حسن روحانی: آنچه به ما پیشنهاد می‌کنند صلح نیست، تسلیم‌شدن و خواری در برابر دشمن است

******

سخنران قبل خطبه‌های نماز جمعه دیروز تهران، حجت‌الاسلام روحانی نماینده مردم تهران در مجلس شورای اسلامی و رئیس کمیسیون دفاع مجلس بود که طی سخنانی پیرامون جهاد و جنگ از دیدگاه اسلام با طرح این سؤال که آیا جنگ و پیکار در میان انسان‌ها، مخصوص دوران و زمان خاصی می‌باشد؟ گفت: وقتی قرآن مجید را ورق می‌زنیم می‌بینیم از آغاز خلقت انسان بحث پیرامون خونریزی و کشتار بوده است. مسئله عداوت، کینه‌توزی، خونریزی از آغاز تاریخ به‌شدت در قرآن مطرح‌شده است. قرآن در مورد تاریخ انبیاء نیز می‌گوید: مردان به‌حقی که در کنار انبیاء مشغول پیکار بودند. هرگز سستی و ضعف را به خود راه نمی‌دادند و هرگز از میدان نبرد کناره‌گیری نمی‌کردند. جنگ و نبرد و جهاد مخصوص پیامبر اسلام نیست در دوران تمامی انبیاء وظیفه مقدس جهاد برای مردان خدایی وجود داشته است.

جنگ و جهاد و مبارزه مخصوص زمان و دوران خاصی نیست متأسفانه از دیرباز تاریخ بشریت با جنگ توأم بوده و امروز و فردا نیز چنین خواهد بود. اگر کسی بگوید که در آینده، بشر به تمدنی می‌رسد که حاضر باشد تمام سلاح‌های خود را منهدم کند و صلحی پایدار بسازد قطعاً ساده‌اندیشی کرده است. از هیچ‌یک از قدرت‌های موجود این کار برنمی‌آید. وی با اشاره به روایاتی از ائمه اطهار مبنی بر اینکه اگر دشمنان شما تن به صلح دادند و در برابر حق و عدالت تسلیم شدند شما هم در مسیر صلح حرکت کنید گفت: امروز کسی با صلح مخالف نیست آنچه دشمنان ما به ما پیشنهاد می‌کنند صلح نیست تسلیم شدن و خواری و ذلت انسان‌های حق‌جو و شکستن بانگ الله‌اکبر و تشویق متجاوز است وگرنه اگر کسی بخواهد در مقابل عدالت تسلیم شود، کسی مخالف صلح با او نخواهد بود و آن‌هایی که فریاد صلح سر ‌می‌دهند، می‌خواهند از این کلمه سوءاستفاده کنند.

آنچه اسلام ما را بر آن تشویق می‌کند مبارزه و جنگ تا احقاق حق و ابطال باطل است. وی با اشاره به حدیثی از امام باقر(ع) در تجلیل از مقام مجاهدان فی سبیل الله گفت: تمام نیکی‌ها و خوبی‌ها به بازوان انسان‌های رزمنده و مبارز، متصل است و این تعبیر امام باقر است که تا روز قیامت باقی خواهد بود. وی تأکید کرد: آمادگی یک ملت برای نبرد در میدان‌های جنگ همواره باید حفظ شود. آموزش بسیج مربوط به دوران و زمان خاص نیست و همواره باید این آمادگی حفظ شود. ممکن است بگوییم آمادگی همواره باید برای دفاع باشد؛ ولی باید بالاتر از این سخن گفت که یک ملت باید حتی آمادگی برای تهاجم داشته باشد. اگر ملتی صلح پایدار و استقامت می‌خواهد باید آمادگی جنگ داشته باشد. بسیاری از تئوریسین‌های دنیا می‌گویند برای استقرار صلح در یک جامعه تنها نیروهای دفاعی نیاز نیست بلکه آمادگی جنگی باید باشد. وی تأکید کرد تنها راه دفاع تعرض است آن‌وقتی دشمن می‌ترسد به ملتی هجوم آورد که بداند اگر هجوم کند مقابله‌به‌مثل می‌شود و هجوم متقابل را باید تحمل کند اگر ملتی قدرت تهاجم را نداشته باشد قدرت دفاع هم نخواهد داشت و اگر جامعه‌ای بخواهد مصون از حملات دشمنان باشد باید دارای یک بنیه نظامی قوی باشد و این مخصوص یک دوره مخصوص نیست. اگر نادانی دولت موقت نبود شاید جنگی این‌چنین بر ما تحمیل نمی‌شد، آن‌هایی که حتی تصمیم داشتند هواپیماهای اف-۱۴ ما را به آمریکا پس دهند و اگر شهید بهشتی‌ها و عزیزانی چون خامنه‌ای‌ها و هاشمی‌ها در شورای انقلاب نبودند، دولت موقت در تابستان ۵۸ آن‌ها را به آمریکا پس داده بودند. من نمی‌گویم خیانت یا عدم خیانت بلکه این‌یک نادانی و عدم تفکر صحیح برای یک ملت انقلابی بود.

وی در این زمینه نتیجه‌گیری کرد که آمادگی مردم برای دفاع و جهاد، آموزش نظامی، بسیج عظیم در جامعه، آمادگی یک ملت برای دفاع و حتی تعرض مربوط به برهه‌ای خاص از یک زمان نیست و فردایی که ان‌شاءالله ما جنگ را با پیروزی تمام کنیم، بازهم باید آمادگی نظامی خود را حفظ کنیم و اگر این آمادگی حفظ شد، در جامعه یک صلح پایدار خواهیم داشت و آن‌وقت است که می‌توانیم با آسودگی خاطر به سازندگی در این کشور ادامه دهیم.

وی سپس به تشریح عوامل مهم و اصلی تعیین‌کننده در میدان جهاد و همچنین عوامل شکست و پیروزی در میدان جنگ پرداخت و گفت: سه عامل برای دست‌یابی پیروزی درصحنه نبرد وجود دارد. عامل اول انسان و نیروهای مخلص؛ عامل دوم ابراز و وسایل لازم برای نبرد؛ و عامل سوم نصرت و رحمت خداوند و امدادهای غیبی و اراده حق و فتح از ناحیه خداوند است.

در دورانی از تاریخ بشر خیلی‌ها فکر می‌کردند که تکنولوژی و سلاح می‌تواند جایگزین انسان شود. ملتی که تجهیزات دارد برنده است. خیلی طول نکشید که همه متوجه این اشتباه شدند. بسیاری از نبردها در دهه اخیر ثابت کرد که نقش اصلی برای پیروزی در جنگ نقش انسان است به ماشین و تجهیزات برای ملتی که تصمیم گرفته باشند مقاومت کنند، چیزی جز آهن‌پاره نیست، گفت: شاید جنگ ویتنام و میدان نبرد افغانستان و جنوب لبنان درس‌های خوبی به آن‌هایی که در مغز خود این را می‌پروراندند که با دانش نظامی می‌توان بر ملتی سلطه یافت، داده باشد.

وی افزود جنگ پیکاری است میان اراده‌ها و زور تنها یکی از وسایلی است که بر یکی از طرفین درگیر تأثیر می‌گذارد و اساساً اراده‌هاست که پیروز خواهد شد. اگر ملتی برای پیروزی اراده کرد پیروزی آن ملت قطعی خواهد بود. رئیس کمیسیون دفاع مجلس شورای اسلامی افزود: توطئه‌گرانی که فکر کردند با بمب‌باران کردن مراکز اقتصادی و یا مسکونی ما می‌توانند یک ملت مؤمن را به‌زانو درآوردند در اشتباهی بسیار بزرگ بودند. مگر بمب باران توانست ملت ویتنام را به‌زانو درآورد. آمریکایی‌ها در جنگ ویتنام هفت میلیون تن بمب و موشک بر سر مردم ویتنام فروریختند اما آیا توانستند آن‌ها را به‌زانو درآورند؟ وی با اشاره به مقاومت کشورهای مختلف طی جنگ‌های معاصر گفت: جنگ تنها سرنوشت یک ملت را نیز تعیین نمی‌کند بلکه جنگ سرنوشت آینده یک ملت را نیز تعیین می‌کند. سرنوشت قرن‌های آینده یک ملت نیز گاهی در یک نبرد تعیین می‌شود مگر یک ملت را می‌شود در مقابل تجهیزات اهدایی ابرقدرت‌ها به‌زانو درآورد.

وی همچنین ضمن تشریح نقش تجهیزات و همچنین امدادهای الهی در سرنوشت یک جنگ گفت: اگر ما همه توانمان را در جنگ به کار بستیم رحمت خدا با ما است. ولی اگر این کار را نکردیم نباید در انتظار رحمت خدا باشیم. ما باید خود را مجهز کنیم و در این صورت با توکل به نیروی الهی فتح خداوند و  غلبه از ناحیه خداوند حتمی و قطعی است.

وی در خاتمه ضمن تأکید بر لزوم به‌کارگیری تمام امکانات ازجمله امکانات دانشگاه‌ها، کارخانه‌جات، وزارتخانه‌ها و غیره در خدمت جنگ گفت: بااینکه دولت خدمتگزار در راه جنگ قدم‌های مؤثری برداشته، اما قدم‌های بیشتری باید بردارد. دانشگاه باید همه تحقیقاتش در خدمت جنگ باشد. کارخانه‌ها و حتی بعضی از رشته‌های دانشگاهی و دبیرستانی در زمان جنگ باید تعطیل می‌شد و به آنچه ما امروز در مقطع جنگ نیاز داریم می‌پرداخت. ما اگر خلوص نیت و استفاده از امکانات خود جنگ دفاعی خود را ادامه دهیم قطعاً پیروزی قطعی نصیب ما خواهد شد.