الگوی تحول درعلوم انسانی درگزارش هواشناسی

به غیر از بچه هایی که اطلاعات مربوط به مسائل نظامی را سر در می آورند و یا خانواده هایی که این روزها بچه هایشان در منطقه تنگه هرمز در حال مانور نظامی هستند، کسی دیگری هست که در گوشه ذهنش، دلیل خاصی برای فکر کردن به واقعیتی که این روزها  در تنگه هرمز در حال جریان است داشته باشد؟ اصلا فرض را بر این بگیرید که شما یک داستان نویس هستند و قرار است یکساعته یک داستان 10 صفحه ای راجع به این رزمایش نبویسید و شرط قبولی آن هم این است که بیشترین شباهت به واقعیت را داشته باشد. آیا اصلا چیزی برای تخیل کردن گوشه ذهنتان پیدا می کنید؟

می دانید، ما واقعا نیاز داریم که به مسائلی از این دست، مثل یک قسمتی از زندگی واقعی فکر کنیم! مسئله این است که اتفاقات نظامی هم قسمتی از واقعیت گوشه و کنار زندگی آدمهاست. اشتباه برداشت نشود، اصلا منظورم از فکر کردن به یک اتفاق نظامی، دلایل سیاسی آن نیست. علت «باید» دار شدن توجه کردن و فکر کردن به یک مانور نظامی، اصلا حساسیت سیاسی آن در این روزها نیست. اگر این مانور در تنگه هرمز نبود و ما در نزدیکترین زمان ممکن به درگیر شدن با غرب هم به سر نمی بردیم، باز هم چیزی از اهمیت این رزمایش در زندگی روزمره ما کم یا زیاد نمی شد!

امروز ظهر آقای محمد اصغری، پدیده بی بدلیل خبررسانی ایران معاصر، کاری کرد که ثابت شد که او هنوز مسئولانه ترین و در عین حال عالمانه ترین نگاه در تامین اطلاعات روزمره مردم را داراست!

امروز اولین برف بهاری تهران و نیمه شمالی را پوشانده بود و به همین دلیل  هم خبر اول «اخبار14» به هواشناسی اختصاص داشت. محمد اصغری که از درون حیات جام جم و از وسط برف با استودیو ارتباط زنده داشت، در پایان خبر هواشناسی گفت که: علی جان(منظورش همان مجری عصاقورت داده جوان اخبار 14 می باشد، نه مجری برنامه فیتیله!) یادت هست که الان در منطقه تنگه هرمز، بچه های نظامی در حال انجام یک رزمایش هستند(و جواب مجری عصا قورت داده که: بله!) ما دو روز پیش یک اطلاعیه برای محدوده تنگه هرمز صادر کردیم که همچنان برای امروز نیز پابرجاست. یعنی در ارتفاع 5 هزار تا 10هزار پایی، همچنان سرعت باد 15کیلومتر بر ساعت است.(اگر درست یادم مونده باشه!)

از نظر احمد شماملو علامت تعجب تنها برای جایی قابل استفاده است که واقعا جمله معنای تعجب بدهد. اگر مطمئن بودم که خواننده عزیز در خواندن مطلب دچار مشکل نمی شود، حتما به جای همه علائم نگارشی، علامت تعجب می گذاشتم و چند تا علامت تعجب هم وسط متن ول و رها می گذاشتم که بفهمید من چقدر حیرت کرده ام از این اتفاق! و اگر بیکار بودم، رو کم کنی، می نشستم چند صد فایده برای این کار محمد اصغری مینوشتم! که یک مسئله خاص نظامی را چقدر راحت سر ناهار مردم مهمان کرد. چقدر راحت به خانواده هایی که فرزندان و پدرها و همسرهایشان در حال فعالیت در رزمایش هستند این دلگرمی را داد که حتی هواشناسی هم به یاد شما هست، چه برسد به بقیه جاهای کشور. چقدر راحت به آن ها تلقین کرد که بچه های شما سر سفره ناهار مردم مهمان شده اند و یادشان با غذای ظهر مردم قورت داده خواهد شد!

بعضی چیزها هستند که اگرچه دور از دسترس مردم هستند، اما اهمیت آنها به ما می گوید که باید آنها را به مردم نزدیک کنیم. چرا این رزمایش برای مردم دنیا پیام ملموس در زندگی روزمره دارد، اما برای مردم ما مثل یک امر انتزاعی ذهنی و هپروتی می ماند؟ میدانم که یک توجیه خنده دار پشت سر آن است! این توجیه که خبر داشتن مردم، باعث اضطراب آنها می شود. اما می بینید که این توجیه از علم ارتباطات در تمدن کبکها به علم ارتباطات در تمدن های انسانی رسوخ کرده است و انسان برای خلاصی از آن نیاز به بومی سازی علم ارتباطات برای بشر دو پا می باشد! ریشه اش هم در این است که مکانیزم دفاعی کبکها در مقابل خطر اجتناب ناپذیر، سر در برف کردن و حفظ امنیت روانی در عین وجود خطر واقعی است. در حالی که جامعه انسانی اصلا با مکانیزم دیگری امنیت روانی و واقعی خود را تامین می کند. قدر متیقن این مکانیزم این است که انسان دو پا از مواجه با یک خطر فرار نمی کند و یا خود در به بی خبری نمی زند. در مقابل سعی می کند تکیه گاه های جدیدی برای خود پیدا کند که البته انسانها خود در این قسمت با هم فرق می کنند گاهی تکیه گاه هایی که انتخاب می کند خراب شدنی است(مثل تکیه کبک به عالم بی خبری درن برفها!) و برخی تکیه گاه ها نشکستنی!