مخزن الاسرار دولت انگلیس +تصاویر

به گزارش پایگاه 598، سایت مشرق گزارش داد:  این سازمان انگلیسی، مسئول شنود و مراقبت اطلاعاتی به نفع دولت انگلیس است. در زبان انگلیسی به نام Government Communications Headquarters شناخته شده, نام اختصاری آن GCHQ بوده و در منطقه "دوفنوت" شهر "چلتنهام" مستقر است. تحت مدیریت مستقیم کمیته مشترک اطلاعات در کنار سازمانهای MI5 و MI6 و وزارت دفاع (DI) فعالیت می‌کند. مسئولیت این سازمان با وزارت امور خارجه است اما از آنجا که جزئی از این وزارت محسوب نمی گردد، دارای رییس خارج از پرسنل امور خارجه است. مهمترین شریک اطلاعاتی خارجی GCHQ، سازمان NSA ‌آمریکا است و در ادبیات اطلاعات و جاسوسی به آنها "خواهران اطلاعاتی" اطلاق می‌گردد.
 

تاریخچه

پس از جنگ جهانی اول بود که این سازمان تحت عنوان "موسسه کدیابی و رمزگشایی" دولت شروع به کار و تا سال 1946 تحت این نام فعالیت کرد. در طی جنگ جهانی اول، نیروی دریایی انگلیس بشدت نیاز به یک سازمان اطلاعاتی متمرکز و قوی داشت. در آن زمان سازمانهای MI1b و NID25 ماموریت اطلاعاتی را بر عهده داشتند اما دارای تمرکز و وحدت نبودند. به همین دلیل، "لرد جورج کرزون" (Lord Curzon) رییس کمیته سرویس امنیتی دولت دستور داد که یک سازمان رمز شکن تشکیل شود. کار در آغاز متشکل از 30 نفر افسر و 30 نفر کارمند اداری  MI1b و NID25 شروع شد. نام سازمان موسوم به "موسسه کدیابی و رمزگشایی" توسط ویکتور فوربس (Victor Forbes) انتخاب شد. "الستایر دنیتسون" (Alastair Denniston) به عنوان رییس دایره عملیات انتخاب شد. سازمان، در ابتدا زیرنظر نیروی دریای در لندن مستقر بود و به عنوان مشاور سازمانهای دولتی در استفاده از کدها و رمزها فعالیت می‌کرد. البته در پشت پرده به مطالعه روشهای ارتباطات رمزی می‌پرداخت. موسسه کدیابی و رمزگشایی، رسما در یکم نوامبر 1919 تاسیس شد و در 19 نوامبر اولین عملیات رمزگشایی را انجام داد.

لرد کرزون

تا پیش از شروع جنگ جهانی دوم و در دهه 1920، تمرکز این موسسه محدود بود و در بهترین حالت به رمزگشایی از شوروی سابق منتهی شد. در زمان جنگ جهانی دوم، موسسه مذکور موفق به رمزگشایی از ماشین انیگما نازیها شد که برای آن شهرت جهانی به دنبال داشت. موسسه کدیابی و رمزگشایی، پای را فراتر گذاشته و تا سال 1940 موفق به جاسوسی و رمزگشایی از 26 کشور و مقابله با 150 رمزنگاری دیپلماتیک گردید. در طی جنگ جهانی دوم همکاری اطلاعاتی این موسسه و NSA (آژانس امنیت ملی آمریکا) به اوج خود رسید. در سال 1946 بود که "موسسه کدیابی و رمزگشایی" نام خود را به "ستاد ارتباطات دولت" تغییر داد و در محله "ایستکوت" شهر "میدلسکس" مستقر گردید. دیری نگذشت که در سال 1951 به شهر "چلتنهام" رخت اقامت بربست و تا سال 1983 و محاکمه جنجالی جاسوس شوروی یعنی "جفری پرایم"  (Geoffrey Prime) چندان نامی از این سازمان در روزنامه‌ها به چشم نمی‌خورد.

                                                                  جفری پرایم پس از دستگیری
 

اما GCHQ (ستاد ارتباطات دولت) در سال 1970 موفق به ابداع روش  "رمزنگاری کلید عمومی" توسط "کلیفورد کاکس" (Clifford Cocks) که یک ریاضیدان برجسته بود، گردید. این روش، به خاطر شیوه جدید و کاربری بسیار مطلوبش مورد توجه قرار گرفت.

  کلیفورد کاکس
در سال 1994، "کمیته امنیت و اطلاعات" مجلس عوام انگلیس، طبق "قانون سرویسهای اطلاعاتی" مصوبه 1994 وظایف سازمانهای اطلاعاتی این کشور را در پوست اندازی جدیدی معین کرد. بار دیگر بر وظیفه GCHQ که همانا دفاع از امنیت ملی در سایه عشق و وفاداری به دربار انگلیس، مجاهدت در راه بهبود اقتصاد کشور، و مبارزه با انواع جنایات ضد میهنی بود، به آن تاکید گردید.

اما در سال 1996، با روی کار آمدن "دیوید اومند" (David Omand) تحولی بزرگ در GCHQ ایجاد شد. تحولی در تکنولوژی و اهداف و معرفی سیستم جدید اطلاعات سیگنالی موسوم به (Sinews" ("SIGINT" New Systems".

دیوید اومند

یکی از برجسته‌ترین اقدامات "اومند" ساخت مجموعه عظیم دافنوت (The Doughnut) به عنوان مرکز جدید GCHQ بود. در سال 2003، GCHQ به دوفنوت منتقل شد و بودجه سازمان به 337 میلیون یورو افزایش یافت. 

مجموعه عظیم دوفنوت

اما GCHQ در دهه 1990 عملیاتهای بزرگی را رهبری کرد. از آن دست می‌توان به نفوذ و کنترل جزییات در جنگ خلیج، خرابکاری در و مقابله با فعالیتهای جمهوریخواهان جدایی طلب ایرلند، نفوذ و ایجاد اختلاف و شکاف در احزاب مختلف در طی جنگ یوگسلاوی، و حمایت از آدمکش فاسدی به نام "کنت نوی" (Kenneth Noye) که خبرچین چندین ساله این سازمان بود و موضوع قتل یک پلیس توسط وی در سال 1985 به لطف اغماض و مماشات نادیده ماند و اما در سال 1986 با قتل یک جوان توسط او، دیگر جای اغماض دیده نشد و وی به حبس ابد محکوم گردید. مورد "کمت نوی" جنجالی را در رسانه‌های انگلیس به پا کرد.

کنت نوی

در سال 2004 بود که آبروریزی بزرگ GCHQ، جهانی شد. در این سال، "کاترین گان" (Katharine Gun) -مترجم GCHQ- اطلاعات مربوط به کارشکنی‌های آمریکا در عراق در سال 2003 که در ایمیل‌های NSA به GCHQ وجود داشت را در اختیار هفته‌نامه Observer قرار داد و به صورت علنی چاپ شد. 

کاترین گان

اما این شرکتهای بزرگ رایانه‌ای بودند که پس از افشاگریهای بزرگ سال  2013 که کاملا برضد سازمانهای اطلاعاتی بود، اقدام به بالا بردن امنیت خود و کمرنگ کردن ارتباطشان با این سازمانها کردند. در این زمان، ادوارد اسنودن افشاء کرده بود که این سازمان قصد داشته که طی "عملیات تمپورا" به اطلاعات میلیونها انسان دست یابد. این اقدام اسنودن در سری افشاگریهای جاسوسی گسترده قرار گرفت.

سال 2014، سال رسوایی دیگر برای این سازمان بود. اسناد ارائه شده از سوی ادوارد اسنودن به روزنامه گاردین سخن از شنود و جاسوسی و کنترل شخصیتهای خارجی حاضر در نشست 2009 سران گروه 20 در لندن داشت. طبق این اسناد، طی چند روز اقامت این افراد در انگلیس، تمامی تماسهای تلفنی و ایمیل‌های آنها تحت شنود و جاسوسی بوده و در رایانه‌های شخصی آنها برنامه Keylogger‌ نصب شده بود. اسناد اسنودن سخن از دو اصل مهم GCHQ به میان می‌اورد:

الف- تصاحب اینترنت: کنترل تمامی ارتباطات اینترنتی با پوشش کامل کابلهای فیبر نوری از طریق پروژه عظیم "تمپورا".

ب- بهره‌برداری مخابرات جهانی: کنترل تمامی ارتباطات تلفنی بین‌الملل از طریق شنود الکترونیک.

GCHQ‌ حداقل از ژوئن سال 2010 به برنامه PRISM‌ سازمان NSA و FBI که برای دسترسی به رایانه‌های 9 شرکت رایانه‌ای بزرگ جهان شامل Google, Facebook, Microsoft, Apple, Yahoo و Skype بوده، اشراف داشته است. در فوریه 2014، روزنامه گاردین از طریق اسنودن خبر از سرقت یک میلیون و 800 هزار ویدئو از وب کم کاربران یاهو از سرتاسر دنیا توسط GCHQ‌ داد.

"رابرت هانیگان" (Robert Hannigan)-رییس فعلی GCHQ- در سال 2014 بلافاصله پس از انتصابش، در روزنامه فایننشال تایمز مقاله‌ای نوشت و طی آن اینچنین آورد:

" شرکتهای رایانه‌ای بزرگ جهان به مذاقشان خوش بیاید یا نه، تبدیل به ستاد فرماندهی و کنترل تروریستها شده‌اند و اگر همکاری بخش خصوصی با سازمانهای اطلاعاتی نظیر ما نباشد، نمی‌توان موهبت تامین امنیت برای مردم جهان را به آنها ارزانی داد و بدون شک کاربران اینترنتی خواستار همکاری شرکتهای بزرگ با سازمانهای اطلاعاتی جهت تضمین امنیت شخصی خود هستند". 

رابرت هانیگان
هم اکنون، دو مجموعه زیر نظر این سازمان فعالیت می‌کنند: سازمان سیگنال‌های ترکیبی (CSO) که مسئول جمع‌اوری اطلاعات و سازمان CESG که مسئول تامین امنیت ارتباطات داخل کشور است. "سرویس زبان مشترک تکنیکال"  (JTLS) که در دل خود ستاد ارتباطات جای دارد، وظیفه پشتیبانی زبان تکنیکال و ترجمه و تفسیر خدمات بین سازمانی را بر عهده دارد.


ساختار
رییس فعلی GCHQ "رابرت هانیگان" (Robert Hannigan) و یک هیئت مدیره است. اعضای این هیئت را مدیران اجرایی و غیر اجرایی تشکیل می‌دهند که گزارش خود را در اختیار رییس هیئت مدیره می‌گذارند.

الف. واحد شنود اطلاعاتی: شامل ریاضیات و تحلیل رمز، سیستم‌های رایانه‌ای و IT، زبانشناسی و ترجمه، و واحد تحلیل اطلاعات.
ب. واحد مالی: شامل تکنوژیهای نو ظهور و پژوهش، سیستم اطلاعات و علم، روابط فعالان تجاری، و زیست‌سنجی
ج. واحد مدیریت سازمانی: شامل طراحی منابع سرمایه‌گذاری، منابع انسانی، بازرسی داخلی، و ساخت و ساز
د. واحد امنیتی ارتباطات و الکترونیک.

ارتباط و همکاری بین‌المللی
هم اکنون سازمان GCHQ با همتایان خود در نقاط مختلف جهان ارتباط و همکاری متقابل دارد. این سازمانها شامل NSA آمریکا، CSE (سازمان امنیت ارتباطات) کانادا، ASD (سازمان مدیریت سیگنالها) استرالیا، GCSB (شورای امنیت اطلاعات دولت) نیوزیلند همکاری دارد و تحت "توافقنامه‌ تعاون اطلاعاتی آمریکا-انگلیس" همکاری و فعالیت گسترده اطلاعاتی بین دو کشور صورت می‌گیرد.


بودجه سازمان
در اواخر سال 1993، "مایکل کوئینلن" (Michael Quinlan) -بازرس دولت- در گزارشی مبسوط موسوم به "بررسی مقتضیات و منابع اطلاعاتی" خواستار کاهش 3 درصدی بودجه سازمانهای اطلاعاتی انگلیس شد. در این زمان، "جاناتان آیتکن" (Jonathan Aitken) -وزیر وقت خزانه‌داری- به قضیه ورود کرد و جلسات مکرری با روسای سه سرویس اطلاعاتی GCHQ، MI5، و MI6 برگزار کرد. طی این جلسات، "جان ادی" (John Adye) رییس وقت GCHQ به مجادله و مقاومت در مقابل آیتکن پرداخت و وی هم گزارشی مبنی بر عدم کفایت مدیریت GCHQ به مقامات بالاتر داد.

در سال 1993، بودجه این سازمان در مقایسه با بودجه 125 میلیون یورویی MI5 و MI6، دارای رقم 850 میلیون یورو بود (اکنون 1.51 میلیارد یورو است). در دسامبر 1994 گزارش کارشناسی به نام "راجر هرن"  (Roger Hurn) سخن از کاهش 100 میلیون یورویی بودجه GCHQ‌ داشت و این نه تنها یک شوک برای این سازمان بود، بلکه برای اولین بار بود که پس از جنگ جهانی دوم این چنین مقدار کاهش بودجه‌ای برای یک سازمان اطلاعاتی در نظر گرفته می‌شد. در نتیجه واحد موسوم به J که وظیفه رصد اخبار مربوط به روسیه را بر عهده داشت حذف شد. اما در سال 2000 بخت و اقبال به GCHQ روی آورد و به نام مبارزه با تروریسم بین‌الملل، جنایات سازمان یافته، شیطنت بازیگران منطقه‌ای، و تولید سلاحهای اتمی، شیمیایی و زیستی بودجه سازمان به  شدت افزایش یافت.

قضیه اسکوئیجی گیت

در سال 1993 بود که GCHQ تحت اتهام شنود مکالمات خاندان سلطنتی قرار گرفت. این قضیه به "اسکوئیجی گیت" مشهور شد، چرا که پرنسس دایانا شاهزاده ولزی و دوست صمیمی وی "جیمز گیلبی" (James Gilbey) وقتی با هم مکالمه می‌کردند، جیمز وی را اسکوئیجی و اسکوئیج -که یکی از شخصیتهای سریال تلویزیونی  EastEnders بود- خطاب می‌کرد و دایانا از این موضوع لذت می‌برد.

                                                                  پرنس چارلز و پرنسس دایانا

انتخاب این نام برای اولین بار توسط روزنامه "سان" چاپ انگلیس در تاریخ در مقاله‌ای موسوم به "Squidgygate" صورت گرفت و نکته جالب اینکه نویسنده با استعاره گرفتن از قضیه "واترگیت" دولت نیکسون در آمریکا که رسوایی بزرگ به همراه داشت، این نام را انتخاب کرده بود. روزنامه سان در این مقاله خبر از وجود یک نوار کاست ضبط شده از مکالمات تلفنی بین دایانا و دوستش -یا معشوقش-  توسط GCHQ داد و با انتشار این نوار، "پرنس چارلز" -همسر پرنسس دایانا- او را طلاق داد. قضیه طلاق آنها به "جنگ ولزی‌ها" معروف شد. سازمان GCHQ بعدا این اتهام را به هیچ وجه نپذیرفت.
    پرنسس دایانا و جیمز گیلبی
دفاع تمام قد جاسوس بزرگ از جاسوسی اطلاعات
"لین لوبان" (Iain Lobban) -رییس اسبق GCHQ- که اخیرا در 24 اکتبر 2014 رسما بازنشسته شد و جای خود را به رابرت هانیگان داد، در آخرین سخنرانی خود کاملا از سازمان تحت امرش دفاع کرد و جاسوسی اطلاعات مردم جهان را چیزی به نام "عملیات آزادی" نامید.

وی حجم ایمیل‌ها و اطلاعات در معرض دید سازمانهای جاسوسی را نسبت به کاربران اینترنتی و تلفنی بسیار کم دانست و لزوم شنود و کنترل تماسها و اطلاعات را امری لازم به شمار آورد. لوبان حجم اطلاعات در دست GCHQ‌ را بسیار اندک دانست و از قانونگذاران برای درک اینکه یک سازمان اطلاعاتی باید اطلاعات خود را محفوظ بدارد، تشکر کرد.
 
رییس اسبق GCHQ سخن خود را اینگونه به پایان رسانید: "ما با روزنامه‌ها و بیان آزاد آنها مشکل نداریم. چیزی که ما را خسته می‌کند عدم اتمام عملیاتها و وظایفمان نسبت به انسانهاست نه افشاگریهای روزنامه‌ها".

مسئله افشاگران، جراید و طرفداران حقوق بشر
در پی افشاگری اسنودن در سال 2013 بود که GCHQ اقدام به افزایش درجه امنیتی اطلاعات خود کرد. افشاگریهایی که خبر از هزاران مورد جاسوسی گفتگوی متنی و فیلمی در اینترنت می‌داد. اسنودن در ابتدا "عملیات تمپورا" که کنترل کابلهای فیبر نوری بود و سپس "عملیات عصب" که دستیابی به فیلم گفتگوی اینترنتی یک میلیون و 800 هزار کاربر را در بر می‌گرفت را افشا کرد.

GCHQ از نرم افزارهای خاصی برای ارسال پیام‌هایی همچون "پیام‌ تماسهای از دست رفته" استفاده کرد تا بدینوسیله به یک شبکه ابر اطلاعاتی از مردم جهان دست یابد. اطلاعاتی شامل محل سکونت، شبکه‌های ارتباطاتی، و جزییات کارت ارتباطی. با این حرکت، طوفانی در صحنه جراید و رسانه به پا شد. روزنامه‌های بسیاری این اقدامات را فراقانونی و دور زدن حریم امن حقوق بشر دانسته و بشدت محکوم کردند. اما سوال این بود که آیا این اقدامات GCHQ موجه است یا نه؟
    نمایی از سامانه جاسوسی از افراد
شبکه خبری "راشا تودی" در مطلب 29 اکتبر 2014 خود از اعتراف مقامات دولت انگلیس به ورود GCHQ به حریم افراد بدون مجوز و حکم خبر داد. 

به ادعای این شبکه خبری به نقل از روزنامه گاردین مردم انگلیس طبق مقررات "قانون اختیارات تحقیقی" (RIPA) در حریم امن اطلاعاتی نسبت به نفوذ بدون مجوز قرار دارند، اما این قانون عملا توسط سازمانهای اطلاعاتی انگلیس رعایت نمی‌شود. اما فشار افشاگریهای ادوارد اسنودن و سازمان عفو بین‌الملل آنها را مجبور به اعتراف به حقیقت کرده است.

"مایک باستاک" (Mike Bostock) -رییس سازمان عفو بین‌الملل معتقد است که دولت انگلیس موظف به شفاف‌سازی قضیه جاسوسی از مردم است.

طبق مطلب مورخ 23 اکتبر 2014 روزنامه گاردین، در جولای همین سال، کمیته اطلاعات و امنیت مجلس نمایندگان انگلیس، در پی فاش شدن هویت اعمال GCHQ ‌اخطار داد که ورود  به امور محرمانه و شخصی شهروندان طبق قانون کاملا جرم است و اگر هم مجاز باشد، یک سازمان اطلاعاتی برای هر مرتبه ورود به چنین فضایی نیازمند مجوز از وزیر مربوطه است.

رهبران "کمپین ضد تجسس از امور مردم" همچون باستاک و "جیمز ولش" -رییس سازمان "آزادی مشروع"- معتقدند که حالا دیگر آنها به چشمان خود هم اعتماد ندارند. چرا که مدام در هراس از اینکه رد مکالمات تلفنی و وبگردی آنها در پایگاه داده‌های GCHQ ثبت شده باشد، به سر می‌برند. این مخالفین معتقدند که "فیلیپ هاموند" (Phillip Hammond) -وزیر امور خارجه انگلیس- یا از قوانین مربوط به مجوز آگاهی کمی دارد و یا اگر آگاه است باید توضیح بدهد که هدف وی از جاسوسی و شنود مردم چیست؟ گفتنی است که دفاع اخیر هاموند از وزرا در مقابل کمیته اطلاعات و امنیت مجلس به عنوان افراد قابل اتکاء، موجب افزایش حساسیت‌ها و خشم رسانه‌ها گردیده است. هاموند، در این جلسه، صدور حکم ورود به حریم خصوصی افراد توسط قاضی دادگاه عالی را امری مضحک خوانده و ابراز داشته که وزرا کاملا صلاحیت صدور چنین حکمی را دارند و البته در قبال این عمل بعدها پاسخگو خواهند بود وبسیار هم بابت آن تحت فشار هستند؛ و اگر هم قرار باشد یک قاضی این حکم را صادر کند بهتر است که قاضی سیاسی باشد نه قضایی.

وی در پاسخ به اینکه سازمان تحت نظارت او اقدام به جاسوسی عمومی می‌کند، ابراز کرد که شنودها و کنترلها فقط در حد محدود و منحصر به موارد لازم بوده و به هیچ عنوان جاسوسی با رقم بالا صورت نگرفته است. البته وی افزود که "در صورت هر گونه ورودی از سوی شهروندان به وب سایت‌های خارجی، سیستم مانیتورینگ ما بلافاصله فعال شده و عملیات کنترل آغاز می‌گردد. البته این بیشتر به نفع خود مردم است. ما تمام تلاشمان این است که امنیت را به آنها هدیه بدهیم".  
    فیلیپ هاموند وزیر امور خارجه انگلیس
اردوارد اسنودن در فستیوالی که اخیرا تحت عنوان "Observer Ideas" در لندن توسط روزنامه گاردین برگزار شد، ضمن حضور زنده در برنامه اسکایپ ابراز کرد که سازمان GCHQ‌ جمع‌آوری غیرقانونی اطلاعات را با هدف تحت پیگرد قرار دادن جرائم کیفری دنبال می‌کند.  این سازمان، اطلاعات بدست آمده را با شرکای اطلاعاتی خود در سرتاسر جهان تقسیم می‌کند تا در موقع لزوم به اعمال قانون مورد استفاده قرار گیرد و این بسیار خطرناک است. وی، GCHQ‌را بسیار خطرناکتر از NSA‌ خواند.
   
ادوارد اسنودن افشاگر بزرگ در فستیوال مذکور
وی افزود: فرد مظنون و یا به قول خودشان مجرم (!) را به دادگاه می‌کشانند. قاضی پرونده اصلا خبر ندارد که منبع این اتهامات از کجاست؟ متهم هم کاملا گیج شده است. حال شما بگویید که می‌توان اسم این را چه گذاشت؟ من می‌گویم نمود کامل بی‌قانونی".

اسنودن دستیابی به اطلاعات گردآوری شده را امری کاملا متناقض با قانون دانست و صراحتا اعلام کرد که GCHQ‌ حتی از NSA‌ هم خطرناکتر است.

راشا تودی در جای دیگر در مطلب مورخ 28 اکتبر 2014 به افشاگری جدید اسنودن در مورد ارتباط سازمانهای اطلاعاتی انگلیس با شرکتهای تولید کننده تجهیزات ماهواره‌ای و جاسوسی اشاره کرد. به گفته این شبکه خبری، در پی این اقدام، "سازمان آزادیهای مدنی انگلیس" و "سازمان حریم خصوصی بین‌المللی" اقدام به طرح شکایت از 6 شرکت تامین کننده تجهیزات جاسوسی کردند که از سوی دیده‌بان حقوق بشر دولت پذیرفته نشد.
 
اسامی این شرکتها که پیشتر توسط اسنودن فاش شده‌ شامل Vodafone, BT, Verizon, Level 3, Viatel و  Interoute است. علاوه بر این، اسناد ارائه شده از سوی اسنودن نشان می‌دهد که شرکت BT‌ اسم رمز Remedy، شرکت  Verizon‌ اسم رمز Decron‌ و شرکت  Vodafone اسم رمز   Gerontic را برای سه عملیات بزرگ جاسوسی GCHQ‌ انتخاب کرده بودند.

سازمان حریم خصوصی، اقدام شرکتهای شریک GCHQ‌ را دور زدن قوانین سازمان توسعه و همکاری اقتصادی برای شرکتهای چند ملیتی عنوان کرد و شکایت خود را به این امر مربوط دانست.

اسناد اسنودن حکایت از تلاش مذبوحانه GCHQ برای زدودن رد پای همکاری با این شرکتها دارد. شرکتهایی که برای این همکاری چند ساله دستمزد دریافت می‌کردند. قابل ذکر است که پشتوانه تکذیب جسورانه این همکاری از سوی شرکتهای مذکور، چیزی جز حمایت مقامات قدرتمند اطلاعاتی از آنان نیست که خیال آنها را از هرگونه مجازات راحت کرده‌اند.

"اریک کینگ" (Eric King) -قائم مقام سازمان حریم خصوصی- همکاری شرکتهای مذکور با GCHQ‌ را تخلف کامل خواند و دیدگاه خود نسبت به این امر را اینچنین ابراز داشت: "تکذیب دولت مخصوصا وقتی که با این ادله که اسناد اسنودن برای احراز اتهام کافی نیست همراه می‌شود، حال مرا به هم می‌زند".
    اریک کینگ

استخدام نوجوانان
روزنامه تلگراف در مطلب خود به تاریخ 24 نوامبر 2013، به مسئله آموزش نوجوانان ترک تحصیل کرده انگلیسی توسط مامورین و عوامل سازمان GCHQ اشاره کرد.

طبق ادعای این روزنامه، مامورین این سازمان با انتخاب نوجوانان ترک تحصیل کرده و مستعد فعالیتهای اطلاعاتی، از آنها جاسوس، مامور، و دانشمند اطلاعاتی می‌سازند. در این عملیات که از سپتامبر 2014 آغاز شده، نوجوانان 18 ساله تحت آموزش شناخت تروریسم، جاسوسی خارجی، حملات سایبری و خرابکاری قرار می‌گیرند. سپس داوطلبان وارد دوره‌های آموزشی ارتباطات، مهندسی نرم افزار، سیستمهای تلفن همراه می‌شوند. یکی از مهمترین تمرکزات سازمان، آموزش مهندسی فضایی به این نوجوانان است.

"ماتیو هنکاک" (Matthew Hancock) -وزیر مهارتها- معتقد است که بسیاری از دانش آموزان در انگلیس به جای "دکتر و مهندس شدن" خواستار ورود به دنیای جذاب و هیجان انگیز اطلاعات و جاسوسی هستند و اتفاقا رویکرد فعلی دولت به این امر، هم برای خود آن خوب است و هم برای این نوجوانان که شایسته یادگیری علوم اطلاعاتی و تکنولوژی هستند.
    ماتیو هنکاک
  دوره‌های تخصصی و گواهینامه‌های مربوطه برای کاراموزان شامل موارد ذیل می‌گردد:
- گواهینامه ملی BTEC‌ در تکنولوژی ارتباطات.
- گواهینامه اعتبار و کیفیت 2 موسوم به QCF2 برای عملیات مهندسی (مهارت پنهان‌سازی وسایل و اشیاء، طراحی و نقاشی، علم مکانیک و الکترونیک، طراحی و ساخت فیبرهای نوری و بوردهای الکترونیکی).
- گواهینامه اعتبار و کیفیت 3 موسوم به QCF3 برای پشتیبانی تکنیکال یا سرویسهای تکنیکال.
- گواهینامه دوره مهارتهای کلیدی (اختفاء، عدد شناسی، و IT).

ادعای مبارزه با تروریسم جهانی و جاسوسی خارجی
راشا تودی در مطلب خود به تاریخ 22 سپتامبر 2014 خبر از استخدام 120 کارشناس متخصص اختلالاتی چون نارسایی در خواندن و ناتوانی در هماهنگی توسط GCHQ‌ جهت مبارزه با تروریسم جهانی و جاسوسی خارجی داد.

اخیرا یکی از مدیران ارشد GCHQ‌ در مصاحبه با "ساندی تایمز" انگلیس، وظیفه این کارشناسان را تحلیل اطلاعات پیچیده خوانده و آنها را "متخصصین گوناگونی عصبی" معرفی کرده است. لازم به ذکر است که حدودا 10 درصد جمعیت انگلیس دچار نارسایی در خواندن بوده و 5 درصد از کودکان انگلیسی از ناتوانی در هماهنگی رنج می‌برند.

رمز گشایی اطلاعاتی بوسیله روش نارسایی‌خوانی برای اولین بار توسط "آلن تورینگ" (Alan Turing) ابداع شد. وی که یک کد شناس و ریاضیدان بسیار برجسته بود در جریان جنگ جهانی دوم موفق به رمزگشایی از ماشین بسیار قدرتمند آلمانی‌ها موسوم به انیگما شد. روش بی‌نظیر تورینگ برای دهه‌ها مهجور واقع شد و اما سازمان GCHQ‌ اخیرا با درک ارزش این روش، با استخدام کارشناس مربوطه جهت مبارزه با جاسوسان خارجی، هکرها و کراکرها، و تروریستها به آن روی آورده است.
    آلن تورینگ
GCHQ، هشتاد تن از ماموران خود را مسئول تمرکز بر روی کودکان و نوجوانان 20 مدرسه در انگلیس کرده تا آنها را تشویق به یادگیری ریاضیات، مهندسی، علوم، و تکنولوژی نمایند. در همین راستا، GCHQ‌ به روال پاییز هر سال در جذب نیرو، امسال در قالبی نو اقدام به استخدام 80 نیروی 18 سال و بالاتر کرده است.

سازمان هم اکنون دارای پرسنل 5300 نفر است. یک سوم تحلیلگران اطلاعاتی آن بر روی مسئله تروریسم خاورمیانه تمرکز کرده‌اند. مسئله سوریه و داعش در صدر موضوعات اهم GCHQ قرار دارد. اخطارهای اخیر این سازمان به دولت انگلیس شکل شدیدتری به خود گرفته است. چرا که خطر بروز حملات سایبری، قدرت گرفتن روزافزون "جنبش هکتیویسم" (هک گرایی)، و جاسوسی اینترنتی در راستای اهداف سیاسی رو به رشد است.

GCHQ در مقابل اسناد افشا شده اسنودن توسط روزنامه گاردین سیاست سکوت را پیش گرفته و عملیات کنترل افراد را نه تایید و نه تکذیب کرده است. گروههای حقوق بشری همچون جنبش هکتیویسم اخیرا بشدت اقدامات این سازمان را محکوم کرده و اعلام داشته‌اند که برای دولتی که به مردم خود رحم نکند متاسف‌اند.


جمع‌بندی
ستاد ارتباطات دولت انگلیس موسوم به GCHQ، نقش بسیار کلیدی در جمع‌آوری اطلاعات درون و برون مرزی در انگلیس دارد و به جرات می‌توان این سازمان را اولین مرجع اطلاعاتی (و نه امنیتی) این کشور و همتای بسیار مشابه NSA امریکا دانست.

حمایت کامل دربار و دولت انگلیس از این سازمان در مقابل گروهها و سازمانهای طرفدار حقوق بشر و حقوقدانان نظام قضایی، موجب شده که نه تنها روند کار GCHQ در وضعیت ثابت نماند بلکه در جسارت و پیشرفت کاری آن رشد چشمگیری را شاهد باشیم.
 
GCHQ، با بودجه یک میلیارد و 510 میلیون یورویی، و جذب 5300 نفر و تمرکز بر کار شبانه‌روزی، تمام هم و غم خود را مصروف کسب اطلاعات از نقطه به نقطه جهان امروز کرده است تا از طریق عملیاتهای رمزگشایی، کد نویسی، جاسوسی تلفنی و اینترنتی، و کراک و هک کردن سامانه‌های الکترونیکی و اینترنتی اطلاعات بی‌نقص و جامعی را در اختیار MI5 و MI6‌ و شرکای خود در سرتاسر جهان قرار دهد.