امروز روزی بیاد ماندنی بود …

امروز روز عجیبی بود، بعد از نماز صبح سوار بر مترو عازم کرج شدم آنهم برای اولین بار… عجیب بودن امروز نه از بابت «اولین بار به کرج رفتنِ من با مترو» بود نه ، بلکه برای چیزهای دیگری بود، که در این روز اتفاق افتاد… وقتی نزدیک های نماز ظهر خودم را با تاکسی ای با یک راننده جوان به مترو رساندم تا به تهران بازگردم، بعد از کلی سکوت، در میانه راه از راننده جوان پرسیدم؛ راستی می دانی امروز چه روزی است؟… جوان یک مکثی کرد و با حالت سوال و تعحب به من گفت؛ امروز چه روزی است؟! راستش نمی دانم؟ … گفتم؛ خوب دیروز چه روزی بود؟ …  یک لحظه خیال کرد من قصد مزاح و شوخی با او را دارم و به خودش فاز شوخی گرفت و گفت؛ آها دیروز چهارشنبه بود و امروز می شود پنج شنبه! … گفتم؛ نه جوان خوب، بحثم جدی است، واقعاً امروز چه روزی است؟! … جوان هم خودش را جدی گرفت و گفت؛ راستش نمی دانم !… بعد کمی فکر کرد و گفت؛ آها!، دیروز روز شهادت امام حسن عسگری(ع) بود… گفتم؛ آفرین، پس اگر دیروز روز شهادت ایشان بوده، امروز چه روزی است؟ … دوباره جوان به فکر فرو رفت… گفت؛ راستش این را دیگر نمی دانم …

قدری مکث کرد و حالا این بار او از من پرسید؛ راستی امروز چه روزی است؟!… و بعد من گفتم؛ وقتی دیروز روز شهادت امام حسن عسگری(عج) بوده، یعنی امروز روز «آغاز امامت و ولایت امام عصر(عج)» است… روزی که همه پیامبران و امامان و فرستادگان الهی برای زمینه سازی برای چنین روزی آمدند، روزی که همه آمدند زمینه را فراهم کنند تا «آخرین منجی» بیاید… تا آخرین منجی بیاید و دیگر بیش از این جهان را ظلم و جور نگیرد، تا آخرین منجی بیاید و بعد از آن تازه خوشی های زندگی بشر آغاز شود… تا آخرین منجی بیاید و بعد از آن زمین و آسمان برکت خودشان را به انسان ها نمایان کنند (نه حالا که بر اثر گناه، آسمان هم باران رحمتش را از ما دریغ می کند!)… تا آخرین منجی بیاید و راه را به ما نشان بدهد، تا آخرین منجی بیاید و کسی دیگر شب گرسنه نخوابد، تا آخرین منجی بیاید و بالا شهر و پائین شهر منزلت و برخوداری شان یکی باشد… تا آخرین منجی بیاید و کسی دیگر جلوی کدخدای خود خوانده عالم! سر تعظیم فرود نیاورد، تا آخرین منجی بیاید و کسی دیگر خون مسلمان را به اسم اسلام  و با پرچم «لا اله الا الله» بر زمین نریزد… تا آخرین منجی بیاید و بگیرد کعبه را از دست خیانتکارانی که برای خوش خدمتی به اربابان شان حاضرند هر خیانت و توطئه ای را علیه ممالک اسلامی مرتکب بشوند، ولو آن خیانت «توطئه کاهش قیمت نفت» برای ضربه به سردمداران جبهه مقاومت و ایستادگی در برابر ظلم و جور باشد… تا آخرین منجی بیاید…

آری امروز روزی است که همه پیامبران و امامان و فرستادگان الهی برای زمینه سازی برای چنین  روزی آمده اند، امروز متعلق است به مهدی فاطمه(س)…

راستی ما چقدر امروز را و صاحب امروز را می شناسیم؟ …

اینها را که گفتم، راننده جوان و خوش قلب، مکثی کرد و با حال شرمندگی سری تکان داد، یعنی …

بعد شروع کردم داستان میرزای شیرازی را برای او نقل کردن:

می گویند بعد از «صدور حکم تحریم توتون و تنباکو» توسط میرزای شیرازی مرجعیت زمان، که منجر به لغو آن قرارداد ننگین شد، جمعی از علماء برجسته من جمله شهید مدرس برای تقدیر و تشکر به محضر «میرزا» شرف یاب شدند، میرزای شیرازی که تنها با جمله کوتاه «بسم‌الله الرحمن الرحیم، الیوم استعمال تنباکو و توتون بِأَیِ نحوٍ کان در حکم محاربه با امام زمان علیه‌السلام است.» طومار استعمار پیر را در هم پیچیده بود، سر به جیب فرو برده و در چهره ایشان نوعی «دلهره» مشاهده شد!

آورده اند که از میرزا علت دلهره و اضطرابش را پرسیدند و میرزا خطاب به علماء حاضر فرمودند: «تا کنون دشمن منشاء قدرت ما را نمی شناخت و از امروز دشمن کانون قدرت ما را شناخته و آن وجود حضرت حجت(عج) است و من بعد برای مقابله با آن برنامه ریزی خواهد کرد».

…

آری دشمن از آن روز تمام توان خودش را به کار بسته تا منشاء قدرت ما را بشناسد و برای نابودی و مقابله با آن برنامه ریزی کند… نقل می کنند؛ اسرایی که در دوران جنگ عراق و آمریکا، اسیردست نیروهای آمریکایی شده بودند، می گفتند یک سوالی را آمریکائی ها مرتب در بازجویی ها و شکنجه هایشان از ما می پرسیدند و آن این بود که «؟ Where is Mahdi» مهدی کجاست؟ … این یعنی دشمن قدار دارد برای شناخت، برای یافتن و نابودی مهدی آل محمد خودش را به آب و آتش می زند… این یعنی آنقدر که دشمنِ ما امام ما را می شناسد و برای رسیدن به او و البته به زعم خودشان نابود کردنش، تلاش می کند، ما نمی کنیم… این یعنی اینکه دشمن ما بیش از آنکه به دنبال «نابودی انرژی هسته ای» ماست، به دنبال نابودی «هسته قدرت ما یعنی امامِ آخرین منجی»است… شاهد مثالش هم همین صدها فیلمی است که در سینمای هالیود علیه منجی آخر الزمان ساخته اند و …

راستی ما برای شناخت و ارتباط گیری با «امام عصرمان(عج)» چه کرده و چه می کنیم؟ … ما چقدر «هسته قدرت»مان را می شناسیم… آیا امامان را فراموش کرده ایم و زرق و برق دنیا ما را به خود مشغول ساخته ؟ … آیا آنقدری که صبح تا شب خودمان را به آب و آتش میزنیم تا بعضاً از هر راهی امرار معاش کنیم، یک هزارم آن هم به یاد امام عصرمان(عج) هستیم؟ … امامی که خودش فرموده؛ لحظه ای از یاد ما غافل نیست … امامی که اگر حتی زیر لب هم به او سلام کنیم (جواب سلام واجب است)، حتماً جواب سلام ما را می دهد آنهم همراه با نور و رحمت و مغفرت … امام زمانی که در روایت از امام صادق(ع) نقل است که  فرمود: "لو أدرکته لخدمته ایام حیاتی”…اگر من زمان او -مهدی (ع)- را درک می‏ کردم همه عمرم را به او خدمت می‏ کردم”…

راستی ما به امام مان چگونه خدمت می کنیم؟ … اصلاً خدمت می کنیم؟! … اگر بخواهیم خدمت کنیم چگونه باید امام مان را یاری کنیم؟ … ممکن است بعضی بگویند؛ امام عصر(عج) که غائب است و از نظرها پنهان…  خوب، نایب الامام را چطور؟ آیا ما نائب امام عصر(عج) را یاری می کنیم؟ … چقدر «امر ولی» را جدی می گیریم؟ … چقدر تلاش می کنیم تا حرف آقا بر زمین نماند؟ … نسبت ما با پیگیری «مطالبات رهبری» چگونه است؟… راستی اگر ما پای حرف آقا محکم ایستاده بودیم، آیا «فتنه ۸۸» رخ می داد؟ … آیا اگر ما حرف آقا را سال ها پیش جدی می گرفتیم و تحقق آن را از مسئولان وقت و حال «مطالبه» می کردیم، آیا کار به اینجا می رسید که امروز عده ای مجبور باشند کدخدائی شیطان بزرگ را رسماً اعلام کنند!؟ و دیگران هم برای به دست آوردن دل شیطان «لبخند دیپلماتیک» بزنند!؟ … راستی اینها همان تکنوکرات هایی نبودند که سال ها قبل به «امر ولی»، «لبخند انکار» زدند؟! …

بیائید امام آخرین منجی و نائب الامام را جدی بگیریم و …

و آری امروز روز عجیبی بود، به علت های دیگری که بماند برای بعد…

و سلام بر آخرین منجی… السلام علیک یا اباصالح المهدی(عج)…

…

قطار مترو حالا رسیده است به ایستگاه طالقانی و من باید پیاده شوم، اینجا چه تک بیت زیبایی نوشته است:

دلمرده ام قبول، ولی ای مسیح من / یک جمعه هم زیارت اهل قبور کن … یا مهدی(عج)