دكتر ناصر كلانتری افزود:
بخش عمدهای از
افراد مبتلا به كم خونی، دچار كم خونی تغذیهای ناشی از فقر آهن هستند.
وی
با بیان اینكه كم خونی در برخی گروههای سنی نظیر كودكان و نوجوانان بیشتر
مشاهده میشود، گفت: برخی افراد نیز در شرایط فیزیولوژیك ویژه، نیاز
بیشتری به آهن پیدا میكنند. به عنوان مثال اغلب زنان در ایام قاعدگی به
دلیل دفع بالای آهن، در دوران بارداری به علت نیازجنین به آهن در حین رشد و
همچنین در دوران شیردهی دچار كم خونی میشوند.
كلانتری ادامه داد: كودكان و نوجوانان به این خاطر كه در سن رشد قرار دارند، نیاز بیشتری به آهن مییابند.
دبیر
انجمن علمی تغذیه با شیر مادر با اشاره به اینكه سابق براین تصور میشد
تنها دختران نوجوان به علت روبرو شدن با مسائل دوره بلوغ نیازمضاعفی به خون
مییابند، اظهار كرد: اما اكنون طی تحقیقاتی مشخص شده كه بدن پسران نوجوان
نیز به منظور عضله سازی به دریافت بیشتر آهن احتیاج پیدا میكند.
این
متخصص تغذیه ضمن بیان اینكه اشخاصی در معرض ابتلا به كم خونی آهن قرار
میگیرند كه تغذیه مناسب نداشته باشند، اظهار كرد: هر فرد سالم باید تركیبی
از مواد غذایی مختلف چون نان، غلات، میوهها و سبزیها، لبنیات، گوشت،
حبوبات و مغزها را در سبد غذایی خود قرار دهد.
وی افزود: همچنین
افرادی كه از منابع حیوانی كمتراستفاده كنند، در معرض ابتلا به كم خونی
تغذیهای قرار میگیرند. گیاهخواران از جمله افرادی هستند كه احتمال ابتلا
به كم خونی در آنها به علت بهره كم ازمنابع تغذیهای حیوانی بالاست.
كلانتری
درباره اینكه آیا از جایگزینهای گیاهی نمیتوان برای جبران این كمبود
بهره جست، عنوان كرد: منابع گیاهی، جایگزینهای مناسبی نیستند. زیرا
بالاترین میزان جذب آهن از یك ماده غذایی با پایه گیاهی 7 تا 10 درصد است.
در حالیكه 20 تا 15 درصد آهن موجود در منابع حیوانی، پس از ورود به بدن جذب
میشود. به همین خاطر توصیه میكنیم این افراد حتی میزان كمی از گوشت را
در وعدههایی غذایی روزانهشان بگنجانند.
این متخصص تغذیه، كسلی،
خستگی، بدخلقی، گوشه گیری و كاهش تمركز را از جمله نشانههای كم خونی در
مرحله اول بیماری كه ذخایر آهن در مغزاستخوان، كبد و مانند آن كاهش
مییابد، دانست و گفت: با تشدید این وضعیت، خستگی، تپش قلب در حین حركت،
خستگی زودرس، رنگ پریدگی، كاهش رنگ لبها، تشدید عصبانیت، كاهش ظرفیت آموزش
در كودكان و كاهش ظرفیت كار در بزرگسالان تظاهر مییابد.
به گفته
كلانتری، منابع حیوانی و همچنین انواع ویتامینها بویژه ویتامین «ث»، موجب
افزایش جذب آهن و مواردی نظیر چای، حبوبات و نانهایی كه با جوش شیرین به
عمل آمده باشند، منجر به كاهش جذب آهن در خون میشوند.