فریبكاری به شیوه مجله 'تایم'

مجله تایم یكي از مجله هاي معروف هفتگي در آمریكا است كه به بررسي وقایع و رویدادهاي سیاسي، اقتصادي، هنري، مذهبي، علمي، ورزشي، تجاري و اجتماعي مي پردازد. مجله تایم از لحاظ موضع گیري سیاسي، راست گرا است و به طور كلي سیاست هاي آمریكا را در جهان منعكس و از آن طرفداري مي كند.

 

این مجله آمریكایی در اقدامی كاملا معنادار كه نشان دهنده اهداف این مجله است، جلد روی سه نسخه اروپا، آسیا و اقیانوسیه(جلد 178، شماره 22) را متفاوت از نمونه آمریكایی آن به چاپ رسانده است.

 

در سه نسخه غیر آمریكایی عكسی از انقلاب های خاورمیانه با عبارت های 'بازگشت انقلاب'، 'ماه ها بعد از خلع مبارك، مصری های یاغی علیه حكومت نظامی' و 'آیا انتخابات آزاد و وعده های بهار عربی در خطر است؟' گنجانده شده است. این عبارات زیر تصویری از یك جوان مصری آورده شده و تلاش گردیده است كه وی آشوبگر معرفی شود. این در حالی است كه روی جلد نسخه آمریكایی این مجله، زیر یك تصویر كارتونی این تیتر نوشته شده است: 'چرا اضطراب برای شما خوب است.'

 

تفاوت معنادار در جلد روی شماره جدید مجله تایم با توجه به تحول های هم زمان انقلاب های خاورمیانه در مصر و ... و تظاهرات وال استریت تامل برانگیز است. هرچند كه القای وارونه واقعیت در این مجله كه بخش اعظم منابع مالی اش را از طرف وزارت خارجه آمریكا به ازاي منعكس كردن خط مشي دولت آمریكا تامین می شود، امری بعید نیست ولی به هر حال چنین اتفاق هایی پرده از نیات این مجله بر می دارد.

 

تایم به لحاظ پوشش خبری در قالب 4 نسخه در تمام جهان منتشر می شود. نسخه اول آن با نام (Time US) مخصوص كشور آمریكا است. نسخه بعدی نسخه اروپایي آن با نام (Time Europe) است كه در لندن به چاپ می رسد. نسخه آسیایي (Time Asia) نسخه سوم این مجله است كه در هنگ كنگ به چاپ مي رسد. نسخه آخر هم (Time Pacific) است كه مخصوص جنوب اقیانوس آرام می باشد و در استرالیا، نیوزیلند و دیگر جزایر این اقیانوس منتشر می شود. این نسخه نیز در شهر سیدني استرالیا به چاپ می رسد.

 

وارونه نویسی رسانه های جریان اصلی در ایالات متحده بحث جدیدی نیست و بارها توسط صاحنظران به آن اشاره شده است.

 

'مایكل پرنتی' تحلیلگر آمریكایی در گفتگو با پژوهشگر ایرنا در این باره گفت: رایج ترین و موثرترین شیوه سركوب اخبار، حذف آن است. در این روش با چیزی نگفتن در مورد وقایع، جنبش ها، نامزدها و یا حوادث مخالف سیستم حاكم، رسانه آنها را به فراموشی می سپارند. زمانی كه 'جنبش اشغال' در سراسر كشور گسترش یافت دیگر كسی نتوانست این حركت را نادیده بگیرد. در چنین شرایطی، رسانه ها از روش دومی استفاده كردند؛ كم اهمیت نشان دادن و به حاشیه راندن جنبش. لذا ما شنیدیم كه رسانه ها اعلام كردند كه 'خواسته معترض ها مبهم است و مشخص نیست كه آنها به دنبال اصلاح چه چیزی هستند.' دوربین رسانه ها بر دلقكی در خیابان وال استریت با لباس سیرك كه در حال رقصیدن بود تمركز كردند و جوانانی را نشان دادند كه با مشت بر طبل بانگو می كوبیدند: 'یك فضای جشن' و 'جوانان در حال مستی' و 'جدا از میلیون ها آمریكایی های از طبقه متوسط' كه ظاهرا با حیرت و نگرانی تماشا می كردند. این نحوه پوشش و اطلاع رسانی رسانه های آمریكایی، در تضاد آشكار نسبت به رفتار همین رسانه ها در مورد حزب چای بود. اریك كانتور، جمهوریخواه ارتجاعی و رهبر اكثریت مجلس نمایندگان، جنبش اشغال را به عنوان 'اوباش در حال رشد' توصیف كرد. این شخص همان كانتوری است كه از حزب چای ستایش كرد. به طور مداوم رسانه ها بر معترضان تمركز می كنند تا آنچه كه آنها به دنبال آن هستند. این رسانه ها معترض ها را به دروغ به عنوان بازماندگان هیپی و فعالان جوان بی فكر معرفی كردند. در صورتی كه در بین معترضان طیف گسترده ای از سنین مختلف، زمینه های اجتماعی، قومی و شیوه های زندگی گوناگون وجود داشت.