چگونه رونالدو، بهترين بازيکن دنيا شد؟

وقتی رونالدو به منچستریونایتد پیوست، در اولین بازی اش فوق العاده ظاهر شد. در دیدار مقابل بولتون بود که فرگوسن در 30 دقیقه پایانی بازی او را به میدان فرستاد؛ در حالی که یونایتدها 1-0 پیش بودند. در پایان شیاطین سرخ با درخشش رونالدو 4-0 پیروز شدند و نمایش درخشان او باعث شد تا هواداران حسابی او را تشویق کنند. فرگوسن بعد از آن بازی گفت:" به نظر می رسد هواداران یک ستاره جدید پیدا کرده اند. برای اولین بازی، فوق العاده بود؛ تقریبا باورنکردنی. فکر می کنم نفوذهای او می تواند برای ما سرنوشت ساز باشد. باید مراقب این پسر باشیم. نباید فراموش کرد که او تنها 18 سال دارد و باید مراقبت او باشیم."

فراز و نشیب پرتغالی

البته همه بازی های رونالدو در اولین روزهای حضورش در منچستریونایتد مانند دیدار مقابل بولتون نبود زیرا او برای جا افتادن در لیگ برتر مشکلاتی داشت. ضمن اینکه، او زمانی به الدترافورد رسید که شیاطین سرخ یک دوران گذار را در سبک بازی شان طی می کردند و 4 سال طول کشید تا او قهرمانی در لیگ برتر را تجربه کرد.شاید این برای خیلی از باشگاه ها زمانی طولانی نباشد اما برای منچستریونایتد، این طولانی ترین دوره ناکامی در تاریخ لیگ برتر بود. آرسنالی ها تیم شکست ناپذیرشان را در آن سال ها شکل داده بودند و چلسی هم با حضور ژوزه مورینیو، در حال اوج گرفتن بود. به این ترتیب، منچستریونایتد به تیم سوم لیگ تبدیل شد.

اولین فصل حضور رونالدو در انگلیس، با همان مشکلات کلیشه ای همیشگی بازیکنان جوان خارجی سپری شد؛ او نه تنها از نظر فیزیکی برای هماهنگی با بازی های درگیرانه لیگ برتر مشکل داشت، بلکه آب و هوای بارانی منچستر هم او را دچار مشکل کرد. او فصل را خوب شروع کرد و به پایان رساند اما در زمستان، افت محسوسی داشت. یکی از دیدارهای خارج از خانه منچستریونایتد مقابل میدلزبورو احتمالا بیش از بقیه در یادها مانده است. رونالدو که به عنوان بازیکن ذخیره، در بال راست به کار گرفته شد، دائما تلاش می کرد با پا عوض کردن، بازیکنان حریف را جا بگذارد اما تکل های بازیکنان حریف و ترک پست های او، بیشتر فرصت ضد حمله را به میدلزبورو می داد.

شاید این ادعا اکنون مسخره به نظر برسد اما در بعضی از بازی ها، رونالدو بیشتر از اینکه به تیمش کمک کند، به ضرر تیمش کار می کرد و پا عوض کردن های او در خیلی از موارد با واکنش های منفی روبرو می شد.پیشرفت خیره کننده بخش مهمی از پیشرفت رونالدو در زمین، حاصل پیشرفت شرایط فیزیکی او بود. او زمانی یک بازیکن لاغر و ضعیف محسوب می شد که با کمترین فشاری از سوی بازیکنان حریف، نقش زمین می شد. اما با سپری شدن زمان، او یاد گرفت که از نظر فیزیکی باید بهتر شود. رونالدو زمان زیادی را در سالن های بدنسازی سپری کرد و حجم ماهیچه هایش را به میزان قابل توجهی افزایش داد؛ ضمن اینکه قد بلندش نیز کمک زیادی به او کرد. او دیگر یک بازیکن لاغر و استخوانی نبود؛ بلکه یک بازیکن همه کاره و قوی بود که می توانست در پست های مختلف بازی کند.

او در منچستریونایتد در پست های مختلفی بازی کرد و با سپری شدن هر فصل، به نظر می رسید که او می تواند کارهای جدیدی انجام بدهد. او دیگر یک بازیکن صرفا دربیل زن نبود؛ بلکه به بازیکنی باگذشت تبدیل شد که پاس های هوشمندانه ای می داد؛ ضمن اینکه در زدن شوت های از راه دور هم تبحر زیادی پیدا کرد. او با ایجاد یک سبک منحصر به فرد در زدن ضربات آزاد، به یکی از متخصصان این ضربات تبدیل شد و کم کم گلزنی با پای چپ را هم آغاز کرد. او پنالتی زن اول تیمش شد و با قراردادن خود در موقعیت های مناسب، بارها دروازه حریفان را با ضربه هایی ساده و خشک باز کرد؛ حالا او به یک بازیکن همه کاره تبدیل شده بود.

این ویژگی های رونالدو در یونیت هجومی انعطاف پذیر منچستریونایتد بسیار به کار می آمد. در دوره ای که یونایتدها نتایج بسیار خوبی در رقابت های اروپایی کسب می کردند، بسیار دشوار بود که از روی ترکیب اولیه شان حدس زد که آنها چطور بازی خواهند کرد.

رونالدو، وین رونی و کارلوس تبس، هر سه می توانستند هم در راست بازی کنند، هم در چپ و هم درمیانه زمین. این انعطاف پذیری به ویژه به سود رونالدو بود زیرا این جابجایی به او اجازه می داد تا به منطقه ای که می خواهد برود؛ به جایی که نقطه ضعف حریف به حساب می آمد. او همچنین در بازی در نوک حمله هم تبحر پیدا کرد و این را بیش از همه، در دیدار مقابل رم در سال 2008 نشان داد.

در حال حاضر پست اصلی رونالدو، سمت چپ سپر هجومی است. او از نظر فیزیک، تکنیک و شیوه بازی تغییر زیادی کرده و دیگر تصور حضور او در سمت راست زمین، کمی دشوار است زیرا بازی بیش از همه به گل هایی که به ثمر می رساند، بستگی پیدا کرده است. این را هم نباید فراموش کرد که او یک پرتغالی است؛ کشوری که در فوتبال آن به "بال" ها بیش از مهاجمان اهمیت می دهند. او در جام جهانی 2014، در دیدار مقابل آمریکا، برای دقایقی به سمت راست رفت و با یک ارسال دیدنی، گل تساوی بخش ثانیه های پایانی سیلوستره والرا را پایه گذاری کرد؛ تنها برای همان چند دقیقه، او به رونالدو قدیمی تبدیل شد.

دوران همکاری با ژوزه

از زمان پیوستن به رئال، رونالدو در محیطی قرار گرفت که مربیانش ساختاری تیم را براساس بازی او پی ریزی می کنند و این یک موهبت بزرگ برای CR7 بود. این مسئله به ویژه در دوران ژوزه مورینیو بیش از همه نمود داشت؛ زمانی که رونالدو این اجازه را داشت که علی رغم بازی در پست بال چپ در سیستم 1-3-2-4، کاملا نزدیک به دروازه حریف بازی کند. مورینیو را خیلی ها را با علاقه اش به ساختار دفاعی می شناسند و "بال" های کمی در تیم های او، بدون وظایف تدافعی" بازی کردند.

با این وجود، آقای خاص برای رونالدو سیستمی را طراحی کرد که به او اجازه می داد تا در زمین حریف بماند و برای ضد حملات آماده باشد. گاهی اوقات، مدافع راست حریف، بدون اینکه تحت فشار قرار بگیرد، به راحتی از سمت او عبور می کرد و فرصت ارسال را به دست می آورد. مورینیو برای این موضوع یک راه حل پیدا کرد؛ مسوت اوزیل به سمت چپ متمایل می شد و آنخل دی ماریا هم کمی عقب تر بازی می کرد تا توازن دو سمت زمین حفظ شود.

اما در تیم پرتغال، شرایط به این واضحی نبود و این به تیم ضربه می زد؛ به ویژه در دیدار مقابل دانمارک در یورو 2012، که هرچند شاگردان پائولو بنتو 3-2 پیروز شدند، اما شرکت نکردن رونالدو در کارهای دفاعی، به تیمش حسابی ضربه زد.

رونالدو هیچ علاقه ای به جلوگیری از نفوذهای لازس یاکوبسن، مدافع راست دانمارک نشان نداد و در موقعیت ضد حمله باقی می ماند. آن دیدار به یک دوئل تمام عیار بین رونالدو و یاکوبسن برای ایجاد موقعیت گلزنی تبدیل شد و جالب اینکه این بازیکن دانمارکی بود که بیش از ستاره پرتغالی موقعیت ایجاد کرد. در حالی که پرتغال 2-0 پیش بود، با دو ارسال یاکوبسن، دانمارک توانست بازی را به تساوی 2-2 بکشد و در فاصله دو گل تیم حریف، رونالدو یک موقعیت بسیار خوب را روی ضد حمله از دست داد. سرانجام پرتغال با گل دیرهنگام وارلا به پیروزی رسید اما ضعف رونالدو در کارهای دفاعی کاملا واضح بود. با این وجود، در اغلب اوقات، عدم حضور رونالدو در کارهای دفاعی، در حملات جبران می شد.

گری نویل زمانی گفته بود که بازیکنانی مانند رایان گیگز و دیوید بکام همیشه مسئولیت های دفاعی شان را به بهترین شکل به اجرا می گذاشتند و تایید کرده بود که رونالدو در مقایسه با دو بال دیگر شیاطین سرخ، در کارهای دفاعی ناامید کننده است.

با این وجود، تردیدی نیست که وقتی رونالدو اجازه پیدا می کند تا در موقعیت ضد حمله بماند، بسیارخطرناک و زهردار عمل می کند و مربیان ترجیح می دهند به جای اینکه انرژی او را صرف مهار بازیکن حریف کنند، او را در سمت دیگر زمین به کار بگیرند. تنها در دیدار مقابل بارسا و در مقابل دنی آلوس که مشکلات زیادی برای رئال ایجاد می کرد، مورینیو ترجیح می داد رونالدو را به سمت راست بیاورد و از دی ماریا در سمت چپ استفاده کند.در حالی که کارلو آنچلوتی ترجیح می دهد از سیستمی شبیه به 2-4-4 استفاده کند تا رونالدو، بدون اینکه سمت چپ تیمش آسیب پذیر شود، در نزدیکی دروازه حریف باقی بماند. رونالدو می تواند در سمت چپ بماند و از همان جا به سمت دروازه حریف حمله کند اما وظیفه ای برای دفاع کردن در سمت چپ ندارد.

سال های پیش رو

این جالب ترین سوالی است که می توان در مورد رونالدو پرسید؛ اینکه در سال های آینده چه انتظاری می توان از رونالدو داشت؟ او هنوز هیچ نشانی از افت ندارد و در همین فصل، تاکنون نزدیک به 30 گل برای رئال به ثمر رسانده است. با این وجود، مقطعی خواهد رسید که روند گلزنی های رونالدو، رو به افول خواهد گذاشت زیرا او دیگر آن توان انفجاری سابق برای عبور از حریفان را نخواهد داشت. رونالدو در ایجاد فضا برای خود عالی کار می کند و با چند متر تغییر جهت، می تواند ضربه نهایی را به حریف وارد کند.

با این وجود، او باید خود را با شرایط جدیدش وفق بدهد. در حالی که رقیب دیرینه رونالدو، مسی، احتمالا در سال های آینده کاملا به مرکز زمین منتقل خواهد شد و به عنوان هافبک به کار گرفته خواهد شد، رونالدو می تواند به یک مهاجم صرف که داخل محوطه جریمه بازی می کند، تبدیل شود؛ به ویژه اینکه او قدرت، شرایط فیزیکی و توانایی سرزنی لازم برای این پست را دارد. معمولا بازیکنان سرعتی، در سال های پایانی بازی شان، دچار مشکل می شوند اما رونالدو توانایی های دیگری هم دارد که می تواند او را برای مدت بیشتری در بالاترین سطح نگه دارد.

تکتیک بالا، شرایط فیزیکی فوق العاده و انگیزه او برای ماندن در بالاترین سطح فوتبال دنیا، می تواند این امیدواری را برای هوادارانش به وجود بیاورد که او همچنان یکی از بهترین های دنیا باقی بماند؛ همان طور که تنها جوان بااستعداد دریبل زدن شیاطین سرخ باقی نماند.