تصور کنید برای تولد همسرتان ، یک خودروی آخرین مدل خریده اید اما وقتی ماشین را به او نشان می دهید ، او اصلاً نگاهش هم نمی کند و حتی یک تشکر خشک و خالی هم بر زبان نمی آورد.
اگر پدر یا مادر
هستید و البته اگر دغدغه تربیت بهتر فرزندتان را دارید - لابد دارید که
روی این عنوان کلیک کرده اید- قبل از آن که چیزی زیادی درباره تربیت
فرزندان یاد بگیرید ، این دو اصل را به عنوان زیر ساخت های راهبردی و
قانون اساسی فرزند پروری مد نظر قرار دهید و بدانید که اگر این دو اصل
"بسیار بسیار ساده" را رعایت نکنید، بقیه اصول تربیتی ، بر روی بنیانی از
خاک سست بنا نهاده می شوند.
اصل اول: فرزندتان را تشویق کنید
خیلی کارها هست که برای شما عادی جلوه می کند، مانند نقاشی کج و معوجی که فرزندتان می کشد و حتی به شما نشانش نمی دهد، یا قاشقی را که روی فرش افتاده بر می دارد و به آشپزخانه می برد، یا زمانی که کودک تان خواندن کتاب قصه اش را تمام می کند، یا وقتی که سر وقت به رختخواب می رود و ... .
یادتان باشد که این کارها برای شما ، عادی است اما برای فرزندتان هر کدام از این کارها، اهمیت ویژه ای دارد. به خاطر همین اهمیت ویژه است که آنها حتی اگر بر زبان نیاورند، منتظر می مانند تا واکنش ایجابی والدین خود را ببینند.
در چنین مواقعی، "تشویق" مهم ترین و بهترین کاری است که می توانید بکنید. بی اعتنایی، به کودکان ، اعتماد به نفس را در آنها می کشد.
تصور کنید که شما برای تولد همسرتان ، یک خودروی آخرین مدل خریده اید تا او را سورپرایز کنید اما وقتی ماشین را به او نشان می دهید ، او اصلاً نگاهش هم نمی کند و حتی یک تشکر خشک و خالی هم بر زبان نمی آورد. حتماً ناراحت خواهید شد.
کارهایی که بچه ها می کنند ، در نظر خودشان ، مثل همین خودرویی هستند که شما برای همسرتان خریده اید و انتظار خوشحالی و تشکرش را دارید. این مثال را به یاد داشته باشید.
اصل دوم: بچه ها را مقایسه نکنید
اگر خدای ناکرده ، کسی سوار بر ماشین های غلتک که برای صاف کردن راه ها به کار می رود بشود و از روی فرزند شما رد شود، چه چیزی از جسم او باقی می ماند؟
مقایسه فرزندتان با دیگران، دقیقاً همین کار را با روح و روان او می کند. جملاتی مانند این که فلان بچه درسش از تو بهتر است ، فلانی قدش بلند تر است ، فلانی به حرف مادرش گوش می کند اما تو ... همان غلتک هایی هستند که بی آن که بخواهید بر روی روح و روان فرزندتان می رانید و نابودش می کنید.
فرزندتان را فقط با خودش مقایسه کنید نه با دیگران. به جای این که بگویید نمره تو پایین تز از نمره همکلاسی ات هست ، باید نمره فعلی اش را با نمره قبلی خودش مقایسه کنید، اگر نمره بالاتری گرفته تشویقش کنید(اصل اول) و اگر نمره پایین تری گرفته ، نه مانند یک بازجوی بی رحم که مانند یک پزشک درمانگر، به او بگویید: بیا بررسی کنیم که علت این مشکل چیست و با هم بر طرفش کنیم. در این صورت شاید جملات بعدی تان این باشد: آهان! شب قبل از امتحان، مهمان داشتیم و تو دیر خوابیدی، پس بهتر است از این به بعد دیر نخوابی ، موافقی؟ ... دفعه قبل ، یک بار درسی که باید امتحان می دادی را خواندی، شاید بهتر باشد از این به بعد دو بار بخوانی تا مرور هم بشود و ... .
هر چند تربیت فرزند، هزاران درس و نکته دارد ولی عجالتاً با رعایت همین دو مورد ، خواهید دید چه اتفاقات خوبی برای فرزندتان رخ می دهد.
در این باره باز هم در "خانواده ایرانی" خواهم نوشت.
اصل اول: فرزندتان را تشویق کنید
خیلی کارها هست که برای شما عادی جلوه می کند، مانند نقاشی کج و معوجی که فرزندتان می کشد و حتی به شما نشانش نمی دهد، یا قاشقی را که روی فرش افتاده بر می دارد و به آشپزخانه می برد، یا زمانی که کودک تان خواندن کتاب قصه اش را تمام می کند، یا وقتی که سر وقت به رختخواب می رود و ... .
یادتان باشد که این کارها برای شما ، عادی است اما برای فرزندتان هر کدام از این کارها، اهمیت ویژه ای دارد. به خاطر همین اهمیت ویژه است که آنها حتی اگر بر زبان نیاورند، منتظر می مانند تا واکنش ایجابی والدین خود را ببینند.
در چنین مواقعی، "تشویق" مهم ترین و بهترین کاری است که می توانید بکنید. بی اعتنایی، به کودکان ، اعتماد به نفس را در آنها می کشد.
تصور کنید که شما برای تولد همسرتان ، یک خودروی آخرین مدل خریده اید تا او را سورپرایز کنید اما وقتی ماشین را به او نشان می دهید ، او اصلاً نگاهش هم نمی کند و حتی یک تشکر خشک و خالی هم بر زبان نمی آورد. حتماً ناراحت خواهید شد.
کارهایی که بچه ها می کنند ، در نظر خودشان ، مثل همین خودرویی هستند که شما برای همسرتان خریده اید و انتظار خوشحالی و تشکرش را دارید. این مثال را به یاد داشته باشید.
اصل دوم: بچه ها را مقایسه نکنید
اگر خدای ناکرده ، کسی سوار بر ماشین های غلتک که برای صاف کردن راه ها به کار می رود بشود و از روی فرزند شما رد شود، چه چیزی از جسم او باقی می ماند؟
مقایسه فرزندتان با دیگران، دقیقاً همین کار را با روح و روان او می کند. جملاتی مانند این که فلان بچه درسش از تو بهتر است ، فلانی قدش بلند تر است ، فلانی به حرف مادرش گوش می کند اما تو ... همان غلتک هایی هستند که بی آن که بخواهید بر روی روح و روان فرزندتان می رانید و نابودش می کنید.
فرزندتان را فقط با خودش مقایسه کنید نه با دیگران. به جای این که بگویید نمره تو پایین تز از نمره همکلاسی ات هست ، باید نمره فعلی اش را با نمره قبلی خودش مقایسه کنید، اگر نمره بالاتری گرفته تشویقش کنید(اصل اول) و اگر نمره پایین تری گرفته ، نه مانند یک بازجوی بی رحم که مانند یک پزشک درمانگر، به او بگویید: بیا بررسی کنیم که علت این مشکل چیست و با هم بر طرفش کنیم. در این صورت شاید جملات بعدی تان این باشد: آهان! شب قبل از امتحان، مهمان داشتیم و تو دیر خوابیدی، پس بهتر است از این به بعد دیر نخوابی ، موافقی؟ ... دفعه قبل ، یک بار درسی که باید امتحان می دادی را خواندی، شاید بهتر باشد از این به بعد دو بار بخوانی تا مرور هم بشود و ... .
هر چند تربیت فرزند، هزاران درس و نکته دارد ولی عجالتاً با رعایت همین دو مورد ، خواهید دید چه اتفاقات خوبی برای فرزندتان رخ می دهد.
در این باره باز هم در "خانواده ایرانی" خواهم نوشت.
اخبار ویژه
در دیدار هزاران نفر از زنان و دختران؛
بحران انرژی در سایه اختلافات نفت و نیرو؛
سکوت اصلاحطلبان
نظرات بینندگان
جدیدترین اخبار پربازدید ها
پر طرفدار ترین ها
