سینمای بی‌اعتنا/ بعد از مدت‌ها؛ دفاع مقدس

 آويني فيلم - طرح اكران مخاطب خاص از دوم آذرماه در بي رغبتي شوراي صنفي نمايش، بالاخره پس از كش و قوس هاي فراوان درباره عدم توجه به سينماي دفاع مقدس، توانست فيلمي ارزشي را روي پرده برد كه البته فقط براي خالي نبودن عريضه است.

«گلوگاه شيطان» به عنوان سومين ساخته سينمايي حميد بهمني كه برخلاف تك آثار اين چندساله ژانر دفاع مقدس، بطور مستقيم به درون جبهه هاي جنگ رفته و روايتگر عمليات شناسايي والفجر8 و توصيف گروهي از غواصان است كه براي شناسايي و آماده سازي عمليات والفجر8 اقدام مي كنند و به اين نتيجه مي رسند كه شرايط خطرناك است. آنها دست به طراحي جديدي مي زنند و در اين كشمكش عراقي ها متوجه جريان مي شوند.

فيلم مقطع زماني بين سالهاي 62 تا 64 را روايت مي كند و در آن عمليات هوايي و جنگ در آب و خشكي به تصوير كشيده مي شود.

نكته جالب اما در مورد تصويربرداري زير آب و نمايشي تازه از جلوه هاي ويژه در اين سينما محسوب مي شود كه جذابيت بيشتري را نيز به اينگونه آثار تزريق كرده است.

اين فيلم را بايد بهترين فيلم كارنامه حميد بهمني دانست كه در اين قياس، از رتبه بالاتري نسبت به دو كار قبلي او قرار مي گيرد چرا كه در آن جنبه هاي حماسي و حديث نفس انسان ها استفاده شده و به نوعي ارزش هاي والاي سينماي دفاع مقدس را مي توان در "گلوگاه شيطان" به وضوح مشاهده كرد.

ساخت اين فيلم زماني 16 ساله را از ابتداي نگارش تا نهايتا اكران به خود ديده اما با وجود همه تلاش ها براي اكران شدن، از جشنواره سال گذشته تا به الان جايي جز اين طرح چندسئانسي، نداشت.

طرح "گلوگاه شيطان" در سال ۱۳۷۲ ايده اوليه كار آن طرح و پايه ريزي شد. در سال ۱۳۷۴ اين طرح به تصويب رسيد و حدود ۶ ماه كار تحقيق اين فيلم هم زمان برد و ۲ سال هم نوشتن كار به طول انجاميد و در وزارت ارشاد و بنياد سينمايي فارابي آن زمان به تصويب رسيد. در همان مقطع هم پروانه ساخت دريافت كرد اما در آن زمان جلوي ساخت آثار سينماي دفاع مقدس گرفته شد و سرانجام پس از اين همه سال توانست نگاهي تازه را در سينماي دفاع مقدس به نمايش بگذارد اما چه فايده!

اين فيلم بايد متناسب با ايام مناسبتي همچون هفته دفاع مقدس روي پرده مي رفت تا مخاطبان اين آثار و حتي طيف مردم متعهد نيز دوباره با سينما آشتي كنند؛ نه اينكه كنج عزلت سينما را به خود ببيند و تنها در طول يك ماه به شكلي كاملا محدود فقط به نمايش درآيد بي آنكه شرايط جذب مخاطب را در اين فقط زماني و مكاني داشته باشد.

ژانر سينماي دفاع مقدس نياز به حميات جدي تر و بيشتري دارد تا به سال هاي اوج خود در دهه 60 برگردد نه اينكه حتي با وجود برخي كارگردانان متعهد، چشم انتظار گوشه اين پرده سينما بماند تا احيانا زماني را به اين محتواي ارزشي اختصاص دهند.