اقامه شعائر حسینی و بزرگداشت آن وظیفه هر مسلمان است

سرویس حوزه و مراجع پایگاه 598/ آیت الله میرزا یدالله دوزدوزانی در پیامی به مناسبت فرا رسیدن ماه محرم گفتند:

در قرآن کریم آمده: «و من یعظّم شعائر الله فإنّها من تقوی القلوب» . «هر کس شعائر الهی را بزرگ بدارد پس آن – نشانگر – تقوای قلب هاست»

در مقدمه باید گفت دین اسلام دارای دو بعد درونی و بیرونی است که بعد درونی آن عقاید و پذیرش و تسلیم دربرابر قوانین و احکام آن و بعد بیرونی و ظاهری آن شعائر و... نامیده می شود. شعائر به هر آن چه علامت و نشانه خداوند متعال باشد و هر زمان آن را یاد نمایند؛ خدا به نظرشان آید، گفته می شود.


تعظیم و بزرگداشت شعائر، احترام به آن ها و به جا آوردن وظایفی است که در رابطه با آن¬ها از طرف خداوند عزّوجل معیّن شده.

از آن چه گفته شدمعلوم می شود یاد و خاطره امام حسین علیه السلام و عملکرد آن حضرت از شعائر بزرگ خداوند متعال است و انسان با تقوا باید آن را بزرگ بدارد و این تعظیم و بزرگداشت با اقامه عزاداری و بیان فضایل و تبیین علل قیام آن حضرت که برای از میان برداشتن ظلم و جور حکّام و امر به معروف و اقامه نماز بوده است، محقق می-گردد.

از این جاست که نبی اکرم صلی الله علیه و آله فرمود: «حسین از من است و من از حسینم» یعنی ابتدا و آغاز دین اسلام از نبی مکرم اسلام صلی الله علیه و آله بوده و ابقای اسلام و جلو گیری ازپدید آمدن انحرافات در آن با قیام و شهادت حضرت سیدالشهدا علیه السلام می باشد که اسلام را از نو زنده کرد و خون تازه ای در پیکر بی جان آن تزریق نمود و آن را به مسیر اصلی خود برگرداند و در واقع ابتدا و ابقای اسلام را می¬توان در دو قوس هجرت رسول گرامی اسلام صلی الله علیه و آله از مکه به مدینه و هجرت حضرت سیدالشهدا علیه السلام از مدینه به مکه و سپس به کربلای معلا دانست. 

مسلمانان باید توجه داشته باشند که زنده نگاه داشتن و تعظیم شعائر تنها به راه انداختن هیاهو نیست، بلکه پیمودن راه امام است و در درجه نخست اهتمام عزاداران به اقامه نماز و مبارزه با ظلم و ظلم نکردن به دیگران و عمل به وظایف اجتماعی خود مثل پرداخت حقوق شرعیه و سخاوت پیشه کردن و نیز امر به معروف و نهی از منکر است و خلاصه کلام همان مشی و سلوک بر طبق مشی و سلوک و شیوه امام حسین علیه السلام است.

من با صراحت می گویم قیام امام علیه السلام و بیعت نکردن آن حضرت با یزید و شهادت ایشان با یاران خود و این که حضرت پذیرفت خانواده اش اسیر شوند و آنان را شهر به شهر از کربلا تا شام بگردانند به این دلیل بوده که در عصرهای پس از آن حضرت انسان های بیدار با آگاهی از عمل حضرت منقلب شده و ای بسا راه صحیح زندگی و مذهب حق را انتخاب نمایند. این عمل امام علیه السلام را به هر صورتی که ممکن است  با قلم و سخن و یا راهپیمایی و خارج نمودن دسته¬های عزداری در سطح جامعه باید تبیین کرد و زنده نگه داشت و هر روز بیش از پیش به احیا و بزرگداشت آن اهتمام ورزید.

در پایان یادآوری دو مطلب را ضروری می دانم:

نخست، علما و فضلا و مبلغین باید جوانان ما را از خطرات تبلیغات سوء آگاه نموده و برحذر دارند که با داشتن رهبر و راهنما و چراغ هدایتی همچون امام حسین علیه السلام و پدر بزرگوارش و دیگر ائمه اطهار علیهم السلام ،مبادا در دین خود سست شوند و یا به مذاهب بی پایه و اساس روی آورده و میل کنند. مگر انسان عاقل به سوی مذاهب غیر عقلانی و بی ریشه میل می¬نماید مثل فرقه ضاله وهابیت، با آن همه خشونت که در عراق و افغانستان و پاکستان و... مرتکب شده¬اند و دستانشان تا مرفق آغشته به خون شیعیان است... اینان در واقع باقیمانده های قاتلین حضرت سیدالشهدا علیه-السلام و پیروان آن قاتلین هستند.

آیا انسان عاقل از پیروی رهبری همچون امام حسین علیه السلام ،به سوی اشخاصی همچون عبدالبهاء مبدع فرقه بهاییگری - که به کمک و با تحریک ممالک کفر ،اقدام به ساختن دین تازه¬ای کرد، منحرف می شود و یا در اعتقادات خود سست می شود؟

البته کسانی که امام علیه السلام و شخصیت آن حضرت را درک کنند، به هیچ وجه در مخیّله آن ها خطور نمی کند که از راه مستقیم آن بزرگوار به راست و چپ تمایل یابند.

دوم، این که به گویندگان و مبلغین توصیه میکنم دردهای جامعه و دین را درک کنند و در آن رابطه سخن بگویند و پاسخ شبهات را بر محور معارف غنی اهل بیت عصمت و طهارت علیهم السلام ارائه دهند و تنها به مطالب از پیش آماده شده قناعت نکنند.

در خاتمه از خداوند متعال تعجیل در فرج مولایمان امام زمان علیه السلام را مسئلت نموده و می خواهم که ما را از شیعیان واقعی حضرت سیدالشهدا علیه السلام قرار دهد.