پاسخ به یک سوال کودکانه: آیا ما فقیریم؟

«ران لیبر»، مقاله‌نویس روزنامه «نیویورک‌تایمز»، که خود پدر یک دوقلو است، به این نکته اشاره می‌کند که بسیاری از والدینی که او می‌شناسد، همه از یک ترس مشترک رنج می‌برند و آن تربیت یک فرزند لوس و وابسته‌است. بنابراین لیبر، تصمیم گرفت کشف کند که والدین چگونه می‌توانند به فرزندانشان یاد بدهند بدون اینکه خود را همیشه محق دریافت پول بدانند، قدرشناس باشند و بفهمند پول چه نقشی دارد. لیبر، نتایج مطالعاتش را اوایل فوریه در کتابی با عنوان « نقطه مقابل لوس کردن» منتشر کرد.
 
بدترین اشتباهی که والدین ممکن است مرتکب شوند این است که پول را به یک «تابو» تبدیل کنند. درواقع او به والدین می‌آموزد که چگونه به تمامی سوالات پولکی فرزندانشان پاسخ مناسبی دهند. برخی از سوالات متداولی که کودکان معمولا در این رابطه می‌پرسند، شامل این موارد می‌شوند: آیا ما پولداریم؟ چرا فلان شخص بی‌خانمان است؟به گزارش اقتصادی نیوز، لیبر، برای رسیدن به این پاسخ‌ها، برخی اولیاء را با فرزندانشان و تمام سوالات مادی آنها روبرو کرد. اما پاسخ این سوال بسیار ساده‌تر از انجام این آزمایش بود. کودکان بیش از آنچه که والدین فکر می‌کنند، همه چیز را می‌فهمند. لیبر با بیان این مطلب افزود: کودکان به راحتی اضطراب ما را حس می‌کنند. نمی‌دانیم اگر ما سعی کنیم برای مخفی کردن حقیقت، به آنها لطفی کنیم هم متوجه می‌شوند یا خیر؟

چرا این سوال را می‌پرسی؟
با استفاده از تاکتیک «چرا این سوال را می‌پرسی؟» می توان با یک تیر دو هدف زد. اول اینکه با طرح این سوال، کمی زمان برای خود می‌خرید تا جواب این سوال را بدهید و دوم اینکه فرصت می‌یابید که بفهمید چه چیزی در دنیای کودکانه باعث پرسیدن این سوال شده‌است. لیبر معتقد است، بسیاری از سوالات پولی کودکان، از نوعی ترس نشأت می‌گیرد. مثلا کودکان بارها شنیده‌اند که والدینشان درباره بدهی‌های مالی، اقساط وام و ... باهم صحبت می‌کنند. شنیدن این سوالات، این ترس را ملکه ذهن آنها کرده که مبادا فقیر باشند. بچه ها معمولا در مدرسه بر سر اینکه والدین کدامیک پولدارتر است، با هم جدل می‌کنند.
 
وقتی سوالاتی از این دست پرسیده می شود، حفظ آرامش بسیار مهم است. باید سعی کرد اثری از اضطراب در صدای شما نباشد تا کودک کلا از واکنش احتمالی شما نگران نشود و سوال خود را بی‌جواب ببیند. قبول داریم که این‌کار دشوار است، به‌ویژه وقتی که کودک همزمان همین سوالات مادی را از مادرش هم می‌پرسد. 
 
با پرسیدن این سوال از کودک، که «چرا این سوال را پرسیدی» ترمز او کشیده می‌شود. شاید این حقه کارآمد باشد اما ممکن است کودک دوباره، وقتی بزرگتر شد بازهم این سوال را بپرسد. اگرچه لیبر معتقد است که والدین باید در بسیاری از موارد، برای اعلام میزان درآمد، خودشان پیشقدم شوند اما برای انجام این‌کار هم راههای درست و غلطی وجود دارد. یافتن بهترین شیوه و مناسب‌ترین زمان برای پاسخ به این سوال، به عوامل متعددی وابسته‌است. مثلا: آیا فرزندتان به قدری بزرگ شده تا ارزش پول را به‌خوبی بفهمد؟ آیا آنها تابحال خودشان درآمدی داشته‌اند؟ آیا تابحال با آنها راجع به میزان بودجه خانواده صحبت کرده‌اید؟
 
لیبر افزود: وقتی فرزندان، چندسال خودشان درآمد داشته باشند و چندسالی بتوانند راجع به بودجه خانواده فکر کنند، آنوقت می‌توانید به آنها بگویید چقدر درآمد دارید. لیبر می‌گوید: فرزندان ما زمانی متوجه ارزش پول و محدودیت درآمد می‌شوند که خودشان هم این شرایط را تجربه کرده باشند. تجربه نشان داده که در این‌صورت آنها این مساله را محرمانه نگه می‌دارند. 

شاید صحبت کردن راجع به میزان بودجه خانوار برای شروع بهترین گزینه باشد و به آنها کمک کند تا بفهمند این پول برای پرداخت همه هزینه‌های خانواده اعم از پرداخت هزینه برق، شهریه مدرسه و... است. ضمن اینکه این شیوه به‌جای اعلام یک رقم بزرگ، بهترین روش برای پاسخ دادن به سوال فرزندتان درباره درآمد شماست. 
 
اما پاسخ شما درباره یک سوال متداول دیگر چیست؟ وقتی فرزندتان می‌پرسد «ما چقدر فقیریم؟» باید چه پاسخی به او بدهید؟ آیا راه ساده‌تری هست که به این سوال پاسخ دهیم؟ لیبر این پاسخ را پیشنهاد می‌کند: افراد فقیر نمی‌توانند نیازهای اساسی خود نظیر غذا، لباس و دارو را تامین کنند اما ما همه آنها را داریم؛ پس فقیر نیستیم.

اما برای خانواده‌هایی که در شرایط سخت اقتصادی هستند ممکن است پاسخ به این سوال بسیار سخت باشد؛ بویژه وقتی که کودک متوجه می‌شود که باید شیوه زندگی خود را باتوجه به مشکلات پیش آمده تغییر دهد. مثلا او باید از تلویزیون کمتر استفاده کند، بسیاری از مسافرت‌ها لغو و خیلی از تفریحات او کم می‌شوند. لیبر در چنین مواقعی به والدین توصیه می‌کند تا پاسخ این سوال را تا حد ممکن واقع‌گرایانه تؤام با مثبت اندیشی بدهند. زیرا آینده مشخص نیست و هیچکس نمی‌تواند آن را تضمین کند. اما می‌توانید به فرزندانتان قول دهید که هر اتفاقی هم که بیفتد، دوستان و خانواده‌ای دارند که به آنها کمک می‌کند و شما نیز هرکاری می‌کنید تا کمترین تغییر منفی در زندگی او مشاهده شود