به گزارش پایگاه 598 به نقل از کیهان، «ظاهراً برای دولت یازدهم خیلی اهمیتی ندارد که
تحریمها لغو بشود یا نشود، تعلیق بشود یا نشود، سرجایش باقی بماند یا
نماند، بلکه هدف اصلی همه مذاکرات یک سال و نیم گذشته ارتباط با آمریکا در
سطوح عالی و عادیسازی آن بوده است.»
رجانیوز نوشت: خبر واشنگتن پست این گزاره را تأیید میکند؛ «آمریکا در
اقدامی که شاید در میان نخستین توافقها با ایران پس از قطع روابط باشد، به
تهران اجازه داده که بخش حافظ منافع خود را در واشنگتن به مرکزی دیگر
منتقل کند و در مقابل، دفتر حافظ منافع آمریکا نیز به دفتر جدیدی در تهران
منتقل خواهد شد.»
به گزارش رجانیوز این پازل زمانی بهتر تکمیل میشود که فراموش نکنیم چندی
قبل حمید ابوطالبی معاون سیاسی دفتر رئیس جمهور در 22 فروردین 94 در صفحه
فیس بوک خود نوشت: «به نظر من ارزش آغاز تعامل ایران و آمریکا، بیش از
موضوع هستهای است؛ آنرا آسان از دست ندهیم.» یک هفته قبل از او هم در 14
فروردین 94 روحانی در سخنانی خطاب به مردم که از شبکه خبر سیما به طور زنده
پخش شد اظهار داشت: «بحث ما فقط هستهای نیست، این نیست که ما امروز
موضوعی به نام هستهای داریم و میخواهیم با دنیا مذاکره کنیم و این موضوع
تمام شود، این پله اول برای رسیدن به بام تعامل سازنده با جهان است.»
روحانی 28 شهریور 93 در گفتوگو با شبکه تلویزیونی انبیسی نیز گفته بود: «به هر
حال این عدم رابطه و شرایط ایران و آمریکا تا قیامت که نخواهد بود. به هر
حال زمانی در یک شرایط مناسبی، در دوره این دولت یا دولت بعدی و یا بعد از
آن، مسئله ایران و آمریکا حل خواهد شد.»
و البته پیش از همه اینها نیز هاشمی رفسنجانی بلافاصله بعد از توافق ژنو در
5 آذر 92 در گفتوگو با فایننشال تایمز در پاسخ به این سؤال که «اینکه
میگویید توافق ژنو خطشکنی بود، در واقع منظورتان شکستن ساختار تحریمها
بوده یا صحبت کردن با آمریکاییها؟» پاسخ میدهد: «یک قسمتش همین جا بود.
چون مذاکره با آمریکا یک تابو بود و این تابو آسان نمیشکست و بدون آمریکا
هم نمیشد این کار پیش برود...»
رجا نیوز تصریح کرد: همه این گزارهها نشان میدهد پرونده هستهای تنها یک
بهانه برای هدف بزرگتری بوده است که دولت یازدهم از روز اول تلاش خود را
برای رسیدن به آن کلید زده است. در شرایط کنونی نیز ظاهراً سرنوشت تحریمها
اهمیت چندانی ندارد بلکه در این مسیر، تعلیق و تعطیلی بسیاری از تأسیسات
هستهای کشور در برابر حفظ نظام تحریمها قرار است نخستین گام برای جلب
اعتماد دشمن باشد تا در ازای آن بتوان رابطه آمریکا را هر چه بیشتر گسترش
داد، شاید درست مانند ماجرای نامه 2003 که قرار بود خلع سلاح حزبالله
لبنان و حماس، اولین قربانی برای گسترش روابط با آمریکا باشند.»