آرام باش و تا «هفت» بشمار !

سرويس نقد رسانه 598؛ شاید سینمای ایران با برنامه هفت کمی چگونه تحمل کردن انتقاد را امتحان کند چرا که این سینما دیگر کمی لوس شده است. تا کسی می گوید بالای چشمش ابرو، داد و هوار می کند و جوابیه می‌دهد، نامه چند پاره می‌نویسد و نهایتا قهر می‌کند.

اشکال اینجاست که برنامه هفت تقلیدی از یک برنامه نه تنها موفق ورزشی بلکه موفق صدا و سیماست. برنامه‌ای که مجری‌اش دیگر برای خودش به سمبل نترسی و طنازی تبدلی شده است و حتی برخی طنزنماها برای رونق دادن به برنامه‌شان، او را تقلید می‌کنند.

این که برنامه هفت بخواهد با پرده‌برداری از یکسری وقایع یا رفتارها در سینمای ایران، به یک اشتیاق یک‌باره در مخاطب دست یابد، کار اشتباهی است. این برنامه آن وقت به سرعت ریزش مخاطب خواهد داشت، آن هم از بین سینماگران. که اینگونه هم هست، این جمله که «برنامه هفت را تحریم کرده‌ام» را از خیلی سینماگران می‌شنویم.

نمی‌شود با آوردن یک کارشناس که به هر فیلمی نه می‌گوید، افتخار کرد ولی نکته دیگر اینجاست که حالا خیلی فرقی ندارد که در این میانه یک برنامه سینمایی مجری‌اش چه کسی باشد، چرا؟ چون سینمای ایران به هر کسی که روبرویش بنشیند، اخم می‌کند. فرقی هم ندارد که این روبرو معنی‌اش چه باشد، یک مجری صرف باشد، یا فریدون جیرانی باشد که همین سینما روزگاری می‌ستودش.

برای نگارنده نکته جالب اینجاست که هر طرف این سینما را که می‌گیری، اهالی‌اش طرف دیگر را می‌گیرند، این سینما بدجور نیازمند یک بازنگری در رفتار است.
نمی‌دانم چطور و چگونه. معلم اخلاق هم نیستم ولی کم ندیده‌ام سینماگرانی که با سعه‌صدر به حرف منتقدشان گوش می‌کنند، سخن درست را از نادرست تشخیص می‌دهند، حتی مجال تمام شدن سخن منتقد را می‌دهند. این سینماگران ترسی از نقد ندارند، گیج نمی‌شوند، بلوا ندارند، نمی‌ترسند اگر یک خبری بگوید که یک جایی اشتباه کرده‌اند یا نظرشان اشتباه است.

به نظر نگارنده مخاطب را در نظر گرفتن هم بد نیست، چرا فکر می‌کنیم مخاطب برنامه‌ای مثل برنامه هفت نمی‌داند که حق با کیست؟ اتفاقا همیشه برعکس است، هر کس که بیشتر از خودش دفاع می‌کند، بیشتر حق را به دیگری می‌دهد. اصلا حق مشخص است که با کیست، شما از خودت دفاع کن، ولی چرا دیگران را نابود می‌کنی؟

این تمرین شنیدن سخن دیگری در سینما نباید به اختلاف ، دلخوری و خشم منتهی شود که یک سینماگر روی خط تلفن تمام ذهنیتی را که مخاطب از وی داشته، از بین ببرد.

امیدوارم بزرگان ما سعه صدر بیشتری از خود نشان دهند و در پی حذف به جای اصلاح بر نیایند. به قول یکی از فیلم‌های سینمای ایران آرام باش و تا هفت بشمار!

سخن کوتاه کنم که به قول مولانای بزرگ در مثنوی؛

کرد مـــــــــردی از سخندانی سؤال
حــــق و باطل چیست ای نیکو مقال