روزنامه نیویورک تایمز با انتشار تحلیلی درباره گزارش اخیر آمانو تاکید کرد از آنجا که دیگر کشورها اعتبار اطلاعات جاسوسی امریکا درباره برنامه هسته ای ایران را قبول ندارند، تحریمی علیه ایران در شورای امنیت اعمال نخواهد شد.
به گزارش پایگاه خبری تحلیلی ایران هسته ای ، نیویورک تایمز در این مقاله
که به قلم رضا مرعشی کارمند سابق وزارت خارجه آمریکا در امور ایران نوشته و
در تاریخ جمعه ۲۰ آبان ۱۳۹۰ (۱۱ نوامبر ۲۰۱۱) منتشر شده، آورده است: «پس
از چند هفته هیاهو درباره اطلاعات جاسوسی مربوط به ابعاد نظامی برنامه هسته
ای ایران، اظهارات علنی دولت اوباما درباره گزارش تازه منتشر شده آژانس
بین المللی انرژی اتمی به طور عجیبی میانه روانه است».
مرعشی ادامه می دهد: «مقامات رسمی آمریکا به طور بی سابقه می گویند که همه اطلاعات جاسوسی آمریکا در گزارش آژانس بین المللی انرژی اتمی - که هدف از آن انعکاس اجماع بین المللی است- گنجانده نشده است. این حقیقت گویای یک چالش بزرگتر است، اینکه آمریکا با مشکل اعتبار مواجه است. کشورهای مهم در ارزیابی واشنگتن درباره ایران شریک نیستند و بدین ترتیب بعید است آمریکا اطلاعات مهمتری را فاش کند».
اشاره نیویورک تایمز به روسیه، چین و غیر متعهدهاست که رسما نسبت به گزارش آمانو اعلام تحفظ کرده اند.
در ادامه مقاله نیویرک تایمز آمده است: «بعضی مقامات دولت آمریکا مایلند شواهد محکم تری از جمله به عنوان پشتوانه ای برای درخواست ها جهت تشدید تحریم های فلج کننده در مورد ایران ارائه شود. اما گفته می شود سازمان های جاسوسی آمریکا از بیم به خطر افتادن روند و منابع جمع آوری اطلاعات جاسوسی با افشاگری های مفصل تر مخالفند».
مرعشی نتیجه می گیرد: «بنابراین امریکا بعید است با طرح استدلالش در شورای امنیت موفق به اعمال تحریم های بیشتری از سوی سازمان ملل (بر ضد ایران) شود».
مرعشی یکی از اصلی ترین دلایل ایجاد این وضعیت را اتکای بیش از حد امریکا به اطلاعات جاسوسی دانشته و می نویسد: «مسئله مهمتری که کمتر مورد توجه قرار می گیرد، دو مشکل نهادینه دیرینه و به طور فزاینده خطرناک در درون دولت امریکا است که این پرونده برجسته ساخته است، و آن عبارت است از اتکاء بیش از حد به اطلاعات جاسوسی و استفاده کم از منابع دیپلماتیک به هنگام تنظیم سیاست امریکا در قبال ایران.
سیاستمداران امریکایی به دیپلماسی در قبال ایران به جای یک ابزار حیاتی امنیت ملی به عنوان پاداشی می نگرند که باید آن را کسب کرد. آنها با این رویکرد در واقع به خود لطمه می زنند. ادعاهای اخیر بر ضد ایران نشان دهنده نقش مهمی است که اطلاعات جاسوسی در کمک به سیاست گذاران در جمع آوری اطلاعات و تصمیم گیری در خصوص چالش برانگیزترین مسائل ایفا می کنند اما هدف از اطلاعات این نیست که به طور مجزا مد نظر قرار گیرد و زمانی که نوبت به سیاست امریکا می رسد، تقریبا همیشه این گونه است».
نویسنده نیویورک تایمز تاکید می کند، امریکا دقیقا به دلیل همین اشتباه با بحران عراق مواجه شد. در این مقاله آمده است: «نوعی حضور دیپلماتیک در تهران جهت تضمین اجتناب امریکا از تکرار اشتباهات سالهای اخیر ضروری است. محدودیت های ذاتی فعالیتهای جاسوسی در واقع وضعیت موجود را غیرقابل دوام می سازد. در عراق اتکاء بیش از حد به اطلاعات جاسوسی و نبود گزاش های دیپلماتیک به مقامات دولت بوش اجازه داد با مصونیت تصمیم گیری کنند. انها ادعا کردند اطلاعات جاسوسی بسیار محرمانه پشتوانه سیاست انها بود اما نتوانستند فرایند استاندارد گنجاندن اطلاعات جاسوسی در بافت وسیع تری همراه با گزارش های دیگر را اعمال نمایند.
اطلاعات جاسوسی که صحت انها به درستی کنترل نشود منجر به تجریه و تحلیل نامتوازن و تصمیم گیریهای فاجعه بار می شود. امریکا در سال ۱۹۹۰ سفارتخانه اش در بغداد را بست و روابط دیپلماتیک با عراق را قطع کرد و بدین ترتیب به مدت ۱۲ سال در یک خلاء اطلاعاتی به طور فزاینده زیانبار کار می کرد. ناتوانی در تکمیل اطلاعات جاسوسی با گزارش های دیپلماتیک موجب شد سیاستگذاران از اطلاعات خامی استفاده کنند که فاقد یک بافت کامل تر بود.
همراه با گسترش این خلاء اطلاعاتی سوء برداشت ها و سوء محاسبه های واشنگتن نیز افزایش یافت تا جایی که تصمیم گرفتند جنگی پرهزینه را به راه انداختند. چنین دستورالعملی که فاجعه بار بودن ان ثابت شده است، پیامدهای مشابه هشدار دهنده ای در مورد بحران ایران برای امریکا دارد».
مرعشی ادامه می دهد: «مقامات رسمی آمریکا به طور بی سابقه می گویند که همه اطلاعات جاسوسی آمریکا در گزارش آژانس بین المللی انرژی اتمی - که هدف از آن انعکاس اجماع بین المللی است- گنجانده نشده است. این حقیقت گویای یک چالش بزرگتر است، اینکه آمریکا با مشکل اعتبار مواجه است. کشورهای مهم در ارزیابی واشنگتن درباره ایران شریک نیستند و بدین ترتیب بعید است آمریکا اطلاعات مهمتری را فاش کند».
اشاره نیویورک تایمز به روسیه، چین و غیر متعهدهاست که رسما نسبت به گزارش آمانو اعلام تحفظ کرده اند.
در ادامه مقاله نیویرک تایمز آمده است: «بعضی مقامات دولت آمریکا مایلند شواهد محکم تری از جمله به عنوان پشتوانه ای برای درخواست ها جهت تشدید تحریم های فلج کننده در مورد ایران ارائه شود. اما گفته می شود سازمان های جاسوسی آمریکا از بیم به خطر افتادن روند و منابع جمع آوری اطلاعات جاسوسی با افشاگری های مفصل تر مخالفند».
مرعشی نتیجه می گیرد: «بنابراین امریکا بعید است با طرح استدلالش در شورای امنیت موفق به اعمال تحریم های بیشتری از سوی سازمان ملل (بر ضد ایران) شود».
مرعشی یکی از اصلی ترین دلایل ایجاد این وضعیت را اتکای بیش از حد امریکا به اطلاعات جاسوسی دانشته و می نویسد: «مسئله مهمتری که کمتر مورد توجه قرار می گیرد، دو مشکل نهادینه دیرینه و به طور فزاینده خطرناک در درون دولت امریکا است که این پرونده برجسته ساخته است، و آن عبارت است از اتکاء بیش از حد به اطلاعات جاسوسی و استفاده کم از منابع دیپلماتیک به هنگام تنظیم سیاست امریکا در قبال ایران.
سیاستمداران امریکایی به دیپلماسی در قبال ایران به جای یک ابزار حیاتی امنیت ملی به عنوان پاداشی می نگرند که باید آن را کسب کرد. آنها با این رویکرد در واقع به خود لطمه می زنند. ادعاهای اخیر بر ضد ایران نشان دهنده نقش مهمی است که اطلاعات جاسوسی در کمک به سیاست گذاران در جمع آوری اطلاعات و تصمیم گیری در خصوص چالش برانگیزترین مسائل ایفا می کنند اما هدف از اطلاعات این نیست که به طور مجزا مد نظر قرار گیرد و زمانی که نوبت به سیاست امریکا می رسد، تقریبا همیشه این گونه است».
نویسنده نیویورک تایمز تاکید می کند، امریکا دقیقا به دلیل همین اشتباه با بحران عراق مواجه شد. در این مقاله آمده است: «نوعی حضور دیپلماتیک در تهران جهت تضمین اجتناب امریکا از تکرار اشتباهات سالهای اخیر ضروری است. محدودیت های ذاتی فعالیتهای جاسوسی در واقع وضعیت موجود را غیرقابل دوام می سازد. در عراق اتکاء بیش از حد به اطلاعات جاسوسی و نبود گزاش های دیپلماتیک به مقامات دولت بوش اجازه داد با مصونیت تصمیم گیری کنند. انها ادعا کردند اطلاعات جاسوسی بسیار محرمانه پشتوانه سیاست انها بود اما نتوانستند فرایند استاندارد گنجاندن اطلاعات جاسوسی در بافت وسیع تری همراه با گزارش های دیگر را اعمال نمایند.
اطلاعات جاسوسی که صحت انها به درستی کنترل نشود منجر به تجریه و تحلیل نامتوازن و تصمیم گیریهای فاجعه بار می شود. امریکا در سال ۱۹۹۰ سفارتخانه اش در بغداد را بست و روابط دیپلماتیک با عراق را قطع کرد و بدین ترتیب به مدت ۱۲ سال در یک خلاء اطلاعاتی به طور فزاینده زیانبار کار می کرد. ناتوانی در تکمیل اطلاعات جاسوسی با گزارش های دیپلماتیک موجب شد سیاستگذاران از اطلاعات خامی استفاده کنند که فاقد یک بافت کامل تر بود.
همراه با گسترش این خلاء اطلاعاتی سوء برداشت ها و سوء محاسبه های واشنگتن نیز افزایش یافت تا جایی که تصمیم گرفتند جنگی پرهزینه را به راه انداختند. چنین دستورالعملی که فاجعه بار بودن ان ثابت شده است، پیامدهای مشابه هشدار دهنده ای در مورد بحران ایران برای امریکا دارد».
اخبار ویژه
قربانی کردن قانون به نفع فرد!
شایعه دیدار ایلان ماسک با سفیر ایران:
نظرات بینندگان
فیلم و عکس
جدیدترین اخبار پربازدید ها
