پشت‌پرده نامه‌نگاری منتسب به رهبرانقلاب

محمد صدری، ایران هسته ای- کارشناسان در تهران می گویند فضاسازی رسانه های امریکایی درباره نامه رهبر معظم انقلاب اسلامی به نوعی تحریف صورت مسئله است.

صبح روز شنبه 25 بهمن (14 فوریه) روزنامه امریکایی وال استریت ژورنال از یک نامه نگاری جدید میان رهبر معظم انقلاب اسلامی و باراک اوباما رییس جمهور امریکا خبر داده است.

رسانه های غربی بلافاصله تلاش کردند از این موضوع دو نتیجه مهم بگیرند:

1- اول، اینکه سطح تعاملات میان ایران و امریکا از دولت و وزارت خارجه بسیار فراتر رفته و به سطح رهبری رسیده است.

2- و دوم اینکه، ایران از عدم حصول توافق هسته ای نگران است و به همین دلیل تلاش های خود برای رسیدن به توافق را شدت بخشیده است.

اما واقعیت مهم -که در گزارش وال استریت ژورنال هم فقط به طور گذرا با آن اشاره شده- این است که نامه جدید صرفا پاسخی است به نامه ای که اویاما چند ماه قبل به تهران فرستاده بود و نه یک نامه مستقل.

یک کارشناس ارشد مرتبط با موضوع در تهران به «ایران هسته ای» گفت: «نامه های زیادی واصل می شود و برخی از آنها جواب می گیرند. اینجا هیچ انگیزه ای برای آغاز نامه نگاری وجود ندارد».

وی گفت: «ایران این احساس را ندارد که در مواضعش ابهامی هست که حالا باید آن را از طریق نامه نگاری رفع کند. ضمن اینکه این مسئله می تواند در طرف مقابل سوء تفاهم هایی هم را ایجاد کند».

رسانه های غربی سعی کرده اند با بزرگنمایی مهلت ماه مارس برای توافق هسته ای نتیجه بگیرند که این نامه برای اثرگذاری بر دیدگاه دولت امریکا درباره موضوع هسته ای نوشته شده است.

یک دیدگاه دیگر در تهران این است که هدف دولت امریکا از درز دادن این اخبار به رسانه ها این است که اینگونه القا کند که در سطح کاملا بالا و به طور مستقیم در حال تعامل با ایران است و بنابراین اگر مذاکرات شکست خورد امریکا همه تلاشش را کرده و باید تهران را مقصر دانست.

این نوعی بازی با افکار عمومی جامعه جهانی و تلاش برای جهت دهی به آن علیه ایران است.

برخی مقام ها در تهران می گویند ایران بیش از آنکه به محتوای نامه های اوباما دقت کند، به رفتارش در محیط های واقعی و همچنین به پیشنهادی رسمی که روی میز می گذارد توجه می کند.

یک منبع در تهران گفت: «تا به حال تناسبی میان اینها وجود نداشته است».

به طور کلی، از منظر راهبردی، این احساس به طور فراگیر وجود دارد که مکانیسم نامه نگاری ارزش محدودی دارد و مسئله مهمی را حل نخواهد کرد.