بیانیه ستاد کل نیروهای مسلح؛
برای فوتبال ایران که تجربه های موفقی از حضور عمادرضا و عبدالوهاب ابوالهیل در خود داشت، هجوم بازیکنان عرافی به ویژه بعد از قهرمانی این کشور در جام ملت های 2007، تا حدود زیادی قابل پیش بینی بود. ستاره های نسل طلایی فوتبال عراق، فوتبالیست های خوبی به نظر می رسیدند اما تبحرشان در بی نظمی، به مراتب بیشتر از فوتبال بود. آن ها حتی اگر از اسم های شعارخوری مثل «هوار» هم برخوردار بودند، با اعتراض های بی شمار و غیبت های طولانی روی اعصاب هواداران می رفتند. حتی جاسم گرار که در جمع هواداران تراکتور به جایگاهی فراتر از ستایش شده رسیده بود نیز با انتقال به استقلال، دوستداران پرشمار تبریزی اش را شوکه کرد و بعدتر با آن درگیری معروف با مجتبی جباری، پرونده خود را در تهران هم بست. عراقی ها رفته رفته از فوتبال ایران طرد شدند تا اینکه در ابتدای راه لیگ چهاردهم یک خبر عجیب به گوش رسید. خبر بازگشت کرار به استقلال.
کرار که در تیم مظلومی خیلی زود به بن بست رسیده بود، در تیم امیر قلعه نویی شروع فوق العاده ای داشت. او از همان بازی اول در جام شهدا نشان داد که به چه اندازه می تواند روی بازی تیمش موثر باشد. او در بازی اول تیمش گل مهمی به ثمر رساند و در دیدار دوم نیز بازیکن ثابت تیم بود و برای استقلال پنالتی گرفت. کرار در بازی سوم برابر سپاهان درخشان نبود اما در مقابل سایپا گلزنی کرد، برابر پیکان پاس گل داد و در دو دیدار برابر گسترش و نفت مسجدسلیمان هم بازی چشم نوازی ارائه کرد تا اینکه خبر مصدومیت و بعد مشکلات اقامت، فرصت حضور در دو بازی بعدی استقلال را از او گرفت.
استقلالی ها در دو بازی بعدی بدون کرار دو شکست را تجربه کردند و نمایش های خوبی را نیز از آن ها ندیدیم. او از نیمه دوم بازی با ذوب بار دیگر به ترکیب برگشت و روند استقلال را بهبود بخشید. کرار در بازی حساس برابر ملوان نیز با پنالتی گرفتن برای تیم، قفل بازی را شکست و بعدتر با صدور پاس گل سوم روی همکاری تماشایی با شهباززاده، ارزش هایش را به رخ هواداران کشید. کرار دیروز در میانه میدان استقلال نمایش بی نقص و دلچسبی را پشت سر گذاشت و کاری کرد که احتمالا استقلالی ها در مورد او، به همان شعار طرفداران جالوروسی برای توتی برسند. چیزی در مایه های :« نو کرار، نو پارتی!».
