که یک رئیس جمهور تصور کند وقتی به صراحت در پاراگراف سوم از ضمیمه B قطعنامه ۲۲۳۱ شورای امنیت سازمان ملل متحد قید شده و به تصویب اعضای شورای امنیت نیز رسیده که: ”ایران هیچ فعالیتی مرتبط با موشک‌های بالستیک طراحی شده با قابلیت حمل تسلیحات هسته‌ای صورت ندهد، از جمله شلیک هرگونه موشک با استفاده از چنین فناوری‌های مربوط به موشک‌های بالستیک، تا زمان ۸ سال پس از روز پذیرش برجام یا تا زمانی که آژانس بین‌المللی انرژی اتمی گزارشی ارائه دهد که جمع‌بندی مبسوط را تأیید کند" اما باز هم امنیت موشکی ما تضعیف نخواهد شد زیرا ما موشک های بالستیک خود را با نیت کلاهک جنگی نساخته ایم!!

اما مع الأسف، حقیقت چیزی فراتر از این تصورات است که البته با نیت خیر و تلاش عالی برای تعالی ملت خویش راهی مبهم را پیموده است.

جناب آقای روحانی دیشب (یکشنبه 11 مرداد) در گفتگوی مستقیم با تلویزیون در بحث امنیت ملی اذعان نمودند توافق با غرب درخصوص مسائل هسته ای، به هیچ عنوان امنیت ملی کشورمان را تحت الشعاع قرار نمی دهد. اما جستاری ساده درخصوص محدودیت های بلندمدت موشکی، نگرانی هایی را به وجود می آورد که با توجه به گذشته ی سیاه دول غربی در زمینه ی بهانه جویی برای ستیزه با ملت ایران و نظام اسلامی، نمی توان ساده از کنارشان گذشت.

محدودیت هشت ساله درخصوص شلیک موشک های بالستیکی که با قابلیت حمل کلاهک هسته ای طراحی شده اند به این معنی است که ایران حق استفاده از موشک هایی نظیر سجیل، قدر H، قدر F، شهاب 3، قیام و فاتح را نخواهد داشت. زیرا طراحی این موشک ها به نحوی است که به راحتی می توان سر جنگی موشک را –صرف نظر از اینکه بارانی، معمولی یا بلاست باشد- با کلاهک هسته ای جایگزین کرد.

شاید اگر کاخ سفید یا هم پیمانانش برای آتش افروزی های پیشین خود علیه ایران و حتی کشورهای دیگر به هر دستاویزی متمسک نمی شدند می توانستیم قدری خوشبینانه به مسئله نگاه کنیم و امیدوار باشیم که قابلیت تعویض سر جنگی انفجاری موشک سجیل با کلاهک هسته ای، به چشم غرب نمی آید! اما آیا در مواجهه با دشمن باید خوشبین بود؟!

جالب است که هنوز جوهر توافق خشک نشده، امریکا تلاش برای فروش موشک های پیشرفته خود را به متحدینش در غرب آسیا و حاشیه ی خلیج فارس آغاز کرده است! اخیرا عربستان سعودی معامله ای به ارزش 5.4 میلیارد دلار امریکا، بابت موشک های PAC-3 با پنتاگون منعقد کرده + و همچنین وزیر امور خارجه ی امریکا، سفری نیز به قطر داشته تا آنها را متقاعد کند که امنیت متحدین خود را در مقابل ایران حفظ خواهد کرد.

این در شرایطی است که ایران تا 8 سال حق پرتاب حتی یک موشک که صرفا قابلیت حمل کلاهک هسته ای را دارا باشد نخواهد داشت، حتی اگر عملا هیچگاه موشک های خود را به کلاهک مزبور مجهز نکند! زیرا در متن قطعنامه فقط به قابلیت طراحی سر جنگی هسته ای برای موشک ها اشاره شده است نه استفاده از آن! با این وصف، درحالی که کشورهای مجاور یک به یک به موشک های پیشرفته ی امریکایی مجهز و مجهزتر می شوند و رژیم صهیونیستی نیز دست از تهدیدات خود برنداشته، ایران حق هیچگونه فعالیت مرتبط با موشک های پیشرفته ی خود را نخواهد داشت!