چرا سینمای ایران مخاطبین خود را دست کم می گیرد؟

به گزارش سرویس نقد رسانه پایگاه 598، جشنواره فیلم فجر نوروز سینمای ایران است و هر دوره پرونده ی سینمایی سال قبل از آن بسته می شود و سال جدید سینمای ایران تحویل می شود. اعتبار جشنواره و تاثیر آن بر شرایط اکران فیلم ها در آینده، دلیل مناسبی است که سینماگران همه ی همّ و غم خود را معطوف رساندن فیلم هایشان به جشنواره کنند و جامعه ی مخاطب سینما نیز عصاره ی سینمای ایران در سال آینده را در طول برگزاری جشنواره به تماشا خواهد نشست.

جشنواره ی سال گذشته جز در چند موارد معدودی، جشنواره ای آرامی بود و همین آرامش و حرکت پیوسته موجب رقم خوردن سالی طلایی برای سینمای ایران شد و این روزها که پرونده سینمای ایران در سال 93 بسته می شود می توان گفت که یک آشتی نسبی با سینما در بین مردم پیدا شده است.

بررسی اینکه چه عاملی باعث همین آشتی نصف و نیمه ی مردم و حضور دوباره شان در سالن های سینما شده امری پیچیده است؛ اما با نگاهی مختصر به فیلم ها می توان بخشی از این استقبال را در محتوای فیلم ها جست و جو کرد.

امسال 17 فیلم معراجی ها، طبقه حساس، چ، خط‌ ویژه، ردکارپت، پنج ستاره، کلاشینکف، امروز، آذر، شهدخت، پرویز  دیگران، فرشته ها با هم می آیند، شهر موشها 2، آرایش غلیظ، خواب زده‌ها، آتش بس 2، شیار 143، ساکن طبقه وسط وآنچه مردان درباره زنان نمی دانند به فروش میلیاردی رسیدند که با نگاهی اجمالی به آن ها می توان دریافت سلیقه ی مخطاب رشد محسوسی داشته است و فیلم های طنز بفروش هم از استاندارد قابل قبولی برخوردار بودند.

اما آنچه که بیش تر باید مدنظر داشت، استقبال از فیلم هایی همچون چ، امروز، فرشته ها با هم می آیند، آرایش غلیظ، شیار 143 و ساکن طبقه وسط است. فیلم هایی کاملا جدی و بدون صحنه های طنز -جز در مواردی از فرشته ها با هم می آیند- توانستند نظر مخاطب را به خود جلب کنند و به فروش خوبی دست یابند.

بی شک دست کم نگرفتن مخاطب و تولید آثار کیفی و قابل قبول می تواند بازهم موجب آشتی عموم جامعه با سینما شود و تاثیر فرهنگی خوبی نیز به همراه داشته باشد. عاملی که بسیاری از آن غافل هستند.

چند روزی از جشنواره ی سی و دوم فیلم فجر نگذشته بود که یکی از تهیه کنندگان مطرح سینما و چهره های همواره حاضر در محافل رسانه ای، در یادداشتی که مجله اینترنتی کافه سینما روی آن خیلی تاید داشت به ابراز ناراحتی و افسوس برای سینمای سال 93 پرداخته بود و حاصل فیلم های جشنواره را تنها تعطیلی سالن ها و بی کار شدن سینمادارن برشمرد و خبر از به حاشیه کشیده شدن سینما داد؛ صحبت هایی که نشان از عدم نگاه واقع بینانه به عامه و جامعه و سرفروبردن در ژست های روشنفکری پوشالی دارد و همه امروز در پایان سال سینمایی، از سال 92 به عنوان سالی رو به رشد یاد می کنند و و در آغاز سی و سومین جشنوراه فیلم فجر، افق روشنی برای اهالی سینما در دسترس است.

* محمد غفاری