از ایران تا لبنان، صدای همدلی و کمکرسانی
در حالی که عده‌ای با موج سواری روی احساسات مردم بعد از بازی با عراق از آتش زدن پرچم ایران در خیابان‌های بغداد خبر می‌دادند در دانشکده زبان‌های خارجی بغداد عده‌ای دانشجویان عراقی رشته زبان فارسی با پیراهن تیم ملی ایران در مسابقات این دانشکده حاضر شده بودند.
به گزارش پایگاه 598، عراقی‌ها پرچم ایران را آتش نزدند!حضور
یک هفته‌ای تیم ملی کشورمان در جام ملت‌های آسیا، بار دیگر مردم را با
فوتبال دل‌مرده این روزهای ایران آشتی داد. شور و حالی که پیگیری مسابقات
جام ملت‌ها در میان هواداران فوتبال پدید آورده بود، موجب شد تا همان
عرق و غیرتی که سال‌ها بود در میان هواداران فوتبال مرده بود، زنده شود و
ایرانی‌های بسیاری در سرتاسر جهان حتی پس از حذف تیم ملی از جام ملت‌ها
منتظر شنیدن حکم کمیته انضباطی AFC در خصوص نتیجه بازی باشند.
همین زنده شدن احساسات تماشاگران ایرانی، البته موجب شد خواسته و ناخواسته احساسات نژادپرستانه‌ای هم در میان هواداران شکل بگیرد که رسانه‌ها هم در ریختن نفت بر این آتش چندان بی‌تأثیر نبودند.
نکته مهم در این زمینه این بود که تیم ملی کشورمان در چهار بازی خود در جام ملت‌ها به مصاف چهار تیم همسایه خود رفته بود که همه از کشورهای عرب‌زبان بودند که سال‌هاست سابقه رقابت با ما را دارند و فوتبال ما هم البته از آن‌ها زخم‌های فراموش نشدنی بر تن دارد که شاید مهم‌ترینش، شادی بحرینی‌ها با پرچم عربستان بعد از شکست ایران در انتخابی جام‌جهانی ۲۰۰۲ بود.
هنگامی که یک سابقه طولانی تاریخی با کشورهای عربی با چاشنی مسائل سیاسی چندین و چند سال اخیر و شکست‌های گاه و بیگاه تیم ملی برابر این تیم‌ها همراه شود، موجب می‌شود خواسته یا ناخواسته هواداران ایرانی به این بازی‌ها به چشم چیزی فرا‌‌تر از یک فوتبال نود دقیقه‌ای در زمین نگاه کنند و همین موجب شود تا همه از پیروزیهای تیم ملی ایران در دور مقدماتی برابر سه تیم بحرین، قطر و امارات ابراز خرسندی کنند و به دنبال آن شکست برای آن‌ها مقابل عراق به مسأله‌ای بغرنج و هضم‌ناشدنی بدل شود.
این آخری البته سختی‌های فراوانی بر هواداران ایرانی هموار کرد. ایرانی‌ها انتظارش را نداشتند در برابر کشوری که لیگ انسجام یافته‌ای ندارد و با جنگ داخلی دست و پنجه نرم می‌کند، شکست بخورند. همین شکست برابر یک کشور عربی، موجب شد تا خیلی‌ها شروع کنند و با تحلیل‌های ناروا، روی احساسات و عواطف عمومی تأثیر بگذارند.
همچنین سخنان آن دسته از هواداران که بعد از بازی با منطقی نظیر اینکه «باید سردار سلیمانی می‌گذاشت داعش شما را آدم کند»، «حیف این همه کمکی که بعد از جنگ به شما کردیم» به همان اندازه عذاب‌آور بود که عده‌ای دیگر در طرف مقابل این پیروزی را به ملت عراق تبریک می‌گفتند؛ هر دوی این گروه، یک مسأله اساسی را فراموش کرده بودند و آن روح یک مسابقه ملی بود.
درست در همین روزهایی که حتی بین نظرهای خوانندگان در زیر اخبار تیم ملی، احساساتی از این دست موج می‌زد، خبری از یکی دانشگاه‌های بغداد رسید که خواندنش خالی از لطف نبود؛ خبری که نشان می‌داد، اتفاقات میان دو ملت، چیزی تنها در حد شور هیجان آن ۱۲۰ دقیقه و یکی دو روز بعدش بوده است و نه چیز دیگر.
در همین روزهایی که جام ملت‌های آسیا در جریان بوده در دانشکده زبان‌های خارجی بغداد، مسابقه فوتبالی بین رشته‌های مختلف برگزار می‌شود که از قضا تیم زبان فارسی این دانشکده، متشکل از دانشجویان عراقی به فینال می‌رسد تا رو در روی تیم زبان آلمانی قرار بگیرد. اعضای تیم زبان فارسی این دانشکده از رایزن فرهنگی ایران در بغداد می‌خواهند برای مسابقه فینال، پیراهن‌های تیم ملی ایران را در اختیارشان بگذارد و با کمک رایزنی فرهنگی ایران این کار انجام می‌شود و تیم زبان فارسی با پیراهن تیم ملی در مسابقه فینال شرکت می‌کند و سرانجام با پیروزی در دیدار فینال قهرمان هم می‌شود. این اتفاق در حالی رخ داده بود که تماشاگران این مسابقه با شعار «ایران، ایران» تیم زبان فارسی را تشویق می‌کردند.
این رخداد درست در روزهایی روی داده بود که برخی با موج‌سواری روی احساسات و عواطف ایرانی‌های زخم خورده از حذف در جام ملت‌ها، همه جا شایعه‌پراکنی می‌کردند که پرچم ایران در بغداد به آتش کشیده شد.
تابناک
همین زنده شدن احساسات تماشاگران ایرانی، البته موجب شد خواسته و ناخواسته احساسات نژادپرستانه‌ای هم در میان هواداران شکل بگیرد که رسانه‌ها هم در ریختن نفت بر این آتش چندان بی‌تأثیر نبودند.
نکته مهم در این زمینه این بود که تیم ملی کشورمان در چهار بازی خود در جام ملت‌ها به مصاف چهار تیم همسایه خود رفته بود که همه از کشورهای عرب‌زبان بودند که سال‌هاست سابقه رقابت با ما را دارند و فوتبال ما هم البته از آن‌ها زخم‌های فراموش نشدنی بر تن دارد که شاید مهم‌ترینش، شادی بحرینی‌ها با پرچم عربستان بعد از شکست ایران در انتخابی جام‌جهانی ۲۰۰۲ بود.
هنگامی که یک سابقه طولانی تاریخی با کشورهای عربی با چاشنی مسائل سیاسی چندین و چند سال اخیر و شکست‌های گاه و بیگاه تیم ملی برابر این تیم‌ها همراه شود، موجب می‌شود خواسته یا ناخواسته هواداران ایرانی به این بازی‌ها به چشم چیزی فرا‌‌تر از یک فوتبال نود دقیقه‌ای در زمین نگاه کنند و همین موجب شود تا همه از پیروزیهای تیم ملی ایران در دور مقدماتی برابر سه تیم بحرین، قطر و امارات ابراز خرسندی کنند و به دنبال آن شکست برای آن‌ها مقابل عراق به مسأله‌ای بغرنج و هضم‌ناشدنی بدل شود.
این آخری البته سختی‌های فراوانی بر هواداران ایرانی هموار کرد. ایرانی‌ها انتظارش را نداشتند در برابر کشوری که لیگ انسجام یافته‌ای ندارد و با جنگ داخلی دست و پنجه نرم می‌کند، شکست بخورند. همین شکست برابر یک کشور عربی، موجب شد تا خیلی‌ها شروع کنند و با تحلیل‌های ناروا، روی احساسات و عواطف عمومی تأثیر بگذارند.
همچنین سخنان آن دسته از هواداران که بعد از بازی با منطقی نظیر اینکه «باید سردار سلیمانی می‌گذاشت داعش شما را آدم کند»، «حیف این همه کمکی که بعد از جنگ به شما کردیم» به همان اندازه عذاب‌آور بود که عده‌ای دیگر در طرف مقابل این پیروزی را به ملت عراق تبریک می‌گفتند؛ هر دوی این گروه، یک مسأله اساسی را فراموش کرده بودند و آن روح یک مسابقه ملی بود.
شما نمی‌توانید در جریان یک مسابقه ملی که پای تیم ملی کشورتان در میان
است، انتظار داشته باشید طرف مقابل به دلیل کمک‌های مالی و نظامی یا هر چه
فکرش را می‌کنید، در برابر شما پا پس بکشد؛ همان گونه که نمی‌توانید با
تبریک گفتن به کشور مقابل شادکامی خود را از این شکست نشان دهید. این یک
بازی ملی بود و هر دو طرف برای دفاع از غیرت کشورشان مبارزه کردند و
هم‌اکنون بنا بر قوانین مسابقه، ما بازی را واگذار کردیم و این پذیرفتنی
است.
اما همین سابقه تاریخی که گفته شد، موجب گشت، بسیاری در این روز‌ها موج
سواری را شروع کنند و با دامن زدن به احساسات و عواطف نژادپرستانه از این
آب گل‌آلود ماهی بگیرند. نمونه‌اش انتشار ویدئویی از آتش زدن پرچم ایران
در خیابان‌های یک کشور عربی در این روز‌هاست که منتشر کنندگان آن اصرار
دارند بگویند شادی مردم بغداد پس از پیروزی برابر ایران است. در حالی که یک
جستجوی کوتاه در فضای مجازی به خوبی نشان می‌دهد، یک ویدئوی قدیمی از
زمان درگیری‌ها در سوریه و مربوط به معارضان دولت سوریه است و حالا عده‌ای
می‌خواهند با آن بر افکار عمومی تأثیر بگذارند و احساسات ضدعربی را تهییج
کنند.
درست در همین روزهایی که حتی بین نظرهای خوانندگان در زیر اخبار تیم ملی، احساساتی از این دست موج می‌زد، خبری از یکی دانشگاه‌های بغداد رسید که خواندنش خالی از لطف نبود؛ خبری که نشان می‌داد، اتفاقات میان دو ملت، چیزی تنها در حد شور هیجان آن ۱۲۰ دقیقه و یکی دو روز بعدش بوده است و نه چیز دیگر.
در همین روزهایی که جام ملت‌های آسیا در جریان بوده در دانشکده زبان‌های خارجی بغداد، مسابقه فوتبالی بین رشته‌های مختلف برگزار می‌شود که از قضا تیم زبان فارسی این دانشکده، متشکل از دانشجویان عراقی به فینال می‌رسد تا رو در روی تیم زبان آلمانی قرار بگیرد. اعضای تیم زبان فارسی این دانشکده از رایزن فرهنگی ایران در بغداد می‌خواهند برای مسابقه فینال، پیراهن‌های تیم ملی ایران را در اختیارشان بگذارد و با کمک رایزنی فرهنگی ایران این کار انجام می‌شود و تیم زبان فارسی با پیراهن تیم ملی در مسابقه فینال شرکت می‌کند و سرانجام با پیروزی در دیدار فینال قهرمان هم می‌شود. این اتفاق در حالی رخ داده بود که تماشاگران این مسابقه با شعار «ایران، ایران» تیم زبان فارسی را تشویق می‌کردند.
این رخداد درست در روزهایی روی داده بود که برخی با موج‌سواری روی احساسات و عواطف ایرانی‌های زخم خورده از حذف در جام ملت‌ها، همه جا شایعه‌پراکنی می‌کردند که پرچم ایران در بغداد به آتش کشیده شد.
تابناک
اخبار ویژه
تحلیل استراتژیهای محور مقاومت و غرب در تنشهای منطقهای؛
رهبر انقلاب در دیدار اعضای مجلس خبرگان:
نظرات بینندگان
فیلم و عکس
جدیدترین اخبار پربازدید ها
