محققان بر اين باورند كه پادتنهاي مهندسي شده آزمايشگاهي، نه تنها ميتوانند تومورهاي اوليه را از بين ببرند، بلكه بدن را از متاستاز دوردست كه در ساير بخشها گسترش يافته، پاكسازي ميكنند.
به گفته محققان، رويكرد آنها با ساير درمانهاي بالقوه كه براي سرطانهاي خاص بكار ميروند، متفاوت بوده و طيف گستردهاي از تومورهاي جامد را پوشش ميدهد.
اين فرآيند بر همان مكانيزمي تكيه دارد كه باعث ميشود بدن حيوانات، اندام پيوندي را پس بزند. در هر دو مورد، پادتنها كه شامل مولكولهاي تشخيصدهنده مواد خارجي در بدن هستند، سيستم ايمني را تحريك ميكنند.
آنها خود را به پروتئينهاي بافت خارجي متصل كرده و با استفاده از سلولهاي سيگنالدهنده به سلولهاي T هشدار ميدهند. زماني كه سلولهاي T با بافت خارجي تماس پيدا ميكنند، به آن حمله كرده و آن را از بين ميبرند.
محققان پادتنها را از موشهاي مقاوم در برابر سرطان جدا كرده و آنها را به همراه مواد شيميايي ديگر كه سلولهاي دندريتيك را فعال ميكردند، به موشهاي سرطاني تزريق كردند.
موشهاي گروه دوم يك واكنش ايمني نشان داده و براي بيش از يك سال عاري از سرطان باقي ماندند.
زماني كه سلولهاي T به شناسايي بافت سرطاني گسيل ميشوند، تكثير شده و نه تنها به تومور حمله ميكنند، بلكه همه سلولهاي متاستاز در ساير نقاط بدن را شكار ميكنند.
يارون كارمي، مولف ارشد اين تحقيق دريافت كه هم پادتنها و هم سلولهاي سيگنالدهنده دندريتيك براي محو كردن سرطان ضروري هستند. زماني كه محققان توانايي پادتنها براي اتصال به تومورها را مختل كرده يا جلوي قابليت از بين بردن تومورها توسط سلولهاي دندريتيك را گرفتند، سلولهاي T نتوانستند سرطان را از بين ببرند.
محققان با افزودن مواد شيميايي محرك رشد سلولهاي سيگنالدهي دندريتيك به پادتنها توانستند شش گونه مختلف سرطان را از بين ببرند.
دانشمندان علاوه بر آزمايش فرآيند خود بر روي موشها، همچنين آن را بر روي سلولهاي سرطاني انسان در آزمايشگاه اعمال كردند كه واكنش ايمني مشابهي را نشان داد. به اين منظور، پلاسماي خون 10 اهداكننده سالم براي جمعآوري پادتن جهت مقابله با چهار سرطان – دو سرطان ريه و دو سرطان مزوتليوما – گرفته شد.
پادتنهاي داراي فاكتورهاي محرك قادر بودند سلولهاي دندريتيك دو بيمار سرطان ريه را در آزمايشگاه فعال كنند.
اين نتايج در مجله نيچر منتشر شده است.