سازمان جهانی کار میگوید: اگر کشورهای جهان با همین وضعیت کند فعلی در راستای حذف نابرابری جنسیتی دستمزد پیش روند، تا دستکم ۷۰سال دیگر هم در هیچ کشوری دستمزد برابر زن و مرد برای کار یکسان محقق نخواهد شد. گزارش تاکید میکند که حتی در کشورهایی مثل ایالات متحده امریکا یا بریتانیا که نزدیک به نیم قرن است، قانون «دستمزد برابر برای کار یکسان» را تصویب کردند، وضعیت کماکان به شکل روشنی تبعیضآمیز و نابرابر است.
بنا به این گزارش، زنان در کل ۷۷درصد درآمدی را کسب میکنند که به مردان برای همان کار پرداخت میشود. این وضعیت نابرابر برای زنانی که فرزند دارند، به مراتب شدیدتر است. سازمان جهانی کار میگوید: برای مثال در بریتانیا زنی که مادر ۲ فرزند است، در بیشتر موارد ۲۵درصد کمتر از همتایان مرد خود و سایر زنان درآمد خواهد داشت. جامعه ازسویی زنان را به فرزندآوری تشویق میکند، ازسوی دیگر نظام بازار کار به خصوص در کشورهای سرمایهداری بیشتر بر مبنای فردگرایی تنظیم شده و از نیروی کار مجرد استقبال میکند. نرخ نابرابری دستمزد برای مادران در بلژیک، هلند، پرتغال و اسپانیا ۱۰درصد است و تنها در فرانسه، ایتالیا و دانمارک است که نظام شغلی با زنان بچهدار رفتار بهتری دارد و مادران معمولا درآمدی همتای زنان بدون فرزند دارند. این درحالی است که براساس آمارهای سازمانهای جهانی کار، مردانی که فرزند دارند از مردان مجرد درآمد بیشتری دارند. نظام شغلی در جهان پدر شدن را ارج مینهد، اما درحالی که زنان را تشویق به فرزندآوری میکند، برای آنها وضعیت را نابرابرتر از قبل میکند. سازمان جهانی کار اعلام کرده که درحال حاضر ۵۰درصد زنان جهان شاغلاند. این درحالی است که ۷۷درصد مردان جهان کار میکنند. 20سال بعد از آغاز اجرایی شدن سند پکن، نرخ اشتغال زنان نهتنها پیشرفتی نداشته، کمتر هم شده است. در سال۱۹۹۵ درمجموع ۵۲درصد زنان جهان در بیرون از منزل اشتغال داشتند. گزارش همچنین تاکید میکند که یکسوم زنان دنیا با انواع آزارهای جسمی مواجهاند و تجربه تلخ این آزارها در زندگی شغلی آنها نیز تاثیر مستقیم دارد.