«دو»؛ گلستانی بازیگر یا گلستانی کارگردان؛ کدام موفق‌تر است؟!

یک سؤال مهم. آیا کارگردان فیلم «دو» به مخاطب و فروش هم فکر کرده است؟ مخاطب عام به چه دلیل باید برای دیدن این فیلم زمانی از عمرش را اختصاص دهد.‌ گمان نمی کنم کسی حاضر باشد پول بپردازد تا دل گفته های خانم کارگردان را به تماشا بنشیند.

مردم قصه دوست دارند. قصه گفتن فیلم را مبتذل نمی کند و البته شأن والای هنرمندانه فیلمساز را هم مخدوش نمی نماید پس دلیل اینکه کارگردان «دو» قصه نمی گوید چیست؟

فیلم قصه و درام ندارد.جالب است  در زمانه ای که آثار مستند به سمت خلق درام و قصه گویی رفته اند برخی از فیلمسازان سینمای داستانی که قصه گویی از اصول آن است به سمت ضدیت با قصه رفته اند.

به نظر می رسد که سینماگر ما تنبل شده و این به همان دلیل است که او مخاطبی را در مقابل خود نمی بیند.پس دلیلی هم ندارد که برای نوشتن فیلمنامه ای جذاب و خوش ریتم تلاشی انجام دهد. اگر مخاطب در نظر گرفته شود حتما بابد فیلم دارای ویژگی هایی باشد که بتواند مخاطب را به سمت سینما جذب کند.

فیلم ملال آور «دو» حتی مخاطب نسبتا خاص حاضر در کاخ جشنواره را هم نمی تواند حفظ کند و از میانه ی فیلم عده ای سالن را ترک می کنند. چرا که این مخاطب هم  با رجوع فطرت خود متوجه می شود که به شنیدن قصه علاقمند تر است.

کارگردان انگار با ما شوخی دارد در صحنه ای از فیلم به نظر می رسد فیلمساز دوربین را روشن گذاشته و رفته است. نزدیک به بیست ثانیه هیچ اتفاق خاصی نمی افتد و مخاطب سینما باید به تماشای راه پله ای بنشیند که یک موش قرار است از آن بگذرد. البته شاید گذشتن موش یک اتفاق مهم است و ما سینما را نمی فهمیم!

سهیلا گلستانی بازیگر خوبی است و البته آثار کوتاه قابل قبولی هم دارد اما این فیلم ما را نسبت به مسیر فیلمسازی حرفه ای او دچار تردید کرد . گلستانی اگر نمی خواهد به سمت قصه گویی در سینما برود بهتر است به راهش در عرصه ی بازیگری ادامه دهد چرا که به نظر در آن موفق تر و البته محبوب تر است. فیلمساز زن جوان ما توجه داشته باشد که در سینمای ضدقصه و ضدقهرمان متأسفانه رقبای فراوانی دارد و امکان موفقیتش خیلی کم تر است!

یادداشت: حامد یامین‌پور