قربانی کردن قانون به نفع فرد!
رویکرد خصمانه اعضای شواری همکاری در قبال سوریه، انگیزههای گوناگونی داشته ولی به باور اغلب کارشناسان منطقه، القاءات استکبار جهانی عامل مضاعفی در تولید نفرت و خصومت میان اعراب منطقه و سوریه بوده است.
به گزارش خبرنگار
خبرگزاری فارس در دمشق، مردم کشورهای عربی حاشیه خلیج فارس هنوز خدمات به
یادماندنی دمشق را در آزادی کویت از اشغال صدام حسین فراموش نکرده و نقش
نخبگان علمی و آکادمی و کارگران فنی سوریه در توسعه و آبادانی کشورهای عربی
خلیج فارس قابل اغماض و چشم پوشی نیست.
دولت و ملت سوریه طی 9 ماه اخیر در انتظار پاسخ آن خدمات و آن زحمات بوده که حافظ اسد در کویت و عربستان سعودی در دوران جنگ دوم خلیج فارس و آزادی کویت کشیده بود. پاسخ از آن سوی شبه جزیره عرب آمد ولی در آن مزه و بوی بی وفایی، نامردی و بی معرفتی بود.
تمام آگاهان به مسائل خاورمیانه به خوبی می‌دانند که نقش "سیاست و مواضع سیاسی و دیپلماتیک"، "حواله های دلاری"، "اسلحه و تدارک و ارقام لجستیگی"، "فتوا، بیانیه‌های روحانیون سلفی و سنی تندرو"، "تمام امکانات جنگ نرم ، جنگ روانی و رسانه‌ای"، "بقایای القاعده و افراد مسلح، گروه های سلفی، جهادی و وهابی"، کشورهای شورای همکاری خلیج فارس به ویژه قطر و عربستان سعودی در روند و گسترش بحران سیاسی ـ امنیتی سوریه برجسته و مشهود بوده است.
کشورهای عربی حاشیه خلیج فارس در موضع‌گیری منفی و خصمانه علیه دمشق پیشگام بوده و پیام ملک عبدالله بن عبدالعزیز آل سعود در اوت 2011 سرآغاز حمله علنی و تهاجمی شورای همکاری خلیج فارس علیه دولت بشار اسد بوده است.
پس از این، سیاست همگرایی و انطباقی شورای همکاری خلیج فارس با سیاست‌های ناتو و محور ائتلافی فرا آتلانتیکی ضد دمشق تشدید شد و با خروج سفیران قطر ،عربستان سعودی، بحرین و کویت از دمشق، روند مناسبات سوریه و شورای همکاری خلیج فارس وارد مرحله خطرناکی شد.
انتقال مشکوک و توطئه آمیز ریاست دوره‌ای شورای وزیران خارجه اتحادیه عرب از نماینده دولت خودگردان فلسطین به نخست وزیر و وزیر خارجه قطر در ازای حقوق سه ماهه عقب مانده کارکنان دولت خودگردان و کرانه باختری رود اردن، سرآغاز تکوین و تشکیل بحران روابط میان دمشق و اتحادیه عرب بوده است.
در سایه ریاست قطر بر شورای وزیران خارجه اتحادیه عرب، شورای همکاری خلیج فارس و باشگاه پادشاهان عرب(شورای همکاری خلیج فارس + مراکش و اردن) ابتکار عملی برای فیصله دادن به بحران سوریه به نام اتحادیه عرب مهندسی و طراحی کردند و این موضوع را پهنه بحران سوریه به سطوح دیگری ارتقا و توسعه داد.
تعلیق عضویت سوریه در اتحادیه عرب و تحمیل انواع مجازات‌های اقتصادی و اعتباری علیه دمشق، مشکلات و معضلات متنوعی برای دولت سوریه به وجود آورد و گستره انزوای منطقه‌ای و تحمیلی علیه بشار اسد تشدید کرد.
موضوع امضای پروتکل اعزام هیات بازرسان اتحادیه عرب به سوریه در روابط میان دمشق و اتحادیه گسل ژرفناکی ایجاد کرد. وساطت برخی کشورهای عربی و به بن بست رسیدن اتحادیه عرب در تحمیل فشارهای پی درپی علیه سوریه، نبیل العربی و آل ثانی را به پذیرش برخی از خواسته‌ها و تعدیلات سوریه مجبور ساخت.
2 عملیات انفجاری و انتحاری روز جمعه دوم دیماه 1390 در دمشق، پیشواز ورود هیات بازرسان اتحادیه عرب به سوریه بود و سکوت معنی دار کشورهای شورای خلیج فارس در قبال انفجارها و کشته شدن مردم بیگناه دمشق، بخشی از منویات و مواضع ذاتی شیوخ و امیران عرب شبه جزیره عرب در قبال سوریه فاش و آشکار کرد.
رفتار سیاسی و مواضع خصمانه کشورهای همکاری خلیج فارس در ازای بحران سوریه تحت تاثیر عوامل و متغیرهای زیر است:
1ـ همگرایی و وابستگی این کشورها به سیاست منطقه ای آمریکا وناتو.
2ـ ضدیت با جبهه مقاومت.
3ـ پدیده ایران فوبیا و شیعه هراسی.
4 ـ مشکلات درونی و تهدیدات امنیتی و چالش‌های ساختاری.
شورای همکاری خلیج فارس در تنظیم سیاست خصمانه خود علیه دمشق از متغییرهای ذیل متاثر است:
1 ـ متغییر ظرفیت و توانمندی:
کشورهای عربی حاشیه خلیج فارس با توجه به چالش‌های ساختاری و تهدیدات سیاسی و امنیتی متنوع و جدی روبرو است و جهت براندازی، مهار و تعدیل سیاست بشار اسد از ظرفیت کافی برخوردار نیست.
2ـ متغییر اجماع و انسجام:
سیاست ضد بشار اسد در درون کشورهای همکاری خلیج فارس از انسجام و اجماع برخوردار نیست. امارات متحده عربی و عمان مواضع منفی و حادی علیه سوریه نداشتند.
3ـ متغییر رویکرد طایفه ای:
دوحه با داشتن روابط با اخوان المسلمین سوریه و ریاض با داشتن روابط تاریخی و سنتی با جریان سلفی و وهابی سوریه تاثیر بسزایی در طایفه ای کردن روند اعتراضات و معارضه سوریه داشتند. جریان اخوانی و طیف سلفی کشورهای عربی خلیج فارس نقش بسزایی در توسعه گستره مادی و معنوی بحران سوریه داشت. عمان، بحرین و امارات متحده عربی در طایفه ای کردن بحران سوریه نقش چندانی نداشتند.
4 ـ متغییر سیاست خارجی:
سیاست خارجی کشورهای عضو شورای همکاری خلیج فارس، رویکرد واحد و منطبقی نداشته لذا در قبال نقش و سیاست دمشق، سیاست و مواضع یکسان و واحدی نداشته است.
دوحه و ریاض در قبال دمشق در این برهه زمانی یک نوع همگرایی و اشتراک منافع و مصالح داشته لذا این‌دو در ظاهر و در کوتاه مدت یک سیاست واحد داشته ولی در باطن و در دراز مدت هر کدام از قطر و عربستان سعودی اولویت های خاصی در دامن زدن به بحران سوریه داشتند.
کویت و بحرین، ریاض را در سیاست متضاد و خصمانه علیه دمشق همراهی می‌کردند ولی عمان و امارات متحده عربی به دلایل متعددی در این چرخه حرکت نمی کردند.
کلام آخر
رویکرد خصمانه کشورهای خلیج فارس در قبال سوریه ، خاستگاه ها و انگیزههای گوناگونی داشته ولی به باور اغلب آگاهان به مسائل خلیج فارس، القاءات استکبار جهانی و عامل مناسبات اعضای این شورا با آمریکا عامل مضاعفی در تولید نفرت و خصومت میان کشورهای عربی خلیج فارس و سوریه داشته است.
سران عرب منطقه خلیج فارس به دلیل حضور نظامی گسترده آمریکا در منطقه، تحت تاثیر سیاست خاورمیانه ای کاخ سفید و در معرض تهدید پنتاگون و سیا بوده لذا خود را مجبور به تمکین و انطباق با سیاست خصمانه آمریکا علیه ملت و دولت سوریه می بینند.
دولت و ملت سوریه طی 9 ماه اخیر در انتظار پاسخ آن خدمات و آن زحمات بوده که حافظ اسد در کویت و عربستان سعودی در دوران جنگ دوم خلیج فارس و آزادی کویت کشیده بود. پاسخ از آن سوی شبه جزیره عرب آمد ولی در آن مزه و بوی بی وفایی، نامردی و بی معرفتی بود.
تمام آگاهان به مسائل خاورمیانه به خوبی می‌دانند که نقش "سیاست و مواضع سیاسی و دیپلماتیک"، "حواله های دلاری"، "اسلحه و تدارک و ارقام لجستیگی"، "فتوا، بیانیه‌های روحانیون سلفی و سنی تندرو"، "تمام امکانات جنگ نرم ، جنگ روانی و رسانه‌ای"، "بقایای القاعده و افراد مسلح، گروه های سلفی، جهادی و وهابی"، کشورهای شورای همکاری خلیج فارس به ویژه قطر و عربستان سعودی در روند و گسترش بحران سیاسی ـ امنیتی سوریه برجسته و مشهود بوده است.
کشورهای عربی حاشیه خلیج فارس در موضع‌گیری منفی و خصمانه علیه دمشق پیشگام بوده و پیام ملک عبدالله بن عبدالعزیز آل سعود در اوت 2011 سرآغاز حمله علنی و تهاجمی شورای همکاری خلیج فارس علیه دولت بشار اسد بوده است.
پس از این، سیاست همگرایی و انطباقی شورای همکاری خلیج فارس با سیاست‌های ناتو و محور ائتلافی فرا آتلانتیکی ضد دمشق تشدید شد و با خروج سفیران قطر ،عربستان سعودی، بحرین و کویت از دمشق، روند مناسبات سوریه و شورای همکاری خلیج فارس وارد مرحله خطرناکی شد.
انتقال مشکوک و توطئه آمیز ریاست دوره‌ای شورای وزیران خارجه اتحادیه عرب از نماینده دولت خودگردان فلسطین به نخست وزیر و وزیر خارجه قطر در ازای حقوق سه ماهه عقب مانده کارکنان دولت خودگردان و کرانه باختری رود اردن، سرآغاز تکوین و تشکیل بحران روابط میان دمشق و اتحادیه عرب بوده است.
در سایه ریاست قطر بر شورای وزیران خارجه اتحادیه عرب، شورای همکاری خلیج فارس و باشگاه پادشاهان عرب(شورای همکاری خلیج فارس + مراکش و اردن) ابتکار عملی برای فیصله دادن به بحران سوریه به نام اتحادیه عرب مهندسی و طراحی کردند و این موضوع را پهنه بحران سوریه به سطوح دیگری ارتقا و توسعه داد.
تعلیق عضویت سوریه در اتحادیه عرب و تحمیل انواع مجازات‌های اقتصادی و اعتباری علیه دمشق، مشکلات و معضلات متنوعی برای دولت سوریه به وجود آورد و گستره انزوای منطقه‌ای و تحمیلی علیه بشار اسد تشدید کرد.
موضوع امضای پروتکل اعزام هیات بازرسان اتحادیه عرب به سوریه در روابط میان دمشق و اتحادیه گسل ژرفناکی ایجاد کرد. وساطت برخی کشورهای عربی و به بن بست رسیدن اتحادیه عرب در تحمیل فشارهای پی درپی علیه سوریه، نبیل العربی و آل ثانی را به پذیرش برخی از خواسته‌ها و تعدیلات سوریه مجبور ساخت.
2 عملیات انفجاری و انتحاری روز جمعه دوم دیماه 1390 در دمشق، پیشواز ورود هیات بازرسان اتحادیه عرب به سوریه بود و سکوت معنی دار کشورهای شورای خلیج فارس در قبال انفجارها و کشته شدن مردم بیگناه دمشق، بخشی از منویات و مواضع ذاتی شیوخ و امیران عرب شبه جزیره عرب در قبال سوریه فاش و آشکار کرد.
رفتار سیاسی و مواضع خصمانه کشورهای همکاری خلیج فارس در ازای بحران سوریه تحت تاثیر عوامل و متغیرهای زیر است:
1ـ همگرایی و وابستگی این کشورها به سیاست منطقه ای آمریکا وناتو.
2ـ ضدیت با جبهه مقاومت.
3ـ پدیده ایران فوبیا و شیعه هراسی.
4 ـ مشکلات درونی و تهدیدات امنیتی و چالش‌های ساختاری.
شورای همکاری خلیج فارس در تنظیم سیاست خصمانه خود علیه دمشق از متغییرهای ذیل متاثر است:
1 ـ متغییر ظرفیت و توانمندی:
کشورهای عربی حاشیه خلیج فارس با توجه به چالش‌های ساختاری و تهدیدات سیاسی و امنیتی متنوع و جدی روبرو است و جهت براندازی، مهار و تعدیل سیاست بشار اسد از ظرفیت کافی برخوردار نیست.
2ـ متغییر اجماع و انسجام:
سیاست ضد بشار اسد در درون کشورهای همکاری خلیج فارس از انسجام و اجماع برخوردار نیست. امارات متحده عربی و عمان مواضع منفی و حادی علیه سوریه نداشتند.
3ـ متغییر رویکرد طایفه ای:
دوحه با داشتن روابط با اخوان المسلمین سوریه و ریاض با داشتن روابط تاریخی و سنتی با جریان سلفی و وهابی سوریه تاثیر بسزایی در طایفه ای کردن روند اعتراضات و معارضه سوریه داشتند. جریان اخوانی و طیف سلفی کشورهای عربی خلیج فارس نقش بسزایی در توسعه گستره مادی و معنوی بحران سوریه داشت. عمان، بحرین و امارات متحده عربی در طایفه ای کردن بحران سوریه نقش چندانی نداشتند.
4 ـ متغییر سیاست خارجی:
سیاست خارجی کشورهای عضو شورای همکاری خلیج فارس، رویکرد واحد و منطبقی نداشته لذا در قبال نقش و سیاست دمشق، سیاست و مواضع یکسان و واحدی نداشته است.
دوحه و ریاض در قبال دمشق در این برهه زمانی یک نوع همگرایی و اشتراک منافع و مصالح داشته لذا این‌دو در ظاهر و در کوتاه مدت یک سیاست واحد داشته ولی در باطن و در دراز مدت هر کدام از قطر و عربستان سعودی اولویت های خاصی در دامن زدن به بحران سوریه داشتند.
کویت و بحرین، ریاض را در سیاست متضاد و خصمانه علیه دمشق همراهی می‌کردند ولی عمان و امارات متحده عربی به دلایل متعددی در این چرخه حرکت نمی کردند.
کلام آخر
رویکرد خصمانه کشورهای خلیج فارس در قبال سوریه ، خاستگاه ها و انگیزههای گوناگونی داشته ولی به باور اغلب آگاهان به مسائل خلیج فارس، القاءات استکبار جهانی و عامل مناسبات اعضای این شورا با آمریکا عامل مضاعفی در تولید نفرت و خصومت میان کشورهای عربی خلیج فارس و سوریه داشته است.
سران عرب منطقه خلیج فارس به دلیل حضور نظامی گسترده آمریکا در منطقه، تحت تاثیر سیاست خاورمیانه ای کاخ سفید و در معرض تهدید پنتاگون و سیا بوده لذا خود را مجبور به تمکین و انطباق با سیاست خصمانه آمریکا علیه ملت و دولت سوریه می بینند.
اخبار ویژه
شایعه دیدار ایلان ماسک با سفیر ایران:
بررسی سندرم «خودتحقیری» در جریان سازش؛
مافیای واقعی فیلترشکنفروشی در ایران
نظرات بینندگان
فیلم و عکس
جدیدترین اخبار پربازدید ها
