نیوزمکس نیز در این رابطه نوشت: ”اگرچه در بیانیه ای که اوباما قرائت کرد به صراحت آمده است که این، یک توافق قطعی است اما در نسخه ی فارسی بیانیه نه تنها توافقات لوزان را یک توافق اولیه [و فقط مبنای توافق نهایی] می دانند بلکه درباره ی تعهداتی که ایران باید به آنها پایبند باشد مبهم سخن گفته اند."
نیوزمکس در ادامه به تفاوت
های تشریح بیانیه می پردازد و می نویسد چیزی که موگرینی قرائت کرد 231 کلمه
بود ولی نسخه ی فارسی با 512 واژه تشریح شده بود. نمونه ی امریکایی نیز 1318 کلمه
دارد. اما تفاوت در تعداد کلمات تنها تفاوت این سه نیست. طاهری، مترجم نسخه ی
انگلیسی می نویسد: ”نسخه ی فرانسوی متن که موگرینی آن را قرائت کرد به اندازه ی
کافی مبهم و خلاصه است. اما بحث بر روی چیزی است که ایران از آن سخن می گوید.
نسخه ی فارسی به قدری مبهم است و طوری در آن سخن به میان آمده که گویی ایران بر هیچ چیزی توافق نکرده است یا اینکه تمام توافقات صورت گرفته است!! همچنین ایران نام نسخه ی فارسی بیانیه را بیانیه ی مطبوعاتی گذاشته در حالی که نسخه ی انگلیسی نکات کلیدی در بر دارد که درباره ی تمام آنتها تصمیم گیری شده است و فقط مقداری از جزئیات باقی مانده اند. اما تفاوت عجیب تر نسخه ی فارسی و انگلیسی در این است که در متن فارسی هرجا درباره ی تعهدات ایران و کارهایی که ایران باید انجام دهد صحبت شده، از فعل بدون فاعل کمک گرفته شده است. به عنوان نمونه در متن فارسی آمده است: تاسیسات هسته ای در فوردو باید به مرکزی برای تحقیقات پیشرفته ی هسته ای و فیزیک تبدیل شوند. اما گفته نشده که چه کسی باید این کار را انجام دهد. در عین حال کارهایی که امریکا و اروپایی ها باید انجام دهند در نسخه ی انگلیسی، به صورت شفاف بیان شده است.
در یک نمونه ی دیگر در نسخه ی انگلیسی می خوانیم: ایران تعداد سانتریفیوژهای خود را از 19000 به 6500 خواهد رساند. اما در نسخه ی فارسی به جای خواهد رساند (will cut) آمده است ایران قادر خواهد بود (shall be abale to cut)!"
اما در جاهای دیگری از این دو بیانیه تفاوت هایی به چشم می خورد که نه تفسیر متفاوت، بلکه تضاد مشخص را نشان می دهند. امریکایی ها در بیانیه ی خود به صراحت اعلام کرده اند ایران موافقت کرده تا از سانتریفیوژهای پیشرفته که هرکدام از آنها می توانند کار 10 سانتریفیوژ قدیمی را به تنهایی انجام دهند استقاده نکند. اما ایران در بیانیه ی خود ادعا می کند در لوزان توافق شده تا بر مبنای راه حل هایی که پیدا کرده اند ایران می تواند کار بر روی سانتریفیوژهای پیشرفته را در یک برنامه ی ده ساله انجام دهد (پس از ده سال).