چگونه یک بانک ضعیف ایرانی جزو ۱۰شرکت برتر جهان می شود؟!

به گزارش پایگاه 598 به نقل از تراز؛ آنچه در میان اشخاص «مدرک گرایی» مذموم شمرده می شود در میان شرکت ها و بنگاه های اقتصادی تبدیل به «تندیس گرایی» شده است و رقابتی سخت میان مدیران شکل گرفته تا هر کس می تواند از منابع شرکت ها برای خود تندیسی ،بلوری یا چیزی تهیه کند.

به گزارش اقتصاد ایران آنلاین در جدیدترین اقدامات از این دست بانک شهر که در طول سالهای گذشته همواره از سوء مدیریت رنج برده و مدیران بسیاری به خودش دیده و در حدود یک سال پس از انتصاب مدیر عامل جدید که امید می رفت به این وضعیت نابسامان پایان دهد ،در خبری اعلام کرده :«در جمع ۱۰شرکت برتر جهان قرار گرفته است!!» و شگفت آنکه روزنامه های پر مخاطب اقتصادی که مورد توجه مردم هستند و از اعتماد آنها بهره می گیرند مانند دنیای اقتصاد و آسیا نیز این خبر را با آب و تاب فراوان منتشر کرده اند! بی آنکه یک لحظه بیاندیشند چطور ممکن است بانکی که هنوز نتوانسته رضایت سهامداران اصلی خودش را جلب و جذب کند جزو ۱۰ شرکت برتر جهان قرار بگیرد؟!

 این بانک که از سال ۸۸ از موسسه مالی و اعتباری تبدیل به بانک شده به رغم همه تلاش ها که مدیریت جدید بانک صورت داده هنوز نتوانسته مجوز حضور در تابلوی فرابورس را بگیرد و تنها در بازار پایه فرابورس قابل معامله است و خود فرابورس درباره نماد بانک شهر اعلام کرده :«سهام این شرکت جزء سهام شرکت های پذیرفته شده در فرابورس ایران نبوده و صرفا معاملات آن بر اساس مفاد بند ب ماده ۹۹ قانون برنامه پنج ساله پنجم توسعه جمهوری اسلامی ایران در این بازار انجام می پذیرد. همچنین بر اساس تبصره ۱ ماده ۱۱ دستورالعمل اجرایی نحوه انجام معاملات اوراق بهادار در بازار پایه فرابورس ایران، خریدار و فروشنده با علم و آگاهی نسبت به وضعیت مالی شرکت بر اساس اطلاعات منتشره موجود اقدام به خرید و فروش می نمایند».

خوب است بدانیم مواردی همچون عدم سودآوری، نداشتن سهام شناور آزاد و زیانده بودن از جمله مواردی هستند که باعث عدم ورود و یا اخراج شرکتها از بورس می شوند.

حال سوال این است بانک شهر که نتوانسته مجوز حضور در بورس یا حتی فرابورس را به دلایل متعدد مالی بگیرد چطور توانسته جزو ۱۰ شرکت برتر جهان - ونه حتی ایران- شناخته شود؟!

گفته می شود به طور کلی بانک شهر ۱٫۵ درصد از کل سهم بازار سپرده های بانک های تجاری و ۶٫۲ درصد بازار سپرده های بانک های خصوصی را در اختیار دارد. از سوی دیگر تنها ۰٫۷۵ درصد از کل تسهیلات اعطایی بانک های تجاری در اختیار بانک شهر بوده  است.
آنچه که از بررسی و تحلیل صورت های مالی سال ۱۳۹۱ و ۱۳۹۰ بانک برمی آید، سود هر سهم بانک شهر برای سال مالی منتهی به ۲۹ اسفند ۱۳۹۲ معادل ۳۳۰ ریال پیشبینی می شد که در نهایت ۲۵۰ ریال سود شناسایی کرد.

آیا بهتر نیست مدیران این مجموعه به جای تهیه رزومه هایی از این دست به فکر اصلاح ساختارهای مالی و تهیه بیزینس پلن های جدید باشند و به عوض تهیه تندیس به افزایش بهره وری و سوددهی شرکت مطبوع خود بیاندیشند؟
حداقل از دکتر پورزرندی که مدیریت این مجموعه را بر عهده دارد و فردی شناخته شده در این عرصه است چنین انتظار می رود.