استیلی: رفتن به پرسپولیس بزرگترین اشتباه من بود

به گزارش پایگاه 598 به نقل از خبرآنلاین، حمید استیلی؛ هرگز از خاطره ها محو نمی شود. به خصوص آنهایی که همزمان با ضربه سر او، همانی که دور از دستان"کیسی کلر"وارد دروازه آمریکا شد مشت گره کردند و به هوا پریدند. او یکی از ستاره های نسل قدیم فوتبال ایران است. نسل سال 98 در جام جهانی فرانسه که بعید است دوباره تکرار شود. هنوز هم که هنوز است در هر کجای دنیا که دیداری نمایشی باشد نام حمید استیلی هم دیده می شود.

او این بار به همراه عقاب آسیا که یکی دیگر از نود و هشتی ها است سفری به تورنتو کرد تا به نام ایران و خلیج فارس و در جمع هزاران ایرانی دوباره پا به توپ شود و برگی از خاطرات را ورق بزند. با کاپیتان سابق پرسپولیس و تیم ملی درباره این مسابقات گفت و گو کرده ایم که در زیر می خوانید:

*هیجان این که هنوز در همه جای دنیا برای بازی های نمایشی تیم ملی از شما دعوت می کنند را توصیف کنید.

جا دارد از همه ایرانی هایی که آمدند و بازی را از نزدیک دیدند تشکر کنم. ما در یک روز دو بازی سنگین انجام دادیم که خب سخت بود.به خاطر ایرانی های عزیزی که اینجا بودند آمدیم و با دو بازی سخت قهرمان شدیم.این لطف ایرانی هاست که همیشه از ما در ذهن شان خاطره های خوبی دارند، مخصوصا در جام 98. دیروز من و عابدزاده جز کسانی بودیم که در جام 98 بازی کرده بودیم و بچه های دیگر هم کنارمان بودند مثل آقای عبدی آقای عابدیان و بچه های دیگر که خاطره آن روزها برای مان زنده شد. ولی از لحاظ بدنی خیلی آماده نبودیم، من خودم پایم را نزدیک به دو ماه پیش عمل کرده بودم و حتی الان هم درد خیلی زیادی دارم، ولی خب به خاطر مردم عزیز و ایرانی های عزیزی که در تورنتو هستند بازی کردم.

*شما از اولین کسانی بودید که تیم 98 را پایه گذاری کردید و برای بازی خیریه به رشت رفتید. چه اتفاقی افتاد که بعد از آن کمتر این تیم بازی انجام داد.

آن زمان برای یکی از ورزشکارهایی بود که به پول و دیه نیاز داشت به ما گفتند بازی خیریه برگزار کنیم، من هم با آقای کاشانی مساله را در میان گذاشتم و قرار شد تیم 98 را جمع کنیم که خیلی کار سختی بود، ولی توانستیم همه را جمع کنیم و حتی نادر محمدخانی را از انگلیس آوردیم و 80 -90 درصد تیم را جمع کردیم و به رشت رفتیم. آنجا هم هوا بارانی بود و با وزن های خیلی زیاد. تنها چیزی که خیلی نشان داده می شد وزن بدن های مان بود که خیلی بالا رفته بود. ولی خب پول خیلی خوبی جمع شد و توانستیم به  آقای مهرداد زاهری( بچه فومن که با ماشینش تصادف کرده بود و باید دیه می داد) کمک کنیم تا ایشان از زندان بیرون بیاید. بعد از آن در خیلی از مراسم های دیگر تیم 98 می رفتند و بازی می کردند ولی استارتش از آنجا بود.

*از این که در کانادا و برای نام خلیج فارس به میدان رفتید چه احساسی داشتید؟

چیزی که واقعا باعث شد به اینجا بیاییم نام خلیج فارس بود که ما حساسیت زیادی نسبت به این نام داریم و این عرب ها مدام می گویند خلیج عرب و ما از این بابت که اسم این تورنمنت خلیج فارس بود و برای خاطر ایرانی های عزیز که اینجا هستند، در یک زمان کوتاه و با یک پرواز خیلی طولانی به اینجا آمدیم و بازی را برگزار کردیم.

*حمید استیلی در مسیر مربی گری با موفقیت پیش می رفت ولی یک باره تصمیم گرفت وارد مسائل مدیریتی شود. به نظر شما این تصمیم اشتباه نبود و روی مساله مربی گری شما تاثیر نداشت؟

من بیشتر روی کار مربی گری تمرکز دارم و هر جا هم رفتم توانستم شاگردهای خیلی خوبی را تحویل ورزش بدهم. این اواخر هم راه آهن بودم و نزدیک به 70-80درصد بازیکن های ما را تیم های دیگر بردند. من نزدیک به یک نیم فصل در این تیم بودم و در شاهین بوشهر و پرسپولیس هم کار کردم. البته نتایج یک مقدار نوسان داشت. یک وقت هایی خیلی خوب بودیم و یک وقت هایی ضعیف عمل می کردیم، ولی سعی کردیم بازیکنان مان از نظر اخلاقی خوب باشند. در بحث مدیریتی که وارد شدم ناخواسته بود و دست خودم نبود.خیلی هم مایل نبودم وارد این مساله شوم که جز هیات مدیره پرسپولیس باشم، چون هر کاری هم انجام بدهی باز بازنده هستی و در حقیقت یک بازی دو سر باخت است.توقع زیادی از این تیم وجود دارد و اینکه مردم ما را با فوتبال می شناسند. این که وارد هیات مدیره شوم خیلی خوب نبود و بنا به دلایلی عضو هیات مدیره شدم که بتوانم یک کمکی کرده باشم، ولی دیدم آن قدر آن زیرساخت خراب است که هر کاری کنیم نمی توانیم درستش کنیم.واقعا یک ویرانه است که در داخلش هر کار مثبتی هم انجام بدهید آن قدر مانع می گذارند که همه ملاحظه کار می شوند و سعی می کنند خودشان را کنار بکشند و جلو نیایند. من پیش از این در پیشکسوت های پرسپولیس و آکادمی پرسپولیس هم بدون هیچ چشم داشتی فعالیت کردم، ولی کار در هیات مدیره خیلی سخت است چون باشگاه زیرساخت های اولیه را ندارد. برای وارد شدن به این عرصه من تمایل نداشتم. سال گذشته هم به راه آهن رفتیم و هم باشگاه را خریدیم و هم یک کارهایی انجام دادیم که واقعا به فوتبال کشورمان کمک کرد.

*شما سال قبل ،پیش از ماجرای دعوای سیاسی تیم خوبی داشتید و ستاره های خوبی هم به فوتبال معرفی کردید.از نظر فنی هم خیلی بالا بودید. به عنوان کسی که در این مدت تجربه مدیریت در بخش خصوصی فوتبال را دارید، به نظر شما واگذاری این تیم ها بالاخره انجام می شود و آیا این طرح موفق می شود یا نه؟

امکان واگذاری و بستر مناسبی که بخواهند تیم ها را خصوصی کنند، هنوز وجود ندارد. به این دلیل که بزرگترین درآمد تیم ها پس از خصوصی شدن تلویزیون است که تلویزیون ما دولتی است و اصلا نمی توانیم این کار را انجام بدهیم. یا از طریق فروش البسه است که این کار هم خیلی سخت است.در کشور ما قانون کپی رایت وجود ندارد، به همین دلیل نمی توانیم این کار را انجام بدهیم. خصوصی سازی مستلزم این است که دولت کمک، حمایت و نظارت کند و در یک دوره حدودا 5ساله وام های کم بهره به این دو تیم بدهد تا استقلال و پرسپولیس بتوانند جان بگیرند و از طریق تلویزیون که بزرگترین اسپانسر همه تیم های دنیا است بشود این کار را انجام دهند. در حال حاضر خیلی سخت است، ما تیم راه آهن را گرفتیم هیچ درآمدزایی نداشتیم و فقط هزینه بود. ما این هزینه را می کردیم که در طول سه تا 5سال آینده بتوانیم از طریق فروش بازیکن به یک درآمدی برسیم. من تست می گرفتم و بازیکن می آوردم اما بازیکنی که ما تست گرفتیم و آوردیم، ظرف 9ماه بازیکن تیم ملی شد. یعنی آن قدر ما پتانسیل در کشورمان داریم که باید اینها را خوب آموزش و پرورش بدهیم که این دو خیلی مهم است که هم باید فنی باشد و هم اخلاقی.

*دوری حمید استیلی از فوتبال تا چه زمانی ادامه دارد؟

ما در فوتبال هستیم. من کسی نیستم که در حاشیه باشم، بعضی اوقات ناخودآگاه ما را به حاشیه می برند، ولی در کل اهل حاشیه نیستم و دوست دارم کاری که انجام می دهم نتیجه خدمتم را ببینم  و بیشترکار فنی و اخلاقی انجام بدهم. الان هم بیشتر کنار هستم و گاهی هم وارد می شوم. من فوتبال را دوست دارم ولی باید شرایط فراهم باشد.

*اخیرا درباره مهدی طارمی گفته بودید باید به او حق زندگی بدهند و حتی اگر دوست دارد به کویت برود. ولی این حرف شما بازتاب منفی داشت و می گفتند چرا به او توصیه نکردید به اروپا برود.

در کشور ما فوتبالیست ها یک زمان خاصی دارند و ما این را تجربه کردیم. مهدی طارمی در شاهین بوشهر بازیکن خود من بود و من او را از جوانان گرفتم و آوردم.خیلی بچه خوبی است و واقعا خانواده خیلی خوبی دارد که مواظبش هستند. ولی برای فوتبالیست یک زمان های خیلی خاصی شانس به او رو می کند، اگر این شانس را نگیرد از دستش رفته. چون فوتبال ورزشی است که آسیب دیدگی زیاد دارد، مثلا همین سال گذشته رضا نوروزی با یک آسیب دیدگی رباط صلیبی اش پاره شد و کنار رفت. این بازیکن هم شرایط مالی و خانوادگیش را من می دانم.شرایط خوبی نیست الان یک پیشنهاد خوب از کویت دارد، حالا اگر همین پیشنهاد از اروپا بود خیلی بهتر بود، ولی برای یک سال خیلی بد نبود می رفت و از لحاظ مالی می توانست خانواده اش را ساپورت کند و بعد از یک سال برگردد و از پرسپولیس به اروپا برود. چون آدم از آینده خبر ندارد و نمی داند چه اتفاقی می افتد به علاوه این که مربی تیم ملی کسی است که بازیکن های خارج از کشور را راحت تر به تیم ملی دعوت می کند، آقای کروش لژیونرها را راحت تر قبول می کند و مهدی با قبول این پیشنهاد هم می توانست راحت تر به تیم ملی بیاید و هم می توانست از لحاظ مالی خانواده اش را ساپورت کند.

*فکر می کنید بزرگترین اشتباه دوران مربی گری شما چه بوده؟ خیلی ها می گویند رفتن به پرسپولیس یا نه گفتن به سرمربی گری تیم امید.شاید هم رفتن به کار مدیریتی راه آهن با آقای سیاسی و ...

من در دوران بازی به تمام درجات موفقیت رسیدم. بازی در تیم های نوجوانان، جوانان، بزرگسالان، رفتن به جام جهانی و گل زدن در جام جهانی. در کار مربی گری هم شاید در پرورش بازیکن موفق بودم، ولی نتوانستم نتایج خوبی به دست بیاورم. ولی رفتن به پرسپولیس بزرگترین اشتباه من بود. در آن شرایط خیلی اشتباه کردم، ولی فقط به خاطر رفاقت و دوستی رفتم و خیلی ضربه خوردم.

*حمید استیلی با گلی که به آمریکا زد در تاریخ ایران جاودانه شد. وقتی این هجمه های اخیر را می بیند و سر مسائلی که ربطی به او ندارد با او برخورد خوبی نمی شود چه حسی دارد؟

من سعی کردم همیشه صادق باشم.همیشه توکلم به خدا بوده. بعضی اوقات یک سری مسائل پیش آمده ولی من اصلا دخیل نبودم و خیلی نخواستم بیایم صحبت کنم.همیشه مردم را دوست داشتم و به آنها احترام می گذارم. هر جای دنیا که بودم حس خیلی خوبی به ایرانی ها داشتم و سعی کردم همیشه در کنارشان باشم.یک سال و نیم گذشته بود یک سری بچه ها از بنیاد خیریه برای بیمارهای سرطانی آمدند و به من پیشنهاد دادند که پیراهن را بفروشم که من هم پیراهن را دادم و به قیمت خیلی خوبی بالای یک میلیارد و 500 قیمت دادند و پولش را برای بیماران سرطانی دادم. البته خریدار یک نفر نبود چندین نفر این پول را دادند.پس از آن آقای کفاشیان و چند نفر آمدند و گفتند که این پیراهن به خاطر بازی ایران و آمریکا خاطره انگیز شده و به همین دلیل آن را به فیفا تقدیم کردند.